Reisblog Australië

Nog drie weken in Australië. Wat gaan we doen en wat willen we nog zien? Doordat we naar ons idee in het begin heel snel van het noorden naar het westen zijn gereden, zijn we nu al in de buurt van Adelaide waar we de camper eind oktober inleveren. Als we de tijd konden terug draaien hadden we het wat rustiger aan gedaan en wat meer van het noorden willen zien. Bijvoorbeeld de jungle boven Cairns waar we onze reis door Australië zijn begonnen. Al was het niet omdat het daar veel zonniger is en niet zoveel regent als hier haha. Maar dat is natuurlijk achteraf gepraat. We hebben onwijs veel moois gezien gedurende onze drie maanden on the road en nieuwe herinneringen gemaakt. Australië is zo groot dat je ook niet alles kunt zien. We hebben totaal 15.077 kilometer gereden en daarbij drie grenzen zijn gepasseerd. Wat is Australië toch een ongelooflijke land nietwaar?!We besluiten de 'laars' voor Adelaide nog te bezoeken, Yorke Penisula. Vanuit het Flinders Range rijden we naar Port Pirie want het is weer tijd om de koelkast aan te vullen en de tank te vullen met het kostbare vloeistof. De weersvoorspellingen zijn alleen niet al te best dus we rijden zoveel mogelijk door, waar het volgens buienradar niet regent. In het kleine dorpje Alford kamperen we voor de de nacht. Het dorp stelt een oud rugby veld tot beschikking voor kampeergrond, wat je overigens vaker ziet in Australië. Je kunt dan een donatie geven in een 'honourbox'.Er is een gebouw met toiletten en er staan wat afvalbakken. Het wordt ineens donker en dan begint het hard te regenen en te waaien. Binnen in de camper trekken we maar een koud biertje open voor het zomerse warme gevoel. "Proost!"De volgende dag rijden we door naar Marion Bay waar we op een camping staan. Tijd om weer eens lekker warm douchen en een was te draaien. Alle apparaten weer aan het stroom en ik download wat nieuwe films op de tablet zodat we in de avond af en toe een film kunnen kijken. In de punt van de laars ligt het 'Dhilba Guuranda Innes National Park' waar we naar toe gaan. Inneston was rond het jaar 1913 een oude mijn stad. Men haalde hier kalk uit de grond voor het maken van gips en cement en vervolgens werd het per schip vervoerd naar andere steden. We rijden een strakblauwe lucht tegemoet en vandaag beloofd een heerlijke zonnige dag te worden. Vannacht kamperen we op de kampeerplek Stenhouse Bay, maar voordat we daarheen gaan rijden we eerst naar naastgelegen 'Jetty'. We pakken de visspullen en lopen de lange pier op. Het prachtige torqoise water lijkt nog blauwer door de zon en lokt om er een duik in de nemen. Maar je zou je vergissen hoe koud het werkelijk is! Al zie ik af en toe wel wat kleine vissen zwemmen wil het toch niet lukken. Dan ineens zien we een zeeleeuw voorbij zwemmen en niet veel later een aantal dolfijnen. Waar zeeleeuwen en dolfijnen zijn, kun je het wel vergeten met vissen haha. We pakken de spullen weer in en rijden naar de kampeerplek. In de namiddag zitten we heerlijk met een biertje in de zon en terwijl we genieten lopen er vlak naast ons een aantal Emoes voorbij met hun donzige kuikens. De volgende ochtend in het national park rijden we een stuk verder naar 'Inneston Historic Township'. Een wandeling die je meeneemt terug in de tijd wanneer Inneston een bloeierige kalkmijn stad was. Eens woonde hier zo'n tweehonderd mensen. Het stadje was volledig zelf voorzien met een postkantoor, een bakker, een winkel, een school en een tennisveld. We lopen de wandelroute langs door het oude stadje. Eenmaal aangekomen bij de bakkerswinkel loop ik nieuwsgierig naar binnen. De deur is weg en het zijn vooral alleen de buitenmuren die er nog staan. Binnen is er niet veel te zien behalve de grote oude bakstenen ovens die wonderingswaardig nog geheel in tact zijn. Een stuk verderop aan de ruige kust ligt het scheepswraak 'The Ethel', die in het jaar 1904 door slecht zicht en een sterke stroming in een rif vast kwam te zitten. Het schip beschadigde dusdanig en werd naar wal gedreven. Het metalen skelet van het schip ligt hier nog altijd bewaard. Wanneer we onze weg weer vervolgen naar de kampeerplek voor de nacht, zien we ineens in de verte wat kruipen over de weg. Naarmate we dichterbij komen zien we een grote bruine slang de weg oversteken. Há super cool.. wel vanaf een afstand dan haha. Na twee dagen in het national park rijden we vanaf het uiterste puntje van de laars naar een camping bovenin gelegen, in het plaatsje Aldrossan. Na een heerlijk warme douche ruim ik de camper wat op en schut ik het beddengoed uit. Wanneer ik klaar ben doe ik de zijdeur dicht en dan ineens valt er iets naast me op het bed. Verrek dat is een spinnenpoot en niet van zo'n kleintje ook! Mijn hart gaat tekeer. Waar is Jur als je hem nondig hebt? Die staat nu lekker onder een warme douche. Via de achterklep stap ik naar buiten en vanaf de buitenkant schuif ik de zijdeur weer open. Op de boven rand van de deur bij het rubber zie ik nog een poot liggen, hè gatver! Wanneer Jur terugkomt moet hij lachen als ik hem de twee poten in het keukenpapiertje laat zien. "Hmm dit moet wel van een grote huntsmen spider zijn". Samen gaan we op onderzoek uit maar tevergeefs. De grote vraag zit de spin binnen of is hij buiten? "Misschien kruipt-ie vannacht wel over je heen zegt Jur grappend". Brrr het geeft me kippenvel. De kust lijkt veilig en nietsvermoedend zitten we die middag wat te lezen in de camper. Ik besluit soep te maken als ik ineens wat groots en bruins achter een glas zie zitten op het aanrecht. Shit het is de spin! Hij beweegt niet en op een of andere manier vindt ik mezelf best kalm. Misschien omdat ik het kon verwachten en omdat hij zo stil zit en wel dood lijkt. Snel doet Jur het glas eroverheen en dan komt het tot leven. De spin lijkt nu verre van dood en voelt zich bedreigd, gooit zijn poten in de lucht en laat zijn tanden zien. Wat een griezel! Met de spin in het glas en de eronder geschoven vliegenmepper loop ik een stuk verder en gooi het beest in de bosjes. We denken terug aan Dennis die ons nog grappend waarschuwde. "Haal eens per maand de camper leeg want je zult zo af en toe nog eens een achtpotige vriend tegenkomen". Hij heeft nog gelijk ook! Hopelijk was de enige en laatste keer... De volgende dag rijden we naar Gawler om boodschappen te doen. We zijn nu vlakbij Adelaide. Jur heeft een camping gevonden in het Kuitpo Forest. Het ligt gelegen in de Adelaide Hills. Hier leven de Koala's in het wild en die hopen we dan ook te zien. Veel moeite hoeven we er niet voor te doen want wanneer we aankomen op de kampeerplek spot Jurgen er al één hoog in de boom vlak naast de camper. Het beest ligt