Reisblog Indonesië

Na twee maanden reizen door het prachtige Indonesië zit ons avontuur er hier op.Van prachtige witte stranden, tot in de hoge bergen naar de ruige jungle. Uiteraard vonden we sommige plekken mooier dan andere en over het algemeen zijn de Indonesiërs echt ontzettend vriendelijk en gastvrij! We hebben wel ervaren dat de mensen op Bali wat opener en spontaner zijn dan de Indonesiërs op de andere eilanden maar dit zou ook kunnen doordat men op Bali beter engels spreekt en op de andere eilanden minder. Bali heeft wel mijn hart gestolen, wat een prachtig eiland en fijne mensen! De bootcruise naar de Komodo eilanden blijft wel ons favoriet, dit was zo'n onwijs gave ervaring! Die zou ik zo nog eens over willen doen. Ik ben blij dat we de prachtige natuur en onderwater wereld daar hebben mogen bewonderen, het is daar werkelijk onbeschrijfelijk mooi. De jungletocht en een bezoek aan de Bromo vulkaan waren ook een avontuur op zichzelf. De plaats Munduk op Bali vond ik heel mooi. Een rustige plek in de bergen met veel natuur wn bergen, waar we wandelingen hebben gemaakt langs prachtige watervallen en rijstvelden. Het was daar dan ook niet zo heel toeristisch en dat maakt het toch wat authentieker dan bijvoorbeeld het drukke Ubud. Veel solo reizigers die we hebben ontmoet vonden Ubud geweldig, wellicht omdat je in een drukke stad natuurlijk sneller contact hebt met andere reizigers. Wij waren wat minder enthousiast. Het was er super druk! Overal auto's, scooters en mensen op straat. Je moet je er werkelijk tussen wringen. Veel winkels en restaurants die de hoofdprijs vragen. Op elke hoek van de straat wordt er gevraagd of je een taxi wilt of wat wilt kopen, daar wordt je na een langere periode van reizen wel een beetje moe van.. Nusa Lembongan, ons tweede huis! Waar we tijdens ons eerste bezoek ruim twee weken zijn verbleven en uiteindelijk naar terug zijn gegaan en onze reis naar Indonesië hebben afgesloten. Het voelde hier tijdens ons tweede bezoek dan ook echt als thuiskomen. Dit alles te danken aan Kadek & Dessy en hun kinderen. Wat een fijne warme familie, zo puur en gastvrij. We zijn een avond ook uitgenodigd om bij hen thuis te komen eten. Het was leuk om te zien waar zij wonen. Dessy had een kleed neergelegd  buiten op de stenen vloer en daar hebben we heerlijk gegeten van verse vis, rijst, groente en niet te vergeten pittige sambal. We kunnen wel zeggen dat we er een nieuwe familie bij hebben in Indonesië!Wanneer je zo lang verblijft in een land, leer je ook steeds meer de taal kennen. We hebben dan ook wel wat woordjes geleerd de afgelopen twee maanden;'Selamat Pagi' - Goedemorgen!'Apa Kabar'? - Hoe gaat het? 'Baik' - goed'Terima Kasih' - Dankjewel 'Sama Sama' - Graag gedaan! Het wordt echt gewaardeerd wanneer je wat Indonesische woorden spreekt tegen een local! Door het spelen met de kinderen hebben we ook wat woordjes geleerd. Zoals eend is 'bebek' een bal is 'bola' en zwemmen is 'berenang'. Maar wat nog leuker te vertellen is dat veel woorden hetzelfde zijn in de indonesische en nederlandse taal, zoals bijvoorbeeld handdoek - kroepoek - kanto(o)r - gratis - korting - bankroet - en de leukste ido(o)t. Doordat we zoveel engels praten, ga je op een gegeven moment ook in het engels denken dat is heel apart. We betrappen elkaar er regelmatig op dat we soms half nederlands en engels tegen elkaar beginnen te praten en dat is wel heel grappig. Samen op wereldreis betekend ook 24/7 samen zijn, en dat is soms een uitdaging. Jep, we hebben soms discussies. Vaak gaat het nergens over en is het de warmte en vermoeidheid die spreekt. We