Rondom Exmouth en Cape Range National Park dachten we lang te verblijven en te gaan snorkelen langs het prachtige rif bij de uitgestrekte zandstranden. Eenmaal daar bleek anders. Het was bewolkt en er stond een flinke koele wind. Toen ik naar het water liep om even de temperatuur te voelen merkte ik al snel dat het steenkoud was. Vandaar dat de paar mensen die ik in het water zag een wetsuit droegen, maar die hadden wij helaas niet. Het is dan natuurlijk ook eigenlijk winter hier. Na een bezoekje aan het Visitor Center, waar we vriendelijk werden geholpen door een medewerkerster hadden we last minute een plekje kunnen bemachtigen op een camping in de buurt. 'Het is een gekkenhuis' zei de vrouw achter de balie. 'Alle campings zijn komende weken volgeboekt, voorheen was dit nooit het geval, maar sinds corona weten de Australiers hun eigen land te vinden om vakantie te vieren' zei ze spottend. Wij waren super blij met het plekje voor de komende nacht.
De volgende dag maken we een mooie wandeling langs Yardie Creek in het Nation Park. Een aantal zwart met grijze rots wallibies zien we langs de rotsen springen. We besluiten even te blijven staan, de wallabies komen nog dichterblij en leken zich totaal niet te storen aan onze aanwezigheid. We liepen een verder langs de hoge kliffen. 'Bah wat een sterke urine geur hier, dan moeten er wel dieren in de buurt zijn?' Niet veel later horen we een hoop gekrijs uit de mangrovenbossen en zien daar grote vleerhonden al slapend hangen aan de wilderige mongrovetakken. In Indonesië tijdens onze cruise naar de Komodo Eilanden hebben we de vleerhonden bij zonsondergang massaal zien uitvliegen uit de mangrovebossen. Nu in Australië zien we ze van heel dichtbij terwijl ze slapen, best wel tof als je het mij vraagt, het plaatje is compleet.
Die middag rijden we weer even langs het Visitor Center om te vragen of er misschien niet stiekem weer een plekje is vrijgekomen op een naastgelegen camping, helaas alles zit vol. Wat een geluk hadden we dan gisteren! We besluiten Exmouth te verlaten en verder te rijden. Het was korter dan verwacht, maar zeker de moeite waard.
Stukje bij beetje rijden we steeds zuidelijker langs de westkust, wat betekent dat het ook kouder zal gaan worden. Als we de Australiër hier vertellen dat we richting het zuiden rijden, krijgen we keer op keer te horen 'Ohh but it's bloody cold overthere mate!'. In het Noorden kent men twee seizoenen nat of droog met hele hoge temperaturen maar dichterbij Perth is er sprake van vier seizoenen, zoals in Nederland. Hier alleen dan wel precies het tegenovergestelde. Wanneer het in Nederland winter zal worden, wordt het hier zomer. Het is nu september en de lente zal langzaam aanbreken. We proberen dus nog niet al te snel naar het zuiden te rijden.
Na vier weken hitte en droogte in Australië te hebben gehad, evaren we vandaag voor het eerst regen. We staan op een kampeer terrein achter een benzinepomp. De dreigende donkere wolken komen steeds dichterbij en dan barst de hemel los. Dikke regendruppels slaan met veel kabaal neer op de camperramen. Ik zit binnen met een warme kop koffie in mijn hand. Het geeft me een knus gevoel zo samen in de camper en het doet me kort denken aan een herfstachtige dag in september. Even voel ik een gevoel van heimwee opkomen, maar al snel wordt ik uit mijn mijmering gehaald en kijk ik vol bewondering door het beslagen raam wat er buiten gaande is. Er is zojuist een auto geparkeerd naast onze camper. De jongen stapt uit en trekt snel zijn regenjas aan en klimt het dak op van zijn auto. Na wat moeite staat de daktent eindelijk overeind. Het is inmiddels een beetje gaan stormen en de tent waait alle kanten op. Na alle voorbereidingen te hebben gedaan staat het jonge stel met regenjas in korte broek te koken onder een klein afdakje, net beschut tegen de zware regenval. Ik had me prima vermaakt met dit schouwspel en had hier geen tv voor nodig. Stiekem toch blij met onze ouwe rakker uit 2005. Onze camper is wel lekker droog!