lekker te slapen op een tak. Het is een prachtige kampeerplek midden in het eucalyptus bos. Vroeg in de avond zitten we een potje zitten te kaarten in de camper, wanneer ik uit het raam kijk en wat zie kruipen op de grond tussen de bomen. "Het is een koala Jur, kijk!". Zachtjes gaan we naar buiten om te kijken. Het dier wil de boom inklimmen en niet veel later zien we een tweede koala aan komen rennen. Hij klimt dezelfde boom in en springt zo op de andere koala wat dus een vrouwtje blijkt te zijn. Van dichtbij zijn we getuige van een kortstondige liefdesscene tussen de twee pluizige beestjes. Ze maken wel een raar geluid. Het doet denken aan een stel brullende apen en gillende varkens. Je verwacht niet dat er zo'n geluid komt uit wat zo'n schattig beestje lijkt. Het vrouwtje kruipt naderhand verder de boom in, terwijl het mannetje op ooghoogte in de boom stil blijft zitten en naar ons blijft kijken. Wat een prachtige ervaring en we zijn weer een paar mooie foto's rijker! De volgende dag bezoeken we het nabij gelegen stadje Hahndorf. Het stadje is in 1839 gesticht door duitse migranten en heeft tot de dag van vandaag nog altijd een duitse uitstraling. Je kunt er dus naast bier drinken ook snitzels en curryworsten eten. We struinen even door het gezellige straatje en doen een kop koffie in een leuk tentje. Het is echt een prachtige omgeving hier in de heuvels van Adelaide. Het is zo groen en de dorpjes die we passeren hebben een pitoreske uitstraling met hun oude gebouwen en kerkjes. Jur heeft nog een 'wintetasting' geboekt bij Chapel Hill Winery. De wijnproeverij vindt plaats in de oude kapel uit 1865. Wanneer we de historische kapel binnen stappen worden we vriendelijk ontvangen en wijst de dame ons naar een tafeltje, waar vijf glazen met rode wijn staan om te proeven. Ze vertelt ons de historie van de kapel en over de wijnen die hier gemaakt worden. Even later komt ze terug met een bordje met wat kaas en toast om te proeve in combinatie met de rode wijn. Smaakt goed!De laatste paar dagen in Australië zijn aangebroken we verblijven nog een aantal dagen op een camping aan de kust van Adelaide. Voordat we vanuit de Adelaide Hills er naar toe rijden gaan we even langs de verhuurmaatschappij waar we de camper zaterdag moeten inleveren. Omdat we in de zaterdagochtend al vroeg naar Nieuw Zeeland vliegen reste ons de vraag of we de camper al vroeg kunnen inleveren en of het nakijken lang gaat duren. De vriendelijke jonge man zegt ons dat het geen enkel probleem is en loopt alvast even een rondje mee om de camper. Hij regelt zaterdag ook een shuttlebus voor ons naar de airport. Mooi dan is dat alvast geregeld, nu op naar onze laatste bestemming! Het is de eerste keer dat we op een 'Big 4' camping staan. Het staat bekend als één van de grotere campings in Australië en is vooral gericht op families. Er is een verwarmd zwembad, een gym, een café en een speelhal. Gelukkig zijn de scholen hier alweer begonnen en valt het dus wel mee met gillende kinderen. Kunnen we de komende dagen nog even lekker relaxen. Informatie opzoeken en een plan maken voor Nieuw Zeeland. Maar ook nog een paar wasjes draaien, zodat alles schoon weer mee kan. Daarnaast ook nog de camper opruimen en wat schoonmaken én als laatste onze backpack na drie maanden weer inpakken voor onze volgende avontuur! 

Vroeg in de morgen pakken we onze spullen en verlaten Esperance. We beginnen aan een lange rit richting de Nullarbor. De plaatsjes waar we langs rijden doen me denken aan het Noorden. Op google mag het een plaatsnaam hebben, maar er staat enkel een Roadhouse met een bezinepomp en een naastgelegen motel, meer is er niet. De eerst volgende plaats is dan weer zo'n 200 kilometer rijden. Sommige lijken zelfs verlaten want er is helemaal niemand te zien op straat. Wanneer we Balladonia voorbij rijden stoppen we langs de snelweg bij het bord '90 miles straight, Australia's longest straight road 146.6 km' om een foto te maken. Ik zie dat er nog een camper stopt. Het oudere stel stapt uit om ook een foto te maken."You are going to make a picture too I reckon?" - "Yes" zeg ik tegen de vrouw. "Wonderful! Then we can make a picture of eachother with the sign". Jur en ik gaan bij het bord staan en de vrouw maakt een foto van ons. "Thank you, and safe travels!" Wanneer we de snelweg vervolgen zien we pas hoe recht de weg eigenlijk is, want we kunnen mijlen ver kijken. Bij een reststop langs de snelweg stoppen we voor de nacht. Het is mooi geweest voor vandaag na een hele dag te hebben gereden. Vanavond eten we lekker nacho's met gehakt, bonen en een avocado & sour cream dip. Omdat het begint te regenen zijn we gedwongen om binnen in de camper te koken en te eten. Dat ging best goed en dat allemaal zonder te knoeien. De volgende ochtend vertrekken we vroeg, want ook vandaag willen we weer veel kilometers maken. We passeren het plaatsje Eucla waar zich de grens bevindt naar Zuid Australië. We tanken de camper weer vol en snel gooi ik nog even de uien en tomaten weg. Groente en fruit mogen de grens niet over dit in verband met fruitvliegjes. Gedurende onze autorit hier naar toe hebben we nog vijf appels weggewerkt. Zonde om weg te gooien. De grens overgaan betekend ook weer een nieuwe tijdzone. De tijd is hier in Zuid Australië is (GMT +10.30) dus achtenhalfuur later als in Nederland. Gisteren hebben we ook al een tijdzone gepasseerd. Het is een beetje warrig omdat we twee keer kort na elkaar in een andere tijdzone leven. Hetzelfde als toen we van het Noorden naar het Westen reden. Wat wel heel fijn is, is dat de avonden nu langer zijn. Het wordt pas rond acht uur donker! We zetten onze reis voort op de snelweg die dwars door het Nullabor National Park gaat. 