kunnen er naderhand vaak om lachen. Het is dan ook goed om soms even je eigen ding te doen. Laatst ging Jur vissen en had ik de hele ochtend voor mezelf. Ik ben toen een stuk gaan wandelen en heb ergens lekker een kop koffie gedronken. Een stuk wandelen is hier vaak niet te lang want het wordt al snel bloedheet. Gewoon even erop uit naar de lokale supermarkt en op straat om je je heen kijken wat er allemaal gebeurd vind ik heerlijk. Soms zijn er momenten dat ik een klein beetje heimwee heb. Zeker rond de maandelijkse periode want dan ben ik sowieso altijd een emotioneel weekdier. Dan denk ik vaker net wat meer aan thuis. Aan mijn lieve vriendinnen Milou & Ashley. Mijn moeder, broer, zus en mijn schoonfamilie. Het bakkie koffie wat ik bijna dagelijks deed met mijn schoonzus Vienna, die sinds dat we naar Drenthe zijn verhuist veel voor me is gaan betekenen. Natuurlijk ontmoeten we regelmatig andere reizigers, en dat is super leuk! Het contact is vaak vluchtig en kort maar daardoor zeker niet minder gezellig.We kunnen het eiland van Nusa Lembongan inmiddels op ons duimpje en zelfs sommige locals herkennen we inmiddels en zwaaien wanneer we voorbij tuffen op de scooter. Waar we een paar weken terug nog langs dichte restaurants en winkels reden is nu bijna alles geopend en zijn er inmiddels veel meer toeristen op het eiland te vinden. Wat ik het meest ga missen? Ik denk de avonden nadat we terug kwamen van een hapje eten, dan zaten we nog uren na te praten en te lachen op het terras bij de cottage met Kadek & Dessy. De afgelopen dagen waren helemaal feest wanneer Noah en Michele uit Zwitserland ook aanschuifde na hun avondmaal. Wat een fijne mensen! Ik ben dankbaar dat we zulke mooie avonturen mogen beleven en zulke geweldige mensen mogen ontmoeten! En dan nu tijd voor een nieuwe avonturen, op naar Maleisië naar de Jungle van Borneo!

Na de jungle in Bukit Lawang hebben we ons voorgenomen verder te reizen door Sumatra, echter komen we er achter dat reizen in Sumatra na covid helemaal niet zo gemakkelijk blijkt. Daar waar de lonly planet zegt welke bus je kunt pakken naar je volgende bestemming, blijkt deze bus bijvoorbeeld nu niet meer te rijden. Sumatra is een groot eiland en de afstanden tussen bepaalde steden zijn dus ook uren rijden. Nemen we de gok en reizen we de komende drie weken door Sumatra of gooien we het plan om? We besluiten het laatste en reizen van Medan (Sumatra) naar Yogjakarta (Java). We vliegen weer met onze vertrouwde low cost maatschappij AirAsia. Inmiddels hebben we al aardig wat vluchten gehad met deze Transavia van Azië. In nog geen drie uur vliegen we naar Yogjakarta. Daar aangekomen pakken we een Grab (uber) naar het hostel. Ik voel me helaas al twee dagen niet fit, alles doet zeer en we zijn beide snotverkouden. Vermoedelijk te weinig weerstand, slaaptekort en al die airconditioners in vliegtuigen en taxi's, die op stand vriezer staan helpen ook niet mee. Het is al een uur of zes 's avonds wanneer we aankomen in het hostel in Yogjakarta. Op de bali ligt een gids met welke tours er worden aangeboden. Ik werp er snel een blik op. 