Reisblog Maleisië

We vlogen van Kuala Lumpur naar Langkawi.Zoals beschreven een van de mooiste eilanden van Maleisië en dat was zeker waar toen ik naar buiten tuurde door het vliegtuig raampje! 'Kunnen we daar mooi even lekker bijkomen van onze avonturen in het regenwoud en de komende twee weken nog heerlijk genieten voordat ons camper avontuur gaat beginnen in Australië' dachten we.... De straten waren leeg en het was stil. Het was inmiddels al een uur of negen. Waar is iedereen? dacht ik in de taxi richting onze accomodatie. Bij de accomodatie was ook niemand thuis. Laten we hier maar even zitten en wachten. We werden na een tijdje aangesproken door een Engelse vrouw, de eigenaar. Ze liet ons de kamer zien en gaf de sleutel. Het was een simpele donkere kamer, wat ons niet uitmaakt. Het was er alleen niet schoon de spinnenwebben hingen overal. De accomodatie prijzen liggen veel hoger in Maleisië dan in Indonesië en voor wat je betaald en krijgt is niet in verhouding. Maar ach inmiddels zijn we wel wat gewend en laten we ons niet uit het veld slaan door een wat minder schone kamer. We besloten ontbijt te scoren ergens op de boulevard maar kwamen bedrogen uit, alles was 'nog' dicht en de straten verlaten. We kwamen er achter dat het nog niet de tijd was. Maleisië heeft nog geen seizoen gedraaid na corona. Ook hier zal het in oktober vast weer heel fijn en gezellig zijn. Na twee nachten op Langkawi en veel wikken en wegen hebben we toch besloten terug te gaan naar Bali. Waarom hier blijven? Terwijl we op Bali zeker weten dat we nog een fantastische tijd zullen hebben. Waar de lokale mensen zo ontzettend vriendelijk zijn en je het gevoel van thuis geven. Waar de accomodaties voor weinig perfect zijn en waar je iedere avond heerlijk kunt eten. Zodoende vlogen we naar Bali en bezochten we onze familie weer in Nusa Lembongan. Die dit keer écht niet geloofde dat we weer terug kwamen. (inmiddels al de derde keer) Dolgelukkig stonden ze ons weer op te wachten samen met hun kinderen. Naura sprong direct in mijn armen toen ik de boot uitstapte. Wat voelt dit fijn en warm! Ja we zijn weer 'thuis' haha...Het is vandaag maandag 1 augustus. Tijd om mijn backpack weer in te pakken. Inmiddels ben ik de tel kwijt geraakt hoevaak ik dit riedeltje heb gedaan. Wel weet ik dat ik er steeds sneller en handiger in wordt. Vanmiddag pakken we de ferry terug naar het vaste land en slapen we dicht bij de airport van Denpasar. Morgenochtend vliegen we naar Singapore waar we een nachtje zullen blijven. De dag daarna vliegen we naar Australië! Het grote camper avontuur gaat nu dan eindelijk beginnen.

De volgende ochtend gaat de wekker om half vijf en met mijn hoofdlamp op zoek ik naar mijn kleding en ga loop ik naar het toilet. Hier geen stroom, alleen van zeven uur in de ochtend tot elf uur in de avond. Daarna gaat de stroom eraf. Om half zes staan we op de vlonder bij het restaurant. Danny komt aangelopen met ontbijt pakketjes en stop ze in de rugzak. Het is nog redelijk donker, in de verte zien we de zon langzaam opkomen tussen de hoge bomen. De jungle ontwaakt langzaam, met het gezang van vogels en krieken van insecten zachtjes op de achtergrond. Met zaklamp en hoofdlamp op, lopen we het regenwoud in. Het heeft de hele nacht geregend maar het is nu gelukkig droog. Hier en daar wat modderig en wat glad op de paden. Ik heb vandaag laarzen aangetrokken. Danny vertelde dat ze over waren en ik deze kon gebruiken, top!We zien wat bijzondere insecten en Danny verteld veel over planten waar bijvoorbeeld medicijnen van gemaakt worden. Danny tuurt door zijn verrekijker op zoek naar dieren in de hoge bomen. Hij verteld dat deze verrekijker veel voor hem betekend. Hij heeft hem gekregen van Sir David Attenborough. Die destijds hier was voor een opname van een natuurdocumentaire. De man is inmiddels als 96. Wat gaaf zeg dat hij hem heeft mogen ontmoeten! Gaande weg zien we een paar olifantendrollen met daarop groeiende paddenstoelen. 