Reisblog Nieuw Zeeland

We blijven nog zo'n vier dagen op Te Pua Reserve onderbroken met een nacht op een camping. Na twee dagen kapt onze koelkast er volledig mee dus moesten we echt nodig aan het stroom en wat kleine boodschappen doen.

Ons avontuur in Nieuw Zeeland loopt bijna tot zijn eind. De twee maanden zijn wederom weer voorbij gevlogen. 'Time flies when you are having fun' en dat is zeker waar. Nog even en dan vliegen we naar de Filipijnen. Maar eerst hebben we nog de feestdagen. Best gek hoor, hier geen winters kerstgevoel met 24 graden en volle zon. Waar wij het normaal vinden dat het met kerst koud is en misschien wel sneeuwt, weet men hier niet beter dat je met kerst lekker in je korte broek staat te barbecuen. Grappig die verschillen. Wij slaan voorlopig een hele winter over dit jaar en dat heeft ook wel wat!Nog steeds bevinden we ons in het hoge noorden. De komende dagen gaan we maar weer terug naar Te Pua Reserve. We staan daar onwijs mooi en wie weet vangt Jurgen nog een lekker visje als kerstmaal! Inmiddels is de camping weer open en het hoge gras is netjes gemaaid. Wanneer we aan komen rijden zien we Philles, de eigenaresse lachen. "You are back again?!". De weersvoorspellingen voor deze week zijn prachtig, volle zon en weinig wind. Omdat we inmiddels al onder de vaste gasten behoren geeft ze ons ook de sleutel van het hek, wel zo makkelijk als we even een boodschap moeten doen. We zoeken een mooie plek uit aan de rand van de cliff met uitzicht op de oceaan en in de verte de hagelwitte zandduinen. Jur is uiteraard voordat ik er erg in heb alweer vertrokken met al zijn hengel naar de pier. Wat later in de middag vergezel ik hem en vis ik wat op aas. Het lukt aardig om wat kleine vissen te vangen. Jur helpt me met de visjes van de haak te halen, want sommige hebben vernijnige stekels. Ik zie dat het stel dat rechts naast ons staat geparkeerd met de vouwwagen vist met grote hengels vanaf de cliff. Wanneer we terug lopen naar de camper raken we wat aan de praat met Craig en Kaylee. Ze nodigen ons uit voor een gezellig drankje bij hun voor de vouwwagen. Ook het stel links van ons Corey en Nicky schuiven gezellig aan. Corey komt aanlopen met een zak vol gefileerde snappers. "Caught some dinner guys". In Australië hebben we geleerd dat je nooit met lege handen moet aankomen als je wordt uitgenodigd, dus neem ik een fles rode wijn mee. Kaylee zegt meteen dat ik de fles lekker moet bewaren. "We have enough kids, here grab a beer and a wine from the chillybin". Kaylee laat ons rauwe snapper proeven. We kijken wat verbaasd. "You can also eat it raw, more delicious with some wasabi mayo but we forgot to bring it with us. Het is niet vies maar we eten de vis liever gebakken. Ze panneerd de andere filets in de bloem en bakt ze daarna in de pan. Als ze klaar is zet ze de gebakken vis, wat gesmeerde boterhammen met boter en een fles ketchup neer op de tafel. "Try this, it's so good". En ze heeft gelijk, dit smaakt best goed zo op een boterham met ketchup! Het is een gezellige avond en we kletsen honderd uit met elkaar. Al snel wordt het aarde donker en hier geen lantaarnpalen op deze uitgestrekte grasvlakte. Ik besluit onze handige tafellamp uit de camper te halen, maar wanneer ik de sleutel in het slot steek breekt deze af, oh nee! Gelukkig zijn de deuren wel van het slot af. Ik loop nerveus terug naar Jur om hem het nieuws te vertellen dat de autosleutel is afgebroken. De twee andere mannen lopen direct met mij en Jur mee naar onze camper. Het afgebroken stuk kunnen we gelukkig makkelijk met de tang eruit trekken. Craig kijkt naar de de gebroken sleutel en zegt "This is not your fault this key is so thin en worn out, it would eventually happen. It's just an old key". Corey vraagt of we een reserve sleutel hebben meegekregen en dat deze vaak wel ergens moet liggen op een verborgen plek in de auto. Want het