'Borobudur sunrise tour starts 4 o'clock and back at 10 o'clock'. Een 6 uur durende tour en om 4 uur snachts vertrekken. Ik heb er geen energie voor en besluit het niet te doen. De man van het hostel zegt overigens dat een bezoek op de Borobudur vanwege covid niet is toegestaan. Je mag alleen aan de voorzijde door de tuin lopen, en dat allemaal wel voor de volle prijs. Nou dat komt dan even mooi uit, want over de stoepa's tussen de boedha beelden lopen terwijl de zonopkomt, daar ging ik eigenlijk voor. De volgende dag vertrekken we vroeg naar het Lempuyangan treinstation van Yogjakarta. We pakken de trein naar Probollingo. De rit duurt 8 uur, maar het is allemaal prima geregeld. In de trein kun je koffie en wat te eten kopen. Alles wordt duidelijk aangegeven en omgeroepen. Het is weer eens wat anders dan vliegen en uiteraard een stuk goedkoper. Tijdens de reis luister ik muziek en tuur ik door het raam. We rijden langs rijstplantages en verschillende dorpen. Ik zie een hoop armoede, vuiligheid en afval. Jonge jongens die al rokend bij een oud spoor hangen. Hier op Java is men over het algemeen Moslim. Ik zie dan ook veel vrouwen met een hoofddoek en een enkele in een burka. De trein stopt zo nu en dan en er stappen mensen in en uit. Wanneer we bijna bij onze eindhalte Probollingo aankomen begint het keihard te plensen. We rennen zo snel als we kunnen met onze backpacks op onze rug de trein uit en het spoor over. Gelukkig staat de man van onze homestay ons al op te wachten. Bij de homestay bestelling we snel wat te eten en krijgen uitleg over de tour voor morgen, nouja eigenlijk is deze al over een paar uur. Om 2 uur vannacht worden we opgehaald en rijden we naar de Bromo vulkaan. Snel proberen we nog wat slaap te pakken. Om 1.30 uur gaat de wekker. Ik voel me gebroken en nog steeds niet fit. Afgelopen dagen hebben we veel gereist en tel daar ook nog de intense jungletrekking bij op. Maar twee paracetamol doen wonderen en ik kleed me snel om. Een lange broek, een vest en wandelschoenen. Onze regenjassen stop ik voor de zekerheid ook in de rugzak, samen met wat snacks en twee flesjes water. We vertrekken samen op tour met Alessandro & Claudia uit Italië, zij verblijven ook in de Homestay.Na een uur rijden stappen we over in en Jeep, deze zal ons verder brengen naar de top. We zijn uiteraard niet de enige, overal zie ik Jeeps in allerlei verschillende kleuren. Het is zaterdag en ook de lokale bevolking weet de Bromo te vinden. Het is een drukke bedoeling als we aankomen bij de Sunrise Point. Het is inmiddels 4 uur en de chauffeur vertelt ons 6 uur hier weer terug te zijn bij de auto. We maken een foto van het kenteken van de Jeep anders vinden we deze nooit meer terug. We lopen een smal pad op in het pikkedonker totdat we bij de plek aankomen, waar we straks de zon zien opkomen. Poeh, niet gedacht dat het zo koud zou zijn! Ik kruip dicht tegen Jur aan en we houden elkaar warm. De ander half uur wachten in de kou is meer dan de moeite waard. De horizon kleurt in een fenomenale kleurenpalet met een wolkendeken tussen de vulkaan. Het is een adembenemend uitzicht. Dan wordt Jur plots op zijn schouder getikt. 'Hello sir can I make picture with you?'. De lokale man komt enthousiast tussen ons staan en zijn vrouw maakt een foto. Oh nee... we hebben alle slapende honden wakker gemaakt en iedereen wil nu met ons op de foto. Ach waarom ook niet? We kijken elkaar aan en we proesten het uit van het lachen. Jur valt ook wel op met zijn twee meter schoon aan de haak tussen al die kleine mensjes. Oké en dan is het genoeg, we piepen er snel tussenuit en lopen terug naar de Jeep. We rijden terug de berg af over de kilometers aan zandzee. De chauffeur stopt en wijst naar links. 