'Nullabor' betekend 'no trees' en dat is niet gelogen. Uren lang rijden we letterlijk door 'the middle of nowhere'. Er staan enkel kleine struiken en verder is er geen boom of mens te bekennen. Tegen het eind van de middag wordt het weer tijd om ergens een plekje te zoeken voor de nacht. Uiteindelijk vinden we een camping in het piepkleine kustplaatsje Fowlers Bay. Het grappige is wel dat na drie maanden zoveel rijden we het helemaal niet meer zo raar vinden. In het gigantische grote Australië moet je dan ook wel om van A naar B te komen. De volgende dag vervolgen we onze weg weer. We komen langs het stadje Ceduna waar we tanken en wat boodschappen doen, daarna rijden we weer door. Het uitzicht onderweg is prachtig. Heuvels die lijken alsof ze zijn bekleed met een deken groen fluweel, met hier en daar wat stenen en af en toe wat verdwaalde bomen. Het landschap doet een beetje denken aan foto's van Schotland. We rijden door het Conversation Park richting Point Labatt. Het is een flink stuk rijden over een dirt road totdat we het punt hebben bereikt. Er bevindt zich een kleine parkeerplaats op een hoge kliff. We stappen uit om naar het uitkijk punt te lopen. Wanneer we langs de stijle kliff naar beneden kijken zien we zeeleeuwen op het strand liggen tussen de rotsen. Af en toe kijkt er eentje even verdwaald om zich heen om vervolgens weer in diepe slaap te vallen. Na het bezoek aan de zeeleeuwen is het tijd om naar onze volgende plek te rijden waar we de nacht verblijven. Het is op een erf van een boer. Op zijn land staan een aantal grote granieten rotsblokken die al 1600 miljoen jaar oud zijn. Voor een kleine donatie mag je ze bezichtigen en kamperen op zijn erf. Verderop staat er een klein gebouw met enkel een toilet. Wanneer ik tien dollar in de 'honourbox' stop, zie ik een oudere man honing potten vullen in een bak onder de overkapping. Naast de man hangt een bord "honey for sale $10".  Het blijkt de eigenaar zelf. Hij verteld dat zijn overgrootvader Murphy heette en men heel vroeger de granieten rotsblokken Murphy's Haystacks hebben genoemd. Het land gaat van generatie op generatie. Zijn zoon is imker en verkoopt honing. De man is al met pensioen maar zo af en toen helpt hij zijn zoon. Net voor het donker loop ik met Jur nog even naar het toilet. Ik doe de deur open en schrik me rot. In de hoek van het plafond zit een grote huntsmen spin. "Oh nee hier ga ik nier naar binnen hoor. Ik ga wel bij die ander" zeg ik tegen Jur. Wanneer we teruglopen komt de eigenaar ons tegemoet met schoonmaakspullen. Ik vertel hem van de grote spin in het toilet en hij moet lachen. "I will make sure it is gone when you visit the toilet again" zegt hij met een knipoog. Hij wenst ons een goede nacht en vertrekt in zijn pick-up. Die nacht kamperen we helemaal alleen op het erf. Het is de allereerste keer dat we ergens alleen staan maar het voelt niet onveilig. De volgende ochtend worden we wakker van de ochtend zon die de camper inschijnt. Ik stap naar buiten met een kop koffie in mijn hand. De dauw staat nog in het gras en de zon staat nog laag. Ik kijk op mijn horloge, het is pas acht uur. Om me heen hoor ik de vogels fluiten en in de verste verte hoor ik de schapen blaten. Wat is dit heerlijk rustig wakker worden! Na een kop koffie en een ontbijt rijden we weer verder. We komen langs een aantal plaatsjes langs de kust en onderweg is het weer tijd om te tanken. We rijden langs een grot aan de kust die we kort bezoeken. We kamperen op een kampeerplek bij de kust, Farm Beach. We zoeken een goede plek uit en parkeren de camper, klappen de tafel en stoelen uit en zetten deze in het gras. Ik maak een tomatensoepje met crackers voor de lunch. Na de lunch maakt Jurgen zijn hengel klaar en lopen we naar het strand. Voordat we het strand op lopen komen we een mevrouw tegen. "Did you spray any repellent? The marchflies are horrible here!" zegt de vrouw terwijl ze om zich heen slaat. Marchflies zijn grote vliegen en vergelijkbaar met de horzel in Nederland. Ondanks dat we een dikke olielaag van onze 'Bushman' spuitbus op hebben gesprayt mag het niet helpen. We worden aangevallen door tientallen horzels en van ellende lopen we maar weer terug naar de camper. Helaas dat wordt niet vissen vandaag... De volgende dag rijden we naar Port Lincoln om daar weer te tanken. Afgelopen dagen hebben we vaak getankt maar we rijden dan ook heel wat kilometers. In Port Lincoln kun je cagediven met de gevreesde witte haai. Dit hebben we een tijd geleden opgezocht omdat we dit heel graag nog eens willen doen. Helaas is het zo'n vijfhonderd euro per persoon, een beetje te gortig. Voor dat geld kunnen we een vliegticket kopen naar een volgende bestemming. Wie weet nog eens ergens anders ter wereld. Na nog even doorrijden stoppen we bij campground Point Gibbon aan de kust. We kiezen 'Campsite nummer 7' uitkijkend over de prachtige kuststrook. We pakken de stoelen en tafel uit de camper en gaan lekker in het zonnetje zitten. Althans dat dachten we het duurt alleen niet lang. Links en rechts worden we geteisterd door tientallen vliegen die in onze mond en ogen proberen te kruipen op zoek naar vocht. Het is ondragelijk en besluiten we uit ellende binnen te gaan zitten. In de camper zitten er inmiddels ook al een stuk of honderd. Snel pakken we beide een vliegenmepper en slaan driftig in het rond. Grappend zeggen we "Het is ook iedere keer wat hè zijn het geen horzels, dan zijn het vliegen. Zijn het geen zandvliegen dan zijn het wel muggen". Jep, dat is wat het kampeerpeven met zich meebrengt hier in Australië en dat nemen we voor lief. Na een lange tijd was het vannacht weer eens een koude nacht. De temperatuur was rond de acht graden en het heeft veel geregend. Ik merk dat ik veel wakker heb gelegen in verband met de kou. Wat vermoeid sta ik op om een bak koffie te zetten. Gelukkig is het nu wel droog. Na een bak muesli met yoghurt pakken we onze spullen en rijden weg. In het stadje Whyhalla slapen we op een klein caravanpark. Die warme douche is alweer een paar dagen geleden en voelt als een cadeautje. De volgende ochtend rijden we naar de Whyhalla Jetty (pier). Daar waar vaak dolfijnen te spotten zijn. We lopen een rondje op de pier maar tevergeefs. Wanneer we bijna terug willen lopen zien we twee dolfijnen richting de pier zwemmen. We lopen snel terug. Over de rand van de pier blijven we rustig kijken. Één van de dolfijnen komt onze richting op zwemmen. Zijdelings zwemt hij langs en kijkt ons met nieuwsgierige ogen aan. Even zwemt het dier onder water en komt dan weer boven. Het blijft even stilliggen in het water met zijn ogen op ons star op ons gericht. "Wauw, dit is echt apart, hij blijft ons gewoon aankijken hè". zeg ik tegen Jur. Dolfijnen hebben we al regelmatig tijdens onze reizen gezien. Vaak in de verte zwemmend en springend in een groep, maar nog nooit zo nieuwsgierig dichtbij. Ik vond het heel bijzonder op de een of andere manier. Tijd om terug te gaan naar de camper! We rijden door richting Ikara Flinders Range National Park. We stoppen rond het middaguur in een park bij het stadje Hawker net voor het national park. Het stadje doet historische aan en gaat terug naar het jaar 1880. Er werd een spoor aangelegd voor de stoomtrein die ging naar Alice Springs. Het oude treinstation staat er nog. Hier en daar zijn nog wat ruïnes te zien. Ik maak een lekker broodje tonijn voor ons en we pakken de stoelen en gaan lekker op het gras in de zon zitten. Er zijn nog meer mensen die een pauze nemen om wat te eten en kinderen spelen in het gras met een bal. Formule 1 begint zodadelijk en dat wil Jur graag kijken. Hier