gebeurd toeristen wellicht vaker dat sleutels kapot gaan of per ongeluk zoek raken. Maar ik denk niet dat onze verhuurmaatschappij daar rekening mee gehouden heeft... Corey verteld ons dat hij een soldeerbout bij zich heeft in het geval dat er wat kapot gaat in zijn boot en dat hij morgen zal proberen de sleutel aan elkaar te solderen. De volgende morgen als we opstaan bellen we direct de verhuurmaatschappij. We leggen onze situatie uit en de mevrouw aan de telefoon verteld ons dat we worden terugbeld. Na een uur geen gehoor en proberen we het nog een keer. Weer krijgen we te horen dat we worden teruggebeld maar dit gebeurd wederom niet. De twee lokale stellen zijn zo behulpzaam en proberen ons op alle manieren te helpen. Corey pakt zijn soldeerbout en Craig zijn gereedschapskist. In de vouwwagen soldeert Corey de sleutel aan elkaar terwijl zijn vriendin Nicky de sleutel met een tang vasthoudt boven het gasstel. Ze is vliegtuigingeneer en werkt voor luchtvaartmaatschappij Air New Zealand. Ze blijkt ook behoorlijk handig. Na een tijdje is het hen gelukt de sleutelstukken aan elkaar te zetten. Corey schaaft de sleutel nog wat bij met een stanleymes, bekijkt hem goed en zegt "I think this will work". Hij neemt plaats achter het stuur en steekt de sleutel in het contact, draait hem om en ja hoor de camper start! Pffff wat een opluchting! "I don't know how to thank you guys!"We laten de sleutel wel voor de zekerheid in het contact zitten, zodat we in ieder geval weg kunnen rijden. Craig en Kaylee gaan weer op huis aan en we nemen afscheid van hen. Corey en Nicky gaan vissen op hun boot en blijven hier nog een paar dagen. Inmiddels is het al half vier in de middag en nog altijd geen telefoontje van Jucy, het is echt ongelooflijk! Wat als de camper wel op slot was tijdens het afbreken van de sleutel? Hadden we dan buiten moeten slapen? Wat als we ergens in het donker langs de kant van de weg stonden? Gelukkig staan we hier wel goed op Te Pua Reserve, maar je mag toch wel verwachten dat je hulp of advies krijgt van de verhuurmaatschappij?! Het zit ons niet lekker en we besluiten het zelf maar te gaan oplossen. We rijden laat in de middag in tweeënhalf uur tijd naar Kerikeri waar de eerst volgende 'Locksmith' zit. Die nacht slapen we op een camping in de stad, zodat we de volgende ochtend direct naar de sleutelmaker kunnen. De volgende morgen kan de sleutelmaker gelukkig direct en snel een nieuwe sleutel voor ons maken, dit omdat de twee stukken aan elkaar zitten anders had hij er een grotere klus aan zegt hij. Nadat we de nieuwe sleutels overhandigd hebben gekregen proberen we de verhuurmaatschappij nog eens te bellen en wederom hetzelfde verhaal, we worden terug gebeld maar je raad het al geen gehoor! We doen snel nog wat kleine boodschappen en rijden dan weer terug naar Te Pua Reserve. Wanneer we aankomen zie ik Corey en Nicky zwaaien in de verte en wanneer we dichterbij zijn roept Corey "Did the locksmith fixed it?". Gelukkig wel! Het stel vraagt of we het leuk vinden om na de lucnh mee te gaan op hun boot. Zodat Jur met Corey een beetje kan vissen en ik samen met Nicky op het witte strand kan relaxen. Klinkt als een goed plan! We varen met zijn vieren in de kleine vissers boot naar de overkant waar Nicky en ik worden afgezet op het hagelwitte strand. "See you later guys, go catch some dinner for tonight!". We pakken onze spullen en lopen over het zand. In de verte zie ik de hoge hagelwitte zandduinen. Het is prachtig en het lijkt wel of we in de Sahara zijn. We besluiten er naar toe te lopen en onderweg tijdens onze gesprekken merk ik dat we best veel raakvlakken hebben. Ook al is mijn Engels redelijk goed soms moet ik echt zoeken naar de juiste woorden maar dat maakt niets uit, we begrijpen elkaar prima.Eenmaal op de hoge zandduinen proberen we naar beneden te glijden, maar dat lukt helemaal niet en moeten onszelf