'This are the magic mushrooms'. We hadden er al van gehoord. Als je deze jongens zou eten dan kom je in een andere dementie terecht haha. Het is rond een uur of negen wanneer we een grote hangbrug oversteken naar de overkant. Op de hangbrug zien we wat resten van botten van een aap die gegrepen is door een luipaard. 'Look there is a small campside we can have breakfast overthere' zegt Danny. Het is niet meer dan een verouderd houten schuurtje. Links zie ik een oud verlaten toilet om het hoekje van een open staande scheve deur. Van wat ik kan zien is dit nu het domein van de jungle en miljoenen spinnen. 'You can't use this toilet, not working anymore'. We nemen plaats op een plastic stoel en ik pak de pakketjes uit de tas. Ik zie witte boterhammen met jam en een aantal met pindakaas. Ik ben echt een pindakaas liefhebber en roep al weken dat ik het mis. En zo blij als een klein kind zit ik midden in het regenwoud te genieten van een heerlijke boterham met pindakaas! Na het ontbijt lopen we verder. De zon schijnt en de temperatuur is al flink gestegen. Te weinig water bij ons en we zweten veel. Het wordt alsmaar zwaarder en we zijn redelijk uitgedroogd. Inmiddels zijn we al zo'n acht uur op de been. Gedurende de resterende tocht zien we niet veel. Het is al te warm en de dieren verschuilen zich voor de hitte. Het laatste stuk is eindelijk in zicht na zes uur wandelen.

Na de riviercruise reizen we verder naar het stadje Lahud Datu, waar we één nacht verblijven. De volgende ochtend worden we vroeg opgehaald om naar onze volgende bestemming te gaan, Danum Valley Rainforest. Eerst moeten we nog even langs het kantoor om ons te registreren, zodat zij weten hoeveel toeristen er in het regenwoud verblijven. Het blijkt allemaal erg serieus, na het invullen van drie formulieren. We stappen weer in de auto en rijden verder. Nadat we de slagbomen van de security meneer zijn gepasseerd is het een grevelpad dwars door de Jungle. Ik snap nu waarom we zijn opgehaald in een pick-up. De rit is al een hele beleving met zelfs een stuk dwars door de smalle rivier! Onze chauffeur zegt dat we nu al wildlife kunnen spotten en verteld ons dat hij een aantal keren olifanten is tegen gekomen langs de weg. In de twee en half uur er naar toe zien we een roofvogel, een grote hagedis en een aap in een boom. Cool, dit beloofd veel goeds! We komen rond het middaguur aan bij Danum Valley Field Center en krijgen de sleutel van onze kamer. Het een gedateerde kamer uit de jaren 80 met een ventilator. Aan de muur hangt een vergeelde panorama foto waarop de mistige vallei van Danum te zien is tijdens zonsopkomst. Een waterkoker, koffie en twee flesjes water staan op een plank. Het raam staat open en er is een hor voor geplaatst. De geluiden uit het regenwoud zijn goed te horen op de achtergrond en je krijgt hier echt het Jungle gevoel! We kunnen direct aanschuiven voor het lunch. Een bak Rijst, kip, groenten en wat fruit staan klaar bij de buffettafel. We relaxen nog wat na de lunch en dan wordt er op onze deur geklopt. Het is Danny onze gids. Hij stelt zich voor en zegt dat hij nu invalt wanneer het druk is en hij normaal de Gibbons onderzoekt samen met zijn professor. Hij vertelt honderd uit en ik merk dat deze man heel veel kennis heeft van het regenwoud, de dieren en planten. Danny is super enthousiast en dat maakt het allemaal nog veel leuker! We vertrekken in de namiddag het regenwoud in. Een lange broek, speciale sokken tegen bloedzuigers en een rugzak met een grote fles water. Het begint een beetje bewolkt te worden wanneer we al even onderweg zijn. 