heeft hij goed bereik en er zijn toileten in de buurt. We zullen hier de middag blijven tot de race is afgelopen. Daarna vertrekken we naar een reststop niet ver van hier om te overnachten. Ik kook alvast de brocoli en de rijst als het tegen vijven loopt. Het schijnt nogal flink te regenen in Japan en daarom wordt de race steeds gestaakt en duurt het veel langer dan verwacht. We besluiten nu toch maar naar de resstop te gaan. Lachend om de pan met rijst op mijn schoot rijden we erheen. De volgende dag rijden we in een klein uurtje naar het Ikara Flinders Range National Park. Bij het visitor center betalen we een entree fee en boeken we twee nachten op de camping gelegen in het national park. Het bevindt zich midden in het bos aan de prachtige bergtoppen. We mogen ergens een plek uitzoeken tussen de bomen. Na de lunch doen we onze wandelschoenen aan en kijken op het bord van het park welke trail we zullen lopen. Het wordt de 'Ohlssen Bagge', een 7km lange trail via de gelijknamige berg naar boven. De berg is 923m hoog. Het is een flinke klim over smalle paden en rotsblokken. We nemen halverwege de verkeerde afslag en even snappen we er niets meer van gelukkig komen we uiteindelijk weer op het juiste pad terecht. Boven op de berg worden we beloond met een prachtig uitzicht over de bergentoppen van Flingers Ranges Om half vijf in de middag is er een welkombijeenkomst op het grasveld voor de receptie van de camping. Ik besluit om er even te gaan kijken. "Welcome to Wilpena Country staat er op het bord". Gelukkig ben ik niet de enige en zijn er nog een aantal mensen komen kijken. Het land is oorspronkelijk van de Aboriginals en we worden dan ook welkom geheten door één van hen. Hij verteld over het ontstaan van het land wat gebaseerd is op een spiritueel mythologisch verhaal. Ik kan het alleen niet helemaal volgen. Hij praat heel snel en af en toe in het Aboriginals, maar het was toch even leuk om te gaan kijken. Na een half uur bedankt hij en wenst ons veel plezier in het national park. De volgende morgen zitten we heerlijk in het zonnetje met een kop koffie. We zien een Emoe met acht kuikens onze kant op lopen. Het vrouwtje mag de kuikens dan wel ter wereld brengen maar het mannetje zorgt voor zijn kroos. De kuikens lopen links en rechts naast hem. Wanneer er een auto langzaam voorbij komt rijden is hij uiterst allert en maakt hij zich heel groot om zijn nakomelingen te beschermen. Na het ontbijt is het weer tijd om de wandelschoenen aan te trekken. Vandaag gaan we in totaal 19km 'bushwalken' zoals ze dat hier in Australië noemen. Het pad brengt ons door het prachtige bos waar paarse wilde bloemen opduiken tussen de hoge dennenbomen. Er springen een aantal  kangaroos voorbij. Het is een mannetje met een vrouwtje en een jong. Het mannetje stopt en staat imposant op zijn achterpoten. Hij maakt zich groot en daardoor zie je goed zijn borstspieren. We staan even stil om er naar te kijken maar wanneer we doorlopen, springen ze alweer verder de bossen in. Na 19 km terug op de camping Het was een goede warming up voor alle hikes die ons in Nieuw Zeeland te wachten staan!

We bezoeken de ruige kust van Cape Leeuwin. Wat is vernoemd naar het nederlandse schip de Leeuwin dat hier in het jaar 1622 aankwam. De vuurtoren staat hier al 127 jaar. Het waait flink wanneer we uitstappen. Wat verderop staat een oude watermolen die vroeger het water pompte en ervoor zorgde dat de bewoners van de vuurtoren van water voorzien waren. We rijden verder naar een camping. Ik vraag aan de dame bij de receptie of er nog plek is en dat is geen probleem. Ze geeft ons zelfs een beetje korting, dat is mooi meegenomen. We staan op een 'unpowered site' en dit betekend meestal een soort parkeerplek ergens op grind of gras op een camping. Helaas regent het al de hele middag en zitten we in de camper. Wanneer ik na een tijdje toch echt naar het toilet moet om te plassen stap ik uit de camper met mijn slippers in een modderplas. Hmm ik denk dat ik meteen maar even lekker ga douchen... De volgende dag rijden we naar de 'Beelup Waterfall' in de buurt. We maken een korte wandeling langs een prachtige waterval in het bos, waarbij we een hangbrug passeren over de waterval heen. Het water dendert met veel geluid naar beneden na alle regenval van gisteren. Hierna vervolgen we onze weg weer verder. Google maps geeft een alternatieve route op de telefoon. We klikken de route aan en al snel wijst het ons een weg door het bos. Weliswaar een gravelweg maar het ziet er vooralsnog best goed uit. Niet veel later wordt de weg smaller en begint het hard te regenen. We moeten uitkijken voor kangaroos die oversteken en omgewaaide struiken die laag over de weg hangen. "Shit er ligt daar verderop een boomstam op de weg, wat nu?" De weg terug nemen zou ons veel tijd kosten. Samen stappen we uit en kijken we of we deze kunnen verplaatsen en dat lukt gelukkig. Ik hoopte dat we al bijna uit het bos waren, maar op de telefoon wordt weergegeven dat het nog dertig kilometer rijden is. Ook zie ik op de telefoon dat we hier geen bereik hebben. Ik begin een beetje nerveus te worden en  onrustige gedachten komen op. "Wat als we een lekke band krijgen? We zijn nog niemand tegen gekomen? Dadelijk staan we hier in het bos en dan?" Oké klaar denk ik want hier schiet je toch niets mee op. We hebben genoeg eten en drinken mochten we hier stranden dus het zal heus wel goed komen. De avontuurlijke rit door het bos duurde wel twee uur maar we zijn er ongeschonden uitgekomen. Wat een taaie zeg die 'ouwe' camper van ons! We zoeken een plek op een gratis camping langs de kust. Helaas is het er afgeladen met locals dus rijden we maar een stukje verder door naar een camping in West Cape Howe National Park gelegen aan Shelley Beach. Als we de berg naar beneden rijden is het uitzicht fenomenaal. Het lijkt wel een scène uit Jurassic Park. Er is nog niemand op de kampeerplek als we aankomen. Ik besluit even het strand op de lopen, er is helemaal niemand. De hoge golven slaan om tegen de granieten rotswand van de berg, wat een prachtige plek! Gelukkig komt er nog een auto aanrijden. Het is toch wel fijn als je ergens niet helemaal alleen kampeert. We raken aan de praat met het oudere stel en die avond zitten we gezellig bij hen onder de overkapping van de tent met een glaasje wijn en een toastje. Om ons heen zien we een aantal buideldassen die op zoek zijn naar eten. Wonderingswaardig is het om te zien dat dit stel rond de zeventig jaar kampeert in de achterbak van hun SUV. Weliswaar een overdekte cabine maar het doet niet groter lijken dan een bedstede. De volgende ochtend rijden we naar Albany en nemen de afslag naar