naar beneden duwen. Daardoor hebben we de grootste lol en voelen ons weer even kind. Wat later worden we weer opgepikt door Corey en Jur en afgezet bij een ander prachtig wit strand omringt door bomen. Het heeft iets weg van een tropisch eiland. We leggen beide ons handdoek neer in het zachte zand. Ik pak de fles rose met twee bekertjes en een zak chips uit mijn rugzak. "The boys are fishing and the girls are drinking wine, cheers!". Nicky komt oorspronkelijk uit Schotland maar woont alweer zo'n zes jaar in Nieuw Zeeland. Al versta ik haar soms moeilijk, haar Schotse accent is een genot om naar te luisteren! We hebben geen benul van de tijd als Corey en Jur weer aan komen varen in de verte. Ze vragen of we het nog een uur volhouden op het strand zodat ze nog iets verderop kunnen gaan vissen. Geen probleem wij vermaken ons prima hier. Het voelt alsof ik haar al jaren ken. Grappig wat voor klik je soms kunt hebben met een totaal vreemde!In de avond eten we gezellig met zijn vieren en bakken we de door Corey en Jur gevangen snappers. De mannen maken de vissen schoon aan de waterkant en gooien de overige resten zoals de vissenkoppen in zee. Met de hoop dat er haaien op af komen en dat gebeurd. Niet veel later cirkelen er twee bronshaaien in het ondiepe water. Ik kook wat groente en rijst en het stel heeft nog wat wraps liggen. Het is een gezellige avond en rond een uur of tien is iedereen moe en uitgeblust. Tijd om lekker naar bed te gaan. De volgende dag vertrekt het stel en nemen we afscheid. We wisselen nummers met elkaar uit en als ze wegrijden zeg ik tegen Jur "Nu heb je eindelijk je local gevonden met een boot en kon je lekker mee vissen op zee". Jur is meer dan gelukkig en ik ook. Zo fijn dat ze onze sleutel hebben kunnen maken en dat het zo gezellig was met elkaar. Misschien was het wel voorbestemd haha.. 

Coromandel is onze volgende bestemming gelegen in de punt naast Auckland. Het beloofd nog twee dagen goed weer te worden voordat er een stormfront over zal trekken. We hebben drie nachten geboekt bij een camping aan de kust, waar Jur een hengeltje kan uitgooien en ik kan zwemmen in het zwembad. Op de camping zijn weinig gasten en het is er lekker rustig. Jur is er al vandoor met zijn hengel dus ik besluit snel mijn bikini aan te trekken en naar het zwembad te lopen. Het is immers nu nog strakblauw en zonnig! Wanneer ik bijna een stap in het water wil zetten zie ik de dame van de camping. "You brave girl!" zegt ze lachend als ze voorbij loopt. Ik lach vriendelijk terug en probeer me niet te laten kennen, maar brrr wat is het water koud! Nu snap ik waarom er geen hond te bekennen is hier haha. Na een paar baantjes zwemmen valt het best mee. Nu opdrogen in het zonnetje op het ligbed naast het zwembad met een goed boek. In de vroege avond gaat Jur nog even vissen en ga ik gezellig mee. De zon staat al laag en dat geeft een prachtig kleurenpalet in de lucht. Het is een klein stukje lopen naar beneden tot het kiezel strand. Eenmaal beneden lopen we op onze waterschoenen via de rotsen naar een groter rotsplateau in de zee. Iets wat verder van Jur trek ik mijn waterschoenen uit zodat ik fijn pootje kan baden. Hij is lekker aan het vissen terwijl ik muziek luister en wat aan mijn blog schrijf. Op zulke plekken als deze gaat het schrijven vanzelf. Het is hier zo kalm en rustgevend! Na een poosje trek ik mijn waterschoenen weer aan, want op blote voeten lopen over deze rotsen is niet bepaald comfortabel. "Auw!" roep ik wanneer ik mijn linker waterschoen aantrek. "Wat is er?" vraagt Jur. "Geen idee het voelt alsof er een scherpe schelp of iets dergelijks in mijn schoen zit". Ik trek de schoen vlug uit en zie een bij op mijn voet zitten met de angel er nog in. Ik veeg de bij er af en trek de angel eruit. "Shit ik ben gestoken door een bij! "Je bent toch niet allergisch schat?" vraagt Jur. "Haha nee niet dat ik weet".