De nachten zijn kouder. Het laagste wat we hebben gehad was 6 graden, dat is behoorlijk koud in een camper die overal blijkt te tochten. Inmiddels hebben we extra dekens en een kruik gekocht. We slapen soms gewoon met kleding aan en wassen ons de volgende dag even snel met een washand of gebruiken de camping douche, mits deze een beetje is opgewarmd door de zon. We snappen nu ook wel wat de Australiers bedoelde met het is koud daar richting het zuiden. We zijn het ook niet meer gewend na al die maanden hoge temperaturen. Ondanks de kou gaat het ons allemaal best goed af en ben ik best trots hoe we het allemaal doen in die kleine camper. Een avontuur is het zeker! Ach en wanneer de zon schijnt gedurende de dag is het best lekker warm lenteweer!
We vervolgen onze reis weer verder...
De volgende ochtend is het droog na een flinke nacht regen. Het is dan ook een grote modderpoel wanneer we het terrein verlaten. We vermijden de grote plassen en rijden de snelweg op richting Sharkbay naar een Oceaanpark waar haaien worden gevoerd. We komen net op het juiste moment, want het is voedertijd en kunnen direct doorlopen. Naast prachtige citroen en tijgerhaaien zijn er ook giftige waterslangen, duivelvissen en inktvissen te bewonderen.
Van Sharkbay vervolgen we onze reis naar Kalbarri. Na weer een nacht veel regen en wind was het gelukkig droog en zonnig de volgende ochtend. We pakken onze spullen in en rijden naar het Kalbarri National Park, daar aangekomen bij de entree kunnen we meteen doorrijden. Een paar weken geleden hebben we een Holiday Pass gekocht en mogen daarmee naar ieder National Park in West Australië. Het uitzicht is werkelijk adembenemend wanneer we op de Skybridge staan. Kijkend op de grote rode leistenen rotsformaties langs de groene vallei van de Murchison rivier. Wat ik nog leuker vindt is het lezen van alle borden onderweg die de historie vertellen. Het land was oorspronkelijk van de Aboriginals en zij leefden langs de oever van de rivier. Niet alleen hier in Kalbarri maar op heel veel plekken in Australie. Zij jaagde bijvoorbeeld op kangaroes, vingen vis met een speer en aten van verschillende gewassen. Het is best intressant om te weten wat er door de jaren heen allemaal is gebeurd. Heftig was rond 1900, de periode van de 'Stolen Generation' waar aboriginal kinderen bij hun ouders werden weggehaald en geplaats werden in blanke gezinnen, het doel om zo het aboriginal ras te doen laten uitsterven. In 2008 heeft de toenmalige minister president van Australië namens het hele land zijn verontschuldigingen aangeboden aan de 'Indegenous People' - de Aboriginals.
We rijden verder langs de kliffen van de kust van Kalbarri waar we even uitstappen om van het uitzicht te genieten. In de verte zien we een aantal walvissen opspringen vanuit het water en een enkele laat zijn staart zien, werkelijk prachtig!
Wanneer we aankomen bij een volgende kampeerplek die we uitgekozen hebben via de app Wikicamps, is het er tot mijn verbazing helemaal uitgestorven. Er is geen sterveling te zien op het verlate terrein van deze santuary farm. We rijden er langzaam een rondje en dan zien we een auto onze kant op komen. Het is Jock de eigenaar. Hij verwelkomt ons en vertelt dat het na corona een stuk stiller is wat betreft campeerders op zijn terrein. Dat is ook wel te zien de plek zou wel een opknapbeurt kunnen gebruiken en de flinke storm en regenval van de afgelopen dagen doet ook niet veel goeds. Jock geeft ons een korte rondleiding waar de solar douche en wc te vinden is. We besluiten de 'animal tour' te doen de volgende ochtend en betalen hem cash. Jock zegt gedag en verdwijnt in zijn auto.
De volgende ochtend wanneer we richting het campinggebouw lopen hoor ik van ver 'Hallo goedemorgen, hoe gaat het?'. Het is Bernadina de vrouw van Jock. 'Goedemorgen, wat leuk om gewoon Nederlands te kunnen spreken!' zeg ik enthousiast. Ik zie een kleine vrouw, ik schat haar rond de eind vijftig. Ze draagt een vest met daarover een sjaal en daaronder stoere zwarte boots, op haar hoofd een typische australische cowboyhoed. Bernadina verteld ons dat zij rond haar dertigste vertrokken is vanuit Nederland, samen met haar toen nog peuterzoon naar Nieuw Zeeland. Daar heeft ze Jock ontmoet en na een aantal jaar gewoond te hebben in Nieuw Zeeland besloten zij naar Australië te vertrekken. Na haar persoonlijke verhaal vervolgen we ons gesprek in het Engels want Jock verstaat geen snars van ons Nederlands gebabbel.