Torndirrup National Park. We rijden naar 'The Gap' waar we over een lookout uitijken in een gat tussen de grote granieten rotsformaties waar de woeste zee opspat tegen het gesteente. De kust is hier onvoorspelbaar gevaarlijk en ruig. Ik had gelezen dat hier zelfs mensen overheen zijn geblazen tijdens storm. Het idee geeft me kippenvel. Gelukkig stormt het niet vandaag. Er staat wel een flinke wind en we vonden het toch wel verstandig om onze telefoon veilig in onze zak te houden. Door naar 'The Natural Brigde' waar de zee een gat geeft geslagen in het graniet waardoor er een natuurlijke brug is ontstaan. Je kunt er enkel naar kijken, het is prachtig hoe de natuur dit heeft doen ontstaan, helaas zal de brug uiteindelijk instorten. Een heldhaftig verhaal is weergeven op een bord naast het pad. Over een man in 1978 die van het pad naar de brug klom om een foto te maken en door een grote golf werd geschept en in de ruige zee belandde. Zijn vrienden hebben de ranger ingelicht en een twee uur durende reddingsactie volgde. De man is uiteindelijk ternauwernood gered van de dood. Na alles gezien te hebben in dit park rijden we verder naar Norman's Beach waar we overnachten. Het is een een gratis kampeerplek op een mooie plek langs de kust. Wanneer ik wat rommel in de camper loopt Jur even naar het strand. Niet veel later komt hij terug en zegt "Kom mee er zwemmen walvissen vlak voor de kust!". Wanneer ik aankom bij de vlonder die uitkijkt over de zee moet ik even zoeken. "Daar! Zie je ze?" Het duurt even maar dan zie ik het. Donkere plekken die zich voortbewegen in het water. We besluiten de lange trap naar beneden te lopen richting het strand. De walvissen komen steeds dichterbij en dan zie ik dat het er meerdere zijn, waaronder een moeder en haar kalf. Het kalf komt een paar keer op uit het water en laat zich weer vallen met een plons in het water. We zitten samen in het zand te genieten van dit prachtige spektakel. Verder is er niemand op het strand, alleen wij twee... De volgende dag vertrekken we weer. Op Wikicamps hebben we een plek gevonden waar we kunnen douchen. Het is op een parkeerplaats waar een gebouw staat met een aantal toiletten en een douche. Je ziet dit veel in Australië. Vaak is het een koude douche maar deze was lekker warm. Weer schoon en fris rijden we verder naar een volgende kampeerplek. Het is een plek met een paar plaatsen en enkel een drop toilet. (een wc met gat in de grond) Wanneer we al rijdend een plekje willen uitzoeken roept Jur ineens "Kijk daar een slang!". De donker bruine slang voelt de trilling van onze camper en zig zagt er vlug vandoor de struiken in. Dat was een grote en een hele dodelijke brr... Aangekomen in Esperance de volgende morgen is het rond een uur of zeven als we aankomen bij een strand waar we een kop koffie drinken en ontbijten op een parkeerplaats aan het strand. Het is een prachtig uitzicht. De zon schijnt nog laag wat een prachtige glinstering in het water geeft. We zijn niet de enige die vroeg uit de veren waren. In het water zien we een aantal golfsurfers driftig door de golven zwemmen. Na het ontbijt rijden we Esperance in. We doen wat boodschappen en tanken de camper vol. Die avond staan we op een camping in de buurt op een 'powered site' zodat we al onze apparaten kunnen opladen en de watertank bijvullen, want morgen gaan we vier dagen kamperen diep in een National Park. Cape Le Grand National Park staat bekend om zijn prachtige baaien met helder blauw torqoise water en parelwitte poeder stranden. We kamperen de eerste twee nachten bij Le Grand Beach. Als we aankomen bij de camping mogen we zelf een plekje uitzoeken. Er is een 'camp kitchen' en een gebouw met toiletten en een solar douche. We lopen via het smalle zandpad tussen de duinen het strand op. Het is écht waar..  Het water is hier zo helder blauw en het zand voelt zo zacht als fluweel! We doen onze kleding uit en rennen naar de zee om een duik te nemen. Het is best wel koud maar na een tijdje gaat het wel. Het helderblauwe water is onweerstaanbaar om niet even te gaan zwemmen!De volgende dag rijden we naar Hellfire Bay iets verder in het park om te vissen. Als je dacht dat het water nóg blauwer en het zand nóg witter kon dan is dat wel in deze baai. We klimmen de rots op en gooien onze hengel uit. Al snel blijft mijn haak en het lood steken tussen de rotsen en de lijn breekt af. Hetzelfde gebeurd bij Jurgen. Helaas, maar toch even geprobeerd. Vandaag verplaatsen we ons naar een andere kampeerplek in het national park, naar Lucky Bay. Als je deze plek googled zul je foto's zien van kangaroos op een parelwit strand. Dit hoop ik dan ook met mijn eigen ogen te zien. Voordat we naar de kampeerplek rijden stoppen we onderweg bij Frenchmen Peak een 262 meter hoge berg die je kunt beklimmen. We trekken onze wandelschoenen aan en beginnen aan de tocht naar boven. Het is een pittige klim over de granieten rots flanken met enkel af en toe een bord met een pijl die aangeeft welke kant we op moeten. Het is de moeite meer dan waard, want boven op de top van de berg worden we beloond met een fenomenaal uitzicht over het National Park. We rijden door naar Lucky Bay Campground, ook hier mogen we weer zelf een plekje uitzoeken. We rijden er een rondje en zijn het er over eens dat nummer 12 de beste plek is. De plek geeft ons uitzicht over de baai met daarachter de duinen en groene heuvels. Ik besluit het strand even te verkennen, helaas geen kangaroos te zien. Het is er ook druk en er rijden veel Jeeps over het strand. Als ik even later terug loop naar onze kampeerplek zie ik een kangaroo vlakbij de struiken. Ze draagt een 'Joey' (baby) in haar buidel. Op nog geen meter afstand is het dier ongestoord aan het eten van plukjes gras tussen het grind. De kleine Joey laat zich zo af en toe zien wanneer hij zijn kopje uit de buidel steekt. De volgende morgen breekt aan. Het is onze laatste dag in het National Park. Na een kop koffie en een ontbijt trekken we onze wandelschoenen aan. We lopen vandaag van Lucky Bay naar Rossiter Bay, een wandeling van 12 kilometer heen en terug. Het eerste stuk is langs het strand daarna volgt er een weg door de heuvels, over granieten rots flanken en struiken omringd met wilde paarse en gele bloemen. Het geeft ons een prachtig uitzicht over de baai. Ik blijf maar foto's maken, want man wat is Australië toch waanzinnig mooi! Na vier dagen in deze prachtige natuur is het tijd om te gaan. We rijden vanuit het national park terug naar Esperance. We verblijven vannacht op een camping morgen beginnen we aan een lange reis door 'The Nullabor'. Wat betekend 'no trees'. Een 1657 kilometer lange weg met helemaal niets....