Rond een uur of zes in de vroege morgen verlaten we de camping in Picton en rijden naar de haven. Dit keer hoeven we niet al te lang te wachten. Een uur later krijgen we het start signaal dat we mogen boarden. We rijden het laadruim van de ferry in en krijgen de instructies om op het bovendek te parkeren. Binnen in de kajuit bestel ik twee koffie en zoeken we een mooi plekje uit aan een tafel bij het raam. We varen de haven uit langs de prachtige Queen Charlotte Sounds de open zee op. Onderweg zien we nog een aantal dolfijnen opspringen uit het water. Na drieënhalf uur varen komen we weer aan op het noorder eiland in de haven van Wellington. Hier stonden we drie weken geleden om het riedeltje precies andersom te doen.

De volgende grote stad die we aan doen is Christchurch. De stad ligt gelegen op een breuklijn tussen twee aardkorsten en is al meerdere keren zwaar getroffen door aardbevingen. Op 22 februari 2011 werd de stad zwaar getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van richter. Er vielen daarbij 185 doden.

Van een heerlijk verblijf in de b&b is het weer tijd om verder te gaan. We verlaten Wanaka en rijden in een uur door naar Queenstown. Steeds een stukje hoger komen we in de bergen en dat voelen we goed aan onze oren. De gigantische toppen van de Nieuw Zeelandse alpen komen steeds dichter in ons vizier. In de winter is dit het skigebied van Nieuw Zeeland. Tussen de hogen bergen in het dal zien we Queenstown liggen. Daar moet als het goed is mijn nieuwe bril klaarliggen. Het is inmiddels al weer twee weken geleden dat ik naar de Specsavers ben geweest op het noordereiland en het zou ongeveer zo'n tien dagen duren. Helaas de bril heeft vertraging en is er nog niet. De dame achter de balie is erg vriendelijk. Ze verzekerd me te bellen wanneer de bril binnen is, zodat we kunnen afstemmen naar welke locatie hij dan kan worden verstuurt. Nog even geduld hebben dus. We doen in de stad nog wat boodschappen en halen een lekker broodje met brie en pesto voordat we door rijden naar de volgende kampeer stop. Kingston Lake Campground ligt gelegen aan het Wakatipu meer tussen de hoge bergen. Tot nu toe is deze plek wel mijn favoriet! Met zulk prachtig uitzicht hebben we nog niet eerder ergens gestaan en het voelt alsof we slapen tussen de Fjorden. De volgende morgen rijden we nog zuidelijker, naar het Catlins Forest Park. We bezoeken een prachtige waterval. De weg loopt dwars door het bos en het doet me een beetje denken aan 'Droomvlucht' in de Efteling. Stromende kleine beekjes die je van ver al kunt horen. Dikke regen druppels die van de bladeren naar beneden vallen. De bomen, de rotsen, echt alles is hier bedenkt met een dikke dekenlaag van groen mos. De sierlijke kronkelige bomen om me heen geven een sprookjesachtig gevoel. Het is dat Elven niet bestaan...Iets verder gelegen aan de kust ligt Curiobay. De zeldzame Hoiho - 'Yellow Eyed Pinquin' komt hier na zonsondergang aan wal. Het is één van de zeldzaamste pinquins op aarde. Ze zijn maar vijftig centimeter groot en er zijn er nog maar een paar honderd op de wereld. De opwarming van het zeewater en menselijke factoren hebben hier mee te maken. Bijvoorbeeld het verstoren van de broednesten van de pinquin en regelmatig komt het voor dat honden de pinquins doodbijten. De plek roept voor Jur herinneren op. Hier stond hij zeven jaar geleden ook te wachten op de Hoiho en heeft er toen één ergens in de verste verte gezien. Heel bijzonder vond hij het toen niet want het was heel moeilijk te zien. Het blijkt erg bijzonder te zijn en de pinquins worden ook niet meer frequent gespot als we de revieuws op Wikicamps lezen. Maar desalniettemin wil ik toch graag een poging wagen dus zitten we bij zonsondergang op het zelfde plekje waar Jur een aantal jaar geleden met zijn vrienden zat. Hier en daar zie ik nog een aantal mensen geduldig wachten op een glimp van deze zeldzame pinquin. We wachten en we wachten... Helaas geen pinquin te zien, maar toch geprobeerd. De volgende dag hebben we meer geluk. Bij het plaatsje Surat Bay aan de kust liggen een aantal grote zeeleeuwen te slapen in het zand. Met een grote boog lopen we er om een paar