We lopen het gebouw binnen. Ik zie dat er links onder de tafel iets wat op een koelbox lijkt op de grond staat met een dekentje eroverheen. 'Ik heb een kleine kangaroo meegenomen, kom dan laat ik je haar zien!' Bernadina haalt het dekentje weg en pakt de leren tas eruit wat fungeert als buidel. De grote oren zie ik net boven de tas uit steken. Bernadina geeft de tas aan mij, wanneer ik in de tas gleur zie ik de kleine baby kangaroo heerlijk liggen in de buidel tas. 'Haar naam is Ruby en ze is gevonden langs de kant van de weg en zat nog in de buidel toen haar moeder is aangereden en is overleden. Mensen hebben haar toen naar ons gebracht, je mag haar rustig aaien hoor dat vind ze heerlijk!' zegt ze. Ruby komt nieuwsgierig boven de tas uit kijken, ze lijkt even wat verlegen maar laat zich daarna heerlijk vertroetelen. 'Ach wat een drol zeg, ik ben verliefd!' roep ik.
Met onze regenjas en bergschoenen aan stappen we naar buiten. Bernadina haalt een blaadje van de boom uit haar zak en geeft het ons. 'Hier jullie trein ticket' zegt ze plagend. 'Stap maar in hoor' zegt ze al wijzend naar het kleurijke kinder treintje onder de gietijzeren afdak. We lopen naar het treintje en stappen in. Jock voorop op de trekker en we rijden al lachend over het modderpad richting de andere dieren. Ik begreep inmiddels wel waarom we met het treintje gingen, het was best een stuk rijden. '3000 voetbalvelden, zo groot is ons stuk land', dat vind je niet in Nederland hè' zegt Bernadina met een knipoog.
We stoppen als eerste bij de emoe's die we wat brood geven. Daarna vervolgen we de treinreis naar de struisvogels, die oorspronkelijk niet in Australië voorkomen. Ze waren geimporteerd uit Afrika en bij hun opgevangen. Het struisvogel mannetje hield ons nauwlettend in de gaten en eenmaal uitgestapt kwam hij snel kijken bij het hek. De vogel begon driftig aan een paringsdans en schudde zijn nek en vleugels van links naar rechts. Waarschijnlijk geïmponeerd door Jurgen zijn oranje regenjas met zijn lange benen en hem aanzag voor een mooi vrouwke haha. Na de struisvogels voorzien te hebben van een bak voer lopen we langs de geiten en varkens naar de kleine Lori papagaaitjes. Het waren dezelfde vogeltjes die je ook in Avifauna vogelpark ziet en mag voeren. We gaven de beestjes een appel en wat zaden en ze fladderde gezellig neer op ons hoofd en armen.
Het eindstation waren de kangaroos, waar ik naar uitgekeken had. De kangaroos die hier werden opgevangen waren bijvoorbeeld aangereden en hierna toe gebracht om te revalideren. Bernadine wist er veel over te vertellen, ze had veel kennis van dieren. Ik mocht plaatsnemen op een kruk terwijl Bernadina de beestjes riep bij naam. Vanuit de verte kwamen ze één voor één aangspringen. Een vrouwtjes kangaroo kwam dichtbij en plaatste haar grote poten op mijn been. Ik kreeg van Bernadina een fles melk en gaf het aan het dier. 'Je mag haar aaien hoor dat vind Rose heel lekker'. Haar vacht voelde zacht en ik kon haar nu eens goed bekijken. Het dier had super lange wimpers en bruine donkere ogen die me aankeken. Ze bleef rustig en kalm voor me zitten en leek het heerlijk vinden om geaaid te worden. Ja voor mij was dit stiekem tot nu toe wel het hoogtepunt hier in downunder, maar ik ben dan ook gek op dieren en het liefst heb ik er een boederij vol mee. Toch voor ons best wel heel bijzonder om een kangaroo van dichtbij te zien. Ik kan me ook niet goed herinneren of ik er ooit één gezien heb, naast Skippy dan op de televisie. Volgens mij kun je ze ook niet in elke dierentuin vinden in Nederland? Hier voor de Australiër is de kangaroo echt niets bijzonders hoor, misschien net zo normaal als de velen koeien voor ons in Nederland. Hier vind je dan ook heel gewoon kangaroosteaks naast de runderbiefstukken in het koelschap van de supermarkt...