Wanneer we richting Geraldton rijden veranderd ons uitzicht. Van dorre struiken en rood zand veranderd het landschap in groene valleien met hoge bomen. Het lijkt wel of we in een heel ander land zijn. We doen in het stadje wat boodschappen, tanken bij een bezinepomp en kopen een extra deken en een kruik bij de K-Mart. De komende nachten worden aanzienlijk kouder en we willen wel een beetje warm blijven. Na alles vol geladen te hebben rijden we naar de volgende kampeerplek, Ellendale Pool. Het is werkelijk een pareltje. De plek ligt aan een meer vlak voor een grote leistenen rots. Het is er rustig, links en rechts staan wat caravans en een aantal auto's. We ontmoeten er Jana uit Duitsland. Ze woont al drie jaar in Australië. Daar waar ze hier eigenlijk kwam om een roadtrip te maken is het er niet van gekomen want al snel kwam corona en werden de grenzen van Australië gesloten en zat ze muurvast. Gedurende de tijd van corona vond ze werk in de mijn en een kamer om te verblijven. Nu na al die tijd maakt ze eindelijk haar reis door Australië. Jana reist in haar auto en laat ons zien hoe deze is omgebouwd zodat ze er ik kan kamperen. Als de achterklep omhoog gaat zie ik een bed met dikke dekens en daaronder links en rechts handige lades waar spullen inliggen. Ze trekt ze één voor één open om het ons te laten zien. Een pan, een afwastijl, bestek, wat borden en kopjes en wat boodschappen. Hoe is het mogelijk, dat ziet er tof uit! Die avond eten we gezellig met zijn drieën en kletsen we nog na met een warme kop thee onder de heldere sterrenhemel. De volgende dag nemen we afscheid van Jana. Waar zij haar weg vervolgd naar het noorden gaan wij weer een stukje zuidelijker. Als we het havenstadje Dongara inrijden zien we veel luxe boten liggen. Het is vandaag een zonnige dag en we lopen een stukje over de pier voordat we naar een camping rijden. We genieten weer eens van een warme douche en ik draai een was en hang deze te drogen aan het rek buiten naast het gebouw. In de namiddag proberen we nog wat te vissen op de pier. Jurgen besluit verderop zijn hengel uit te gooien over de rotsen. Ik sta hier prima denk ik, veilig en vlak. Er komen af en toe wat mensen voorbij. Ik raak aan de praat met een stel. Ze vragen of ik al wat heb gevangen, maar helaas. Wanneer ze weg willen lopen en me een fijne dag wensen roep ik enthousiast. "Oh look I've got a fish!" Het stel moet lachen en zegt "Good for you, what is it?" Ik beken geen idee te hebben wat voor vis ik aan mijn haak heb en voel me een beetje stom. "Oh that's a baby snapper, but it's too small, you can't bring that home otherwise you can get a fine. Try again and have a good day!". Ik wil de vis aan Jurgen laten zien maar hoe ik ook roep en sta te gebaren terwijl ik de vis hoog in de lucht houdt, hij hoort mij niet.  Snel haal ik de haak uit zijn bek en gooi hem terug. De vis verdwijnt al zwemmend weer in het diepe water. De volgende dag is nog zonniger dan gisteren. We maken een wandeling langs de kust van Dongara. Op het meer zien we een aantal grote pelikanen die visjes proberen te vangen. Jurgen hoopt stellig slangen te spotten tijdens onze wandeling. Ik weet niet wat het is, maar hij vind het fascinerend. Je zult slangen niet snel zien, ze zijn bang en wanneer ze de trilling horen op de grond schieten ze weg. Wel hebben we er één gezien op een camping die daarna werd gevangen door een man. Hij deed de slang in een grote zak om hem elders vrij te laten. We hebben wel al veel dode slangen op de weg gezien. Ze zijn er dus zeker, maar als je het mij vraagt mogen die giftige wezens ver weg blijven. We lopen na de wandeling langs een soort snackbar aan de pier en bestellen een portie fish&chips. Hier is de 'fish' vaak gebruikelijk van 'Gummy Shark' (een kleine haai). We eten dus voor het allereerst haai in ons leven en het smaakt niet onaardig moet ik zeggen. De volgende morgen rijden we naar Sandy Cape een plek langs de kust waar we overnachten. Helaas waait en regent het veel die dag en zitten we veel in de camper. Gelukkig hebben we voordat het ging regenen nog even op het strand kunnen lopen en een aantal mooie foto's van de baai kunnen maken. We vertrekken al vroeg de volgende dag en rijden een flink stuk zuidelijker. We doen nog een aantal kustplaatsjes aan zoals Jurien Bay, wat bekend staat om zijn zeeleeuwen. Helaas zien we ze niet op het strand banjeren wat we stiekem hoopte. We gaan door naar Nambung Nation Park ofwel, 'The Pinnacles Dessert'. Dit park stond op mijn lijstje en wilde ik graag zien. De vrouw achter de entreebalie kijkt even naar onze Holiday Pass die we overhandigen "All good, you can just drive trough the park en stop wherever you want. We only ask don't touch or stand on the pinnacles, have fun guys!" We volgen de borden en rijden over de gravelroad het park op. Het lijkt wel rally rijden wanneer we diepe zand kuilen proberen te ontwijken. De camper kraakt en piept aan alle kanten! Hmm ik geloof niet dat dit helemaal bedoelt is voor onze ouwe rakker maar meer voor jeeps en 4WD. Ach we zijn nu al op weg dus kan ons het schelen! Het is een bijzondere gewaarwording wanneer er uit het zand allemaal grote leistenen rotsformaties opduiken als we verder het park in rijden. Dit is super tof, het lijkt wel een maanlandschap! Van het ene National Park rijden we naar de volgende. Het is Yanchep National Park, waar we hadden gelezen dat je er koala's kunt bekijken. Aangekomen in het park boeken we twee nachten op de camping. Het is een prachtige plek. De caretaker vertelt ons kort wat we hier kunnen doen en dat er heel veel kangaroos in het park te vinden zijn. Rond een uur of vier komen ze vaak van het gras eten bij de buitenkeukens vertelt hij. Na de lunch lopen we naar de Koala's. Het zijn geen wilde Koala's, maar hier gebracht. Ze leven enkel in het wild aan de oostkust van Australië en in de buurt van Adelaide. Er zouden er vier moeten zitten volgens de caretaker. We zien er uiteindelijk twee hoog in de boom slapen. Koala's slapen veel en eten enkel eucalyptusbladeren, klinkt wel als een saai leven. Die namiddag nadat ik langs de bloementuin ben geweest, wandel ik nog even langs de Koala's. Er zit er toevallig net één dichtbij het looppad in de boom, waardoor ik het beestje eens goed kan bekijken en een prachtige foto kan maken. In de avond staan we nog gezellig wat te kletsen met andere camping gasten bij het kampvuur. Om ons heen de kangaroos die steeds dichterbij komen, wauw!De volgende ochtend wandelen we een 12 kilometer lange trail langs een oude reünie. Of zoals de wandeling wordt genoemd  'The Gost House Trail'. Geen spook gezien letterlijk, we waren de enige in het prachtige natuurgebied.