heen. Wat een grote beesten! Af en toe kijkt er eentje op om vervolgens hun kop weer in het zand te laten vallen met een houding van 'laat mij toch lekker met rust mens'. We blijven op afstand want al lijken ze zo zoet te slapen, het blijven gevaarlijke wilde dieren! Na een paar fotos en een korte wandeling laten we ze lekker met rust en lopen weer terug naar de camper. De volgende dag rijden we naar de grotere stad Dunedin. We slapen vanavond voor het eerst in drie weken op een (betaalde) camping langs de rand van het centrum. We kleden ons om en lunchen nog even wat voordat we richting het centrum lopen. We bezoeken het Otago en het Settlement museum. Ja ik heb Jurgen zover gekregen dat hij met me meegaat haha! Er is veel te zien en te lezen over de Maori cultuur. We zien hier ook veel opgezette dieren waaronder de Kiwi vogel. Het is een bijzonder dier met een spitse snavel en een jawel een vogel zonder vleugels! Het dier heeft geen natuurlijke vijanden en is door de jaren heen zo geëvolueerd dat het geen vleugels nodig heeft om weg te vliegen, best bijzonder nietwaar? We lopen nog wat door de stad en drinken ergens gezellig een kop koffie voordat we naar een Italiaans restaurant gaan. We bestellen er een lekkere fles rode wijn van de kaart. Als voorgerecht  een royaal bord antipasti met verschillende Italiaanse worsten, wat toast en bijhorende dips en als hoofdgerecht beide een pizza met gorgonzola. Als afsluiter van de avond bezoeken we het naastgelegen Grand Casino. Een prachtig monumentaal gebouw met veel gouden ornamenten en panelen aan de muur. Dit was vroeger het Grand Hotel en gebouwd in 1883 door een Italiaanse architect. Ik roep direct, "Als mijn moeder dit ziet dan wil ze er wonen haha!"We hebben een leuke dag en avond gehad in de stad Dunedin. Vandaag is het weer tijd om verder te rijden. We stoppen bij het stadje Timaru, waar we hopelijk vanavond de blauwe dwergpinquin kunnen spotten. Helaas regent het al de hele dag en is het nog geen seconde droog geweest. We wachten tot een uur of negen in de avond voordat we met onze regenjas en al naar buiten gaan. De zon is al onder en we lopen via het pad het strand op. In de regen staan we te wachten en lopen via een aantal rotsen naar de pier. Er hebben zich ook al wat andere toeristen verzameld. Na een uur is het goed donker en zijn we vrijwel doorweekt. "Zouden de pinquins nog komen?" Maar dan ineens zien we drie kleine pinquins die aangespoeld worden door de ruige zee. Het is goed kijken want ze zijn maar dertig centimeter groot. Ze waggelen naar de rotsen waar zich de nesten bevinden. We kijken net zolang totdat ze uit ons zicht verdwijnen. Dat was het wachten meer dan waard!

Een dag eerder dan gepland rijden we weg uit het Abel Tasman National Park. Het weer is  omgeslagen en er beloofd vannacht veel regen te vallen. Aangezien we een lange gravel weg door de bergen moeten rijden vonden we het toch verstandig al te vertrekken. Een alternatieve weg is er niet en vast komen te staan willen we ook niet. Een lange rit hebben we voor de boeg vandaag. Het uitzicht onderweg verveeld me geen moment. Lange wegen door de bergen langs heuvels en boederijen, er valt hier genoeg te zien! Tussendoor stoppen we nog bij de Maruia Waterfall om een foto te maken en te lunchen voordat we weer doorrijden. Het is inmiddels al een uur of vijf in de middag als we stoppen bij Fox River Campground langs de snelweg. Meerdere campers hebben zich hier al gesetteld voor de nacht maar gelukkig is er nog een plekje over. Waar we al voor gewaarschuwd werden door andere toeristen is meer dan waar. Hier aan de westkust enorm veel zandvliegen die heel gemeen bijten! Dus blijven we lekker in de camper. De volgende dag rijden we naar het Poparoa National Park. De auto parkeren we op de parkeerplaats. We hijsen ons in een lange broek en regenjas want het is vandaag bewolkt en regenachtig. De Poporari River Track volgt zich langs de rivier door een oase van groene varens en tropische bomen. Wederom voelt het alsof we weer door een jungle lopen. De frisse geur van wildernis en natte bladeren kruipt in mijn neus. Kletterende beekjes en verscholen watervallen zijn