'Hopefully it will rain later, after the rain the frogs and the snakes come out' zegt Danny met zijn zaklamp gericht op een holletje in een berm. We lopen een bebost pad op wat stijl naar beneden loopt. Danny loopt behendig naar beneden maar wanneer ik denk hetzelfde te doen, glij ik uit en beland ik vol met mijn kont in de modder. 'Are you oke Mandy?' vraagt Danny. 'Yes I'm fine'. Echt weer wat voor jou zegt Jur en we moeten beide lachen. Danny vertelt dat hij als kleine jongen bij de scouting een ongeluk heeft gehad in het regenwoud. Het begon te regenen en te waaien en een aantal takken kwamen op zijn hoofd terecht. Een tak doorboorde zijn schedel en hij moest met spoed naar het ziekenhuis. Na een operatie bleek hij op het nippertje geluk te hebben gehad. 'That's why I always check when it's start to rain and strong wind together that can be dangerous.'  Niet veel later begint het te spetteren en nog geen vrijf seconde later komt het met bakken uit de hemel. We schuilen onder een boom maar het heeft weinig zin. Zelfs de rugtas die waterdicht zou moeten zijn kan dit ook niet aan. Het water drijft van ons af. Danny tuurt naar de hemel door de takken heen. Ik zie de twijfeling op zijn gezicht maar hij zegt toch dat we beter door kunnen gaan omdat we al halverwege zijn. Het begint inmiddels ook zachtjes te waaien en nog donkerder te worden. Ik denk aan het verhaal wat hij zojuist heeft verteld over vallende takken maar nog meer denk ik aan het verhaal over slangen die tevoor komen als het regent. Niet bepaald geruststellend... We lopen door met Danny voorop. Ik zie haast geen steek voor ogen met mijn beslagen bril, had ik nu maar mijn lenzen in gedaan en die regenjas had nu ook best handig geweest haha. Ineens voel ik wat prikken op mijn bovenarm ik kijk naar mijn arm en zie een bloedzuiger. Hé bah! Snel trek ik hem er vanaf maar dat blijkt nog lastig want hij heeft zich al vastgezogen. Achter me hoor ik Jur roepen dat hij er ook één heeft. Ik kijk naar mijn schoenen en daar zie ik er nog meer op kruipen. Oké denk ik. 'gewoon doorlopen dat komt straks wel, je ziet nu toch geen steek voor ogen'. Na een half uur lopen zijn we de jungle uit en komen we weer aan bij het Field Center. Inmiddels is het wat droger geworden. Andere toeristen kijken ons wat vreemd aan wanneer we drijfnat aankomen bij het hoofdgebouw. Ik trek mijn schoenen uit en zie nog meer bloedzuigers, toch wel fijn hoor die speciale sokken. Nog onder de indruk van het avontuur van net kijken we elkaar aan. 'Dit was best een spannend avontuur hè schat?' ....

Onze volgende bestemming is de Kinabatangan rivier. Kinabatangan is een beschermd natuurgebied en vormt het leefgebied van orang-oetans, neusapen, dwergolifanten, krokodillen en neushoornvogels. Het is één van de laatste bestemmingen van Borneo waar het dierenleven nog te zien is, daar waar de palmplantages de natuur nog niet hebben overgenomen. Het is bizar, de hele weg van Sepilok naar Kinabatangan heb ik enkel palmplantages gezien! Het leefgebied van de dieren wordt dus alsmaar kleiner en kleiner.. Na een busrit van twee en half uur komen we aan bij de lodge wat direct gelegen ligt aan de rivier. Een dame van de lodge stapt de bus in en geeft ons snel informatie. Zij is nauwelijks te verstaan want de motor van de bus draait nog. Het begint wat te regenen, dus pakken we snel nog onze regenjassen, de camera en een verrekijker van de lodge. We droppen onze backpacks bij de receptie en lopen naar de boot. We stappen in en varen weg.