'You can walk all the way there to the volcano crater, meet me here again at 8 o'clock'. Het is een flinke klim en we stoppen een aantal keer want de ijle lucht is zeer benauwend. Bovenaan kijken we de krater in en zien de zwavelpluimen omhoog schieten. Je hoort de vulkaan flink borrelen. Ik geniet van het moment, nog nooit heb ik een vulkaan van zo dichtbij gezien, het is werkelijk bijzonder! We rijden inmiddels weer terug naar de homestay. Het is moeilijk onze ogen open te houden. Rond een uur of 10 zijn we terug en genieten we van een ontbijtje van arabisch brood en roerei. We pakken snel de backpacks in en nog geen uur later zitten we weer in de auto. We delen samen met Alessandro en Claudia de transport van Probollingo naar Ketapang. We rijden de straat nog niet uit en ik zie dat het koppel al in slaap is gevallen achterin de auto. Het wordt een lange rit. Ik sluit mijn ogen en probeer ook wat te slapen. In de buurt van Ketapang zet de taxi chauffeur het koppel af bij een hotel. We nemen afscheid van hen en rijden verder. Jur en ik zijn volhardend en willen vandaag nog de ferry naar Bali pakken. We zijn nu zo dichtbij. We moeten dus nog even door...Bij de haven kopen we een ticket voor de ferry. De man achter de bali zegt dat de boot direct vertrekt en wijst ons de weg. Met onze backpacks op onze rug lopen we richting de boot. Een luide scheepshoorn klinkt. 'Oh nee vertrekt hij al, moeten we nu gaan rennen?' Maar dan hoor ik direct na de scheepshoorn 'Hello Tourists' via de luidspreker. Ik kijk naar boven en achter de ramen van de stuurhut zie ik de captain lachen en zwaaien. We zwaaien al lachend terug en lopen langs de auto's via het laadruim naar boven het deck op. Ik gooi de backpack van me af en plof buitenadem neer op een stoel. Wat een mazzel dat de ferry direct vertrekt! Ik kijk naar het vermoeide gezicht van Jur. 'Nog even doorbijten schat dan kunnen we weer even uitrusten'.

We worden wakker na weer een rusteloze nacht. Ongeveer rond een uur of vier ben ik twee uurtjes in slaap gevallen. Ik ben helaas ook een moeilijke en lichte slaper. Jurgen heeft ook niet veel kunnen slapen en als we de twee meiden spreken is het ook niet veel beter dan gisterennacht.We zijn allen blij dat er vandaag geen trekking op het menu staat. We zien er allemaal erg vermoeiend uit en de spierpijn is flink te voelen. Ipnu schenkt een kop thee voor ons in en we krijgen weer een lekkere 'jungle sandwich'. Ik merk dat mijn darmen tekeer gaan en ik hoopte het te kunnen vol houden. Maar dan denk ik ach fuck it let's do this! Al dat eten moet er ook een keer uit nietwaar? Ik zoek een plek tussen de rotsen in het zand en graaf een kuil en dan hoppatee! Ik gooi de kuil dicht met zand en zoek een steen om deze erop te leggen. Zo klaar is kees niks meer van te zien! Ik moet hard lachen om mezelf en denk 'nou Mandy was dat nou zo'n ramp?' Dat heb je dan ook weer gedaan in je leven ...... in de Jungle haha! De zon begint te schijnen op de rotsblokken. Ik leg snel onze natte kleding op de rotsen zodat het nog even kan drogen. Poeh, alles heeft wel een wasbeurtje nodig als ik eraan ruik. Daarna is het tijd om onze zwemkleding aan te trekken want we gaan een waterval bezoeken wat niet ver ligt van het kamp. Het is een kleine waterval maar niet minder mooi. We relaxen er wat en overal vliegen prachtige vlinders om ons heen. Na een tijdje gaan we weer terug naar de campside, waar we nog lunchen. Dan is het tijd alle spullen in te pakken. De Jungletrekking is bijna op zijn eind. Onze backpacks worden in grote zakken gedaan en op de tuberaften gebonden. Een voor een stappen we op de raft. De chef is tevens ook onze raftcaptain en zit voorop. Hari zit achter ons op de raft en Ipnu zit half op de tubeband. We vertrekken en varen de rivier over tot we weer terug zijn bij de Guesthouse. Daar stappen we uit en proosten samen met Danielle en Jasmine op dit avontuur. Het was flink afzien maar een geweldige ervaring, zo slapen in de Jungle! 