Rondom Exmouth en Cape Range National Park dachten we lang te verblijven en te gaan snorkelen langs het prachtige rif bij de uitgestrekte zandstranden. Eenmaal daar bleek anders. Het was bewolkt en er stond een flinke koele wind. Toen ik naar het water liep om even de temperatuur te voelen merkte ik al snel dat het steenkoud was. Vandaar dat de paar mensen die ik in het water zag een wetsuit droegen, maar die hadden wij helaas niet. Het is dan natuurlijk ook eigenlijk winter hier. Na een bezoekje aan het Visitor Center, waar we vriendelijk werden geholpen door een medewerkerster hadden we last minute een plekje  kunnen bemachtigen op een camping in de buurt. 'Het is een gekkenhuis' zei de vrouw achter de balie. 'Alle campings zijn komende weken volgeboekt, voorheen was dit nooit het geval, maar sinds corona weten de Australiers hun eigen land te vinden om vakantie te vieren' zei ze spottend. Wij waren super blij met het plekje voor de komende nacht.

Jurgen heeft van jongs af aan veel gekampeerd maar ik had immers nog nooit gekampeerd, dus wat moest ik er precies van verwachten? Mijn vader hield niet van kamperen, dus gingen we iedere zomervakantie met de auto naar de Costa Brava. We verbleven er in een huisje met zwembad en bezochten onze buren uit Nederland die vaak rond dezelfde periode op een camping in de buurt stonden. Daar zag ik dat mijn buurjongens een hoop vriendjes hadden gemaakt op de camping. Maar ik wist niet beter en met elkaar vermaakte we ons prima, mijn tweelingbroer en ik. Tot we ouder werden en we ons meer aan elkaar gingen irriteren, dat leek logisch met twee puberende pubers. En nu ruim 25 jaar later sta ik na een lang gekoesterde droom met mijn blote voeten in het warme zand van Australië. Mijn uitzicht betreft wederom weer een prachtige uitgestrekte kust met helderblauw water met hier en daar wat rotsen die zich opdoen uit de diepe Indische Oceaan. Naast mij staat onze witte camper voor een groene stekelige struik in het zand. Ons huisje op wielen waar we drie maanden lang in zullen rondreizen. Inmiddels zijn we al drieën halveweek onderweg en hebben al zo'n 5300 kilometer afgelegd. Dat is een behoorlijke afstand. Tot nu toe brengt deze rakker ons iedere keer weer op prachtige plekken. Ja ik moest wel aan 'm wennen hoor. We hebben de camper en de verhuurmaatschappij flink vervloekt de eerste paar dagen. De inhoud van de camper valt zo'n beetje van ellende uit elkaar. De touwtjes van de gordijnen hangen nog net vast aan een dun draad, het raam aan de passagiers kant sluit niet goed waardoor tijdens het rijden er flink veel wind en lawaai door komt razen en de schroeven vallen hier en daar al rijdend los. Een beetje pauper als je drie maanden onderweg bent in zo'n uitgestrekt land. Dat hebben we de verhuurmaatschappij ook laten weten en nagenoeg waren zij erg behulpzaam. We mochten het raam in tegenstelling tot de andere mankementen wel ergens laten maken bij een garage. Omdat we telkens weer verder rijden ver weg van een stadje waar zich enigzins een garage moet bevinden, om op een mooie plek te kunnen overnachten hebben we nog geen afspraak gemaakt. Het belangrijkste is dat-ie ons van plek A naar B brengt, de rest is bijzaak.Inmiddels zijn we wel 'gewend' geraakt aan alles. Ik denk dat je uiteindelijk simpelweg met situaties om leert gaan, je daarin een weg vindt en het jezelf gemakkelijk maakt en dit kost soms even wat tijd. Maar eigenlijk werkt dit toch zo met alles in het leven? Zo ook onze camper. Hij is niet ruim en we hebben teveel spullen om ze ergens kwijt te kunnen. Ieder hoekje is wel gevuld met iets al is het een tas met vuile kleding of een hengel, toch lukt het ons om er comfortabel in te leven want het is eigenlijk ons huis voor de komende maanden. Niet te vergeten ook de twee maanden kamperen in Nieuw - Zeeland na Australië die ik er bij moet rekenen. Maar wat heb je nu voor ruimte nodig als je toch veelal buiten leeft? We staan altijd wel op plekken waar een wc aanwezig is, dat is toch wel handig als je keer nummer twee moet doen, al ben ik wel creatief geworden na mijn Sumatrase Jungle avontuur haha. In de nacht plassen we vaak in een fles, omdat het soms best een eind lopen is naar het toilet en sinds ik in de avond tientallen spinnenogen in de duinen naar me heb zien gluren en daarna vervolgens een grote huntsmen spin op het zandpad heb zien kruipen voel ik me er op deze manier een stuk relaxter bij. Het blijft Australië hè. Imiddels hebben we een camping douche gekocht bij de K-Mart een soort van australische action en het werkt eigenlijk best goed! Na een paar uur in de zon en je hebt heerlijk warm water. De wat grotere campings in de buurt vragen vaak een flinke prijs, je staat hutje mutje in een    niet   groter   dan   wat   je   een   parkeervak   noemt   en je hebt daar zeker niet het uitzicht en de vrijheid als waar we nu staan. Natuurlijk doen we dit wel zo nu en dan om eens goed te douchen, ons haar te wassen en een was te draaien. Het kamperen in Australië is een hoop stof, zand in je bed, zandvliegen die je lek steken met daarbij horende bulten die maar liefst een week jeuken en vieze voeten is hier ook dagelijkse kost. Voor iedereen die me kent weet dat ik van schoon en opgeruimd houdt, dus voor mij is dit al heel wat.  Waar ik bijvoorbeeld vroeger ook nooit zonder make-up de deur uit ging - immers was dit ook verplicht tijdens mijn werk als stewardess - loop ik hier iedere dag lekker rond met mijn blote billen gezicht, een paardenstaart en met een shirt die ik misschien al drie dagen aan heb? Maar 'who cares' want niemand kraait er naar hoe je eruit ziet en hoe je erbij loopt. Dat is toch stiekem wel fijn. Iedere dag genieten van de kleine dingen en momenten, zoals bijvoorbeeld vanmorgen. Een oudere mevrouw zei iets onverstaanbaars terwijl ik stond te wachten bij het toilet. Aan mijn reactie kon ze horen dat ik geen Australische was en vroeg me waar ik vandaag kwam. 'I'm from The Netherlands' zei ik haar. 'Oh lovely darling me too!' zei ze met een typisch australische accent. Ik trok mijn wenkbrauwen al vragend op. 'Yes I was born in Limburg but when I was six years old we moved to Australia'. Há wat bijzonder en zo stonden we nog een tijdje gezellig samen te kletsen. Ja lang reizen doet écht wat met je... Wat als het je doet veranderen? Wat als alles meer laat gebeuren zoals het komt dan altijd maar de controle willen houden? Want dat gaat nu eenmaal niet. Loopt het niet volgens het plan? Dan moeten we iets anders bedenken. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik blijft het lastig vinden. Aard van het beestje? Jurgen is altijd heel relaxt en heeft overzicht op situaties. Waar ik nog wel eens in de stress kan schieten blijft hij juist heel kalm. Dat bewonder ik aan hem. Hij is mijn stabiele factor en daar ben ik dankbaar voor.Gelukkig is dit beestje nooit te oud om te leren. Je kunt jezelf bijven ontwikkelen daar is echt geen leeftijd aan verbonden. Nieuwe kennis en vaardigheden leren. Wie had ooit gedacht dat ik het vissen leuk zou vinden, ik nu weet hoe ik stevige knopen moet maken en hoe ik een vis moet fileren. Ik vind het mooi nieuwe dingen leren.