We vliegen vroeg in de ochtend naar het noorden van Borneo met Malaysia Airlines. De vlucht duurt zo'n drie uur tot we aankomen in Sandakan. Op de luchthaven lopen we langs de immigratiedienst voor een stempel en pakken onze backpacks van de bagage band. We hebben dit rideltje nu al best wel vaak gedaan. Buiten bestellen we een Grab en rijden naar Sepilok waar we de komende twee dagen verblijven. 'Nature Lodge Sepilok' staat er bij de ingang op het bord. Het doet me erg denken aan een Amerikaanse Compound. Een grote parkeerplaats gelegen voor het gebouw. De receptie en het restaurant zijn gevestigd in het hoofdgebouw en daarachter liggen meerdere gebouwen waar de kamers zich bevinden. Het ziet er overal pikobello uit, de stoepen zijn schoon geveegd en de tuin ligt er strak bij. We frissen ons snel op en lopen in zo'n 20 minuten de straat uit naar het 'Orangoetang Rehabilitation Centre'. We komen bijna niemand tegen onderweg, maar liefst twee auto's. Hier geen scooters, geen lawaai, helemaal niks. We kopen een ticket bij de ingang en moet mijn tas in een kluisje plaatsen. De orangoetangs die hier zijn opgevangen zijn semi wild en niet schuw voor mensen. Ze kunnen je tasje dus zo wegritsen. De orangoetangs zijn hier gebracht omdat ze wees zijn geworden door ontbossing of zijn illegaal als huisdier gehouden. Ze worden hier verzorgd en wanneer ze hersteld zijn weer uitgezet in het wild. 'Wat een mazzel het is net voedertijd!'. Een mannetjes orangoetang komt fors ondersteboven naar beneden geslingerd aan een touw. De grote wangplaten gaan van links naar rechts. Het is tijd om zijn buik te vullen met al dat lekkere fruit wat op het platform ligt. De volgende morgen staan we al heel vroeg op. We schuiven aan voor een snel ontbijt in het restaurant en vertrekken direct door naar het 'Discovery Rainforest Center'. Ook deze plek is maar een paar minuten lopen. We zijn precies op tijd want om 8 uur gaan ze open. Of toch niet? We wachten inmiddels al 10 minuten bij de ingang totdat we ineens een vrouw aan de overkant van de straat horen roepen 'you can go inside and can pay on the way back!' Oke mevrouw en we lopen naar binnen, we zijn de eerste.We lopen via de 'Canopy Walk' langs de toppen van de bomen en als snel horen we gerommel en zien we een Orangoetang met haar baby slingerend van boom naar boom. Wanneer we verder lopen naar beneden komen we bij een pad uit waar een plattegrond staat. Even kijken welke opties er zijn en we gaan voor de wat langere trail. Via het asfaltpad lopen we het 'junglepad' op. Nog steeds niemand te zien om ons heen..Omdat nog niemand dit pad bewandelt heeft na vannacht lopen we constant tegen kleverige spinnenwebben. Jur pakt een stok om deze weg te swipen en loopt voorop. Niet alleen daarvoor maar ook om op de grote bladeren te tikken voor ons op het pad. 'Haha dit doet me echt weer denken aan de jungle van Costa Rica, daar deden we precies hetzelfde!' Daar schoot een dikke wolfspin zo onder de bladeren vandaan brrrr.. van ervaring leert men! De gouden regel is -  wanneer je loopt kijk je op het pad, wanneer je om je heen wilt kijken sta je stil -  Zo kom je niet onnodig voor verassingen te staan (en gil ik niet het hele oerwoud bij elkaar haha). Na het regenwoud besluiten we ergens te lunchen in de buurt. Het is nog steeds overal zo rustig, ook wanneer we na de lunch naar het naaste gelegen 'Sunbear Rehabilitation Centre lopen'. We hebben wel wat toeristen gezien die aankomen in tourbusjes. Vermoedelijk doen zij een dagtour naar hier en verblijven ze ergens anders. We zien twee sunbears vanaf het uitkijk platform. Het is de kleinste beer die er bestaat en heeft zonachtige vlek op zijn borst. Het park blijkt klein en zijn na 30 minuten weer buiten. In de namiddag pakken we een Grab naar Sandakan om daar een hapje te gaan eten. Hier in de Lodge is er een buffet net als gisteren en daar hebben we niet zo'n zin in. Het is een half uur rijden. Wanneer we aankomen in deze havenstad, zie ik geen enkele andere toerist alleen maar locals. Wat onwennig loop ik naast Jur over straat. Iedereen staart ons aan en ik voel me wederom niet op me gemak. Jur heeft daar maling aan. Al snel blijkt iedereen zo ontzettend vriendelijk en zegt ons gedag. We zoeken een gezellig lokaal restaurantje aan de haven en nemen plaats aan een lege tafel. We hebben een prachtig uitzicht op een gigantisch marine schip. Ik bestel wat gegrilde groentes in sojasaus met rijst. Jep, even wat groentes naar binnen werken want dat is alweer een paar dagen geleden! Beetje afwisseling is goed. Na het het eten wordt het al schemerig en pakken we een Grab terug naar de Lodge.