het decor van deze prachtige wandeling door de ongerepte natuur. We vervolgen de track die langs een berg naar beneden over een hangbrug gaat. Daar bij een picnicplaats besluiten we wat te eten voordat we de wandeling weer terug lopen naar de camper. In het dorpje Punaikaki kunnen we voor een paar dollar warm douchen bij een wasserette. Ik blijf het bijzonder vinden, gewoon random ergens kunnen douchen langs de weg. Na weer helemaal opgefrist te zijn rijden we door naar het grotere stadje Greymouth. Daar doen we weer wat boodschappen en tanken we de camper vol. De dag is alweer bijna om na dat vele rijden en stoppen bij een prachtig meer voor de nacht. De Franz Josef Gletsjer ligt niet ver hiervandaan. Jur heeft deze gletsjer in 2015 gezien en vond het wat tegenvallen. Omdat je over een uitkijkpunt kijkt is de gletsjer redelijk ver weg en kun je er maar een glimp van zien. Maar ik zou het toch graag met mijn eigen ogen willen bekijken dus gaan we er naartoe. Hoe dichterbij we komen des te mistiger het wordt. Eenmaal op de parkeerplaats bij het Franz Josef National Park is het zicht maar een paar honderd meter en dan begint het ook nog eens hard te regenen. Hmm dat wordt niets vandaag, dan maar een plaatje van google haha. We drinken nog even een kop koffie voordat we weer verder rijden. We rijden langs de westkust naar beneden. De kust is ruig en ongerept. De golven zijn hoog en klotsen tegen de uitstulpende rotsblokken op. De lage mist die rond de bergen hangt maakt het op een of andere manier aangenaam mysterieus. Jurgen heeft voor de komende twee nachten een bed and breakfast geboekt in het plaatsje Wanaka. Het gebrek aan internet en bereik onderweg maakt het soms lastig om zaken te regelen. Dat kunnen we de komende twee dagen even op ons gemak doen. Niet dat ik het heel vervelend vind hoor om weer in een normaal bed te slapen en heerlijk te kunnen douchen. Snel rijden we nog even langs de supermarkt voor wat lekkere hapjes, wat bier en een fles wijn. Dat is wel zo gezellig nu we even twee dagen kunnen genieten van luxe. We zoeken het adres op van de b&b en rijden er naar toe. De huizen onderweg zijn gigantisch. Prachtige moderne villa's in alle soorten en maten. Het voelt even alsof ik in het computerspel 'The Sims' ben beland. De straten en stoepen zijn brandschoon, geen papiertje niets. Het gazon is overal perfect gemaaid en hier en daar prachtige bloemenstruiken. Wat onwijs sjiek hier! "Weet je zeker dat het hier ergens moet zijn?" Wanneer we de straat in rijden zien we een grote villa. Een stuk verder gelegen op het erf staat een modern huisje. Op het hek hangt een bordje 'Minaret Ridge Retreat'. "Hier moet het zijn!". Ik zie een man al racend op zijn grasmaaier over het gazon rijden. Hij heeft ons groene campertje al gespot en zwaait naar ons. Hij stapt van de grasmaaier en komt ons tege oet gelopen. "Hi Guys, how are you? I'm Jay Simon". De eigenaar begroet ons vriendelijk en laat ons de b&b zien. Het is modern ingericht. Zachte tinten op de muur met hier en daar een aantal schilderijen. De slaapkamer ligt ensuite en is af te sluiten met ingebouwde schuifdeuren. De badkamer heeft een grote inloopdouche. Het oppervlak is vijftig vierkante meter maar perfect van grote, we zijn er weg van! De eigenaar zegt ons als we wat nodig hebben altijd welkom zijn om naar zijn huis hierachter te komen. We pakken onze backback uit de camper en settelen ons in het knusje huisje.

We zijn al vroeg vertrokken in de ochtend naar de ferry in Wellington, beter op tijd dan te laat. Na een tijd wachten kregen we het startsein om de camper het laadruim in te rijden. Binnen parkeren we achter een andere camper en stappen uit. We lopen het dek op naar boven en bestellen een lekkere kop koffie. In ongeveer drieënhalf uur varen we vanuit de haven van Wellington naar de haven van Picton op het zuidereiland. Het laatste stuk varen we door de Queen Charlotte Sounds. Om ons heen prachtige groene bergen die zich opdoen uit de oceaan. Eenmaal in de haven van Picton lopen we de trappen af naar beneden waar 'Cardeck 3' zich bevindt. Het vrachtruim gaat open en we starten de camper en rijden het laadruim uit.