Langs de westkust van Australië vervolgen we onze reis. Lang uitgerekte kusten met helder groen - blauw water. Het heet ook niet voor niets 'eighty mile beach'. Waar het zandstrand eindigt in een baai met hoge kliffen en mangroven is Cape Kaudren. Daar waar we voor de komende paar nachten zullen blijven. We rijden langs het Ranger Station waar we een klein bedrag betalen voor het camperen. Er zijn hier verschillende plekken waar je mag staan langs de kust met enkel een wc en een container om afval in te dumpen. Onze eerste nacht verblijven we bij de baai, waar we hutje mutje staan naast andere Australiers, maar dat zorgt wel voor wat leuke korte gesprekken. Het zijn vooral veel gezinnen met kinderen die deze plek bij de baai aantrekken. De tweede dag besluiten we verder te rijden richting de kliffen. We zien een mooi plekje boven langs de duinrand met uitzicht op de zee. Toevallig waar net iemand vertrekt met zijn caravan, dat komt mooi uit! Rechts naast ons staat een landrover met een hut achterop. Daarachter een aanhangwagen met een kleine roestige boot met een hoop stof en zand. In het gras daarvoor staat een quat met ernaast wat spullen, een paar autobanden, emmers en jerrycans met benzine. Ik vermoed dat de persoon hier al wat langer verblijft. Ik pak de stoelen en tafel uit de camper en vouw ze uit. Jur pakt de vishengels en maakt deze klaar. Jep, inmiddels heb ik ook een hengel en kan ik meedoen! Dan horen we een man naast ons wat roepen. Hij zit op zijn trapje naar zijn hut met een kop koffie in zijn hand. Zijn hond ligt er vredig naast te slapen. We verstaan niet wat hij zegt door de wind en lopen naar hem toe. Al snel staan we een uur gezellig te kletsen. We vertellen waar we vandaan komen en over onze reis. De man verteld over zijn leven. Zijn naam is Dennis en hij reist al jaren rond Australië en deed dit vroeger met zijn vrouw en kinderen. De kinderen zijn onderweg geboren en opgegroeid. Inmiddels zijn de kinderen volwassen en gesetteld. 'Mijn vrouw wilde niet meer rondreizen, dus heb ik haar een huis en een paard gegeven. Sindsdien reis ik alleen met mijn hond Chewy en ben ik gepensioneerd, Everybody happy' verteld hij. Zo nu en dan gaat hij in de mijnen op zoek naar goud. Hij wijst naar een paar rotsblokken bij het hoopje rommel in het gras. 'Daar zitten zeker sporen van goud in alleen is het een heel proces. Mijn zoon heeft hier voor gestudeerd en ik laat het door hem onderzoeken. Zo verdien ik wat geld bij'. De man ziet er geleefd uit en ik zie zijn ingevallen gezicht met groeven en rimpels. Ik gok dat hij in de 70 is. Hij doet me een beetje denken aan mijn eigen vader... Later op de dag komt Dennis naar ons toe. Hij vraagt of we het leuk vinden morgen mee te gaan vissen op zijn boot en om vanavond samen wanneer het eb wordt octopus te vangen als aas. Daar hoeven wij geen twee keer over na te denken! De zon gaat langzaam onder terwijl we met ons hoofdlamp zoeken naar octopussen. In de verte horen we gerommel en geluid. 'Horen jullie dat? Dat zijn de walvissen die naar boven komen om te ademen' verteld Dennis.De volgende ochtend waait het gigantisch hard. Onze camper gaat heen en weer en de tafel en stoelen buiten zijn opgevallen en gezandstraald. Dennis zegt dat we wat later vertrekken vandaag en wachten totdat de wind wat is gaan liggen. Hij pakt zijn stoel en komt bij ons zitten. We praten over van alles. Hij verteld ons veel over Australië, over de geschiedenis maar ook andere interessante dingen. Het is een slimme man en weet veel te vertellen. Het is fijn om naar hem te luisteren. Hij geeft ons veel tips. Rond het middaguur is de wind wat gaan liggen en kunnen we vertrekken. Dennis rijd zijn boot naar beneden via de bootramp en koppelt deze los. Jur krijgt de taak om de boot met het touw vast te houden. Hij rijd zijn auto weer naar zijn oorspronkelijke plek en komt terug. We stappen allen in de boot en varen weg. We varen langs de kliffen. Lichtbruine rotsformaties die uit het turquoise water rijzen, het is een prachtig uitzicht. De wind waait door mijn haren en ik geniet. Op het water in een boot geeft zo'n vrij gevoel. Heel even wordt ik emotioneel omdat ik aan mijn vader denk, die ook van varen hield. Hier zit ik dan op een boot met een man die op hem lijkt en voelt als een vader. Ik voel mij meer dan dankbaar. Dit soort momenten zijn zo mooi, zo puur en vergeet je nooit meer. Het is werkelijk een feest in de zee want we vangen achter elkaar allerlei soorten vissen. Ik vang een baars en met moeite haal ik de vis binnen met mijn hengel, poeh dat is best zwaar! We bewaren wat vissen en gooien er ook wat terug in de zee. Na een aantal uur varen we terug met een mooie buit met de zon die al langzaam achter ons onder gaat.Terug op de oever maakt Dennis de vissen schoon op een tafel. We spreken af dat hij de vis kookt en wij een salade maken. Na een uurtje eten we gezellig met zijn drieën terwijl de zon onder gaat in prachtige kleuren. We kletsen nog een tijdje na en dan houdt Dennis het voor gezien. We bedanken hem voor deze dag. 'Don't worry kids it was a plessure!' zegt hij terwijl hij lachend en zwaaiend terug loopt naar zijn hut. Jur en ik besluiten nog even naar de heldere sterrenhemel te kijken. Het is hier zo donker dat je zelfs de melkweg kunt zien. We turen in het donker en zien dan een aantal vallende sterren. Wat een mooie afsluiter van deze dag en wat een bijzondere man. Gewoon een auto en aanhanger. Ik vind het mooi hoe deze man leeft. Het leven kan zo simpel en mooi zijn nietwaar?