Het was een lange nacht, ik gok dat ik twee uur heb geslapen. Gelukkig zie ik het eindelijk langzaam licht worden door de tent. Het heeft vannacht heel lang keihard geregend en om vier uur werd de sicade in de boom naast ons wakker en ging lekker tekeer. Ik stap de tent uit en het is modderbende. Ik zie de vermoeide gezichten van Danielle en Jasmine, ook zij konden de slaap niet vatten. De spierpijn is bij iedereen aanwezig. We krijgen thee met crackers en een sandwich met komkommer, tomaat en omelet volgt als ontbijt. Na het ontbijt is het tijd om alle spullen te pakken en weer de jungle in te trekken. We vragen Hari hoe de route van vandaag zal zijn aangezien het zo veel heeft geregend en de paden vermoedelijk erg glad zijn. 'Is there a better way?' Hari reageerd amper en doet heel nonchalant. Voor hun is het een peuleschil. Voor ons best moeilijk. Ik denk voor Jurgen nog het meest met zijn maat 48 bergschoen past hij niet op die kleine worteltredes en moet hij soms onwijs bukken onder boomstronken door. Hier zijn ze allemaal twee turven groot en vliegen zij de jungle door alsof het niets is. Het zijn allemaal echte 'jungleboys'.Niet veel later moeten we al de eerste stijle heuvel op. Het is overal erg modderig en spekglad. Jasmin is de eerste die uitglijd en heeft een aardige schaafwond op haar arm maar verder gaat het gelukkig goed. We lopen langs een stijle afgrond waar een flinke boom in de weg staat met grote uitstekende wortels waarover we heen moeten stappen. Ik glijd uit met mijn linker voet over de afgrond, gelukkig heb ik mij goed vast aan een boom. Pff mijn hart zit in mijm keel, dat was even schrikken! Sommige stukken zijn onverantwoordelijk en gevaarlijk. We spreken met elkaar af voorzichtiger te zijn en op elkaar te letten. Hari onze gids lijkt het allemaal niet zo erg te vinden en loopt stevig door. We lopen flinke afstanden waar we niet veel zien. Het is helaas meer van A naar B lopen dan dat we écht op zoek gaan naar 'wildlife'. Onderweg lopen we een andere groep tegemoet, zij lunchen aan een kleine rivier. Wanneer we hen net passeren horen we een hoop kabaal. Er springt een orangoetang uit de boom, die op een afstand waarschijnlijk al de heerlijke mie goreng rook. De groep stapt snel op en houdt afstand. De orangoetang zit vermakelijk te genieten van de lunch die is achtergelaten. We kunnen hierdoor niet op deze plek lunchen omdat het te gevaarlijk is. We lopen nog een flink stuk door. Iedereen rammelt van de honger. Het water raakt snel op en we zijn allemaal flink uitgedroogd. Het is na de lunch nog een uur lopen ongeveer zegt Hari. Het laatste stuk is onwijs stijl en glad. We moeten veel stukken op onze kont en achterstevoren naar beneden glijden al grijpend aan takken en wortels van bomen. Het was een flinke uitdaging maar na deze afdaling hebben de tweede campside bereikt! Het is een prachtige plek langs de sterke stromende rivier. Grote rotsen met daaromheen de wijdse jungle. Hier en daar zien we apen voorbij slingeren. We trekken weer snel onze zwemkleding aan en springen de rivier in. Wat is dit heerlijk! Wel blijven we langs de kant want de stroming is hier veel sterker dan op de vorige kampeerplek. Die avond eten we heerlijke pompoencurry met rijst, groentes en een noodle omelet. We praten en relaxen met elkaar rond het kampvuur en dan is het weer tijd om naar bed te gaan.. 

Na een maand reizen in Indonesië, verloopt ons visum nu echt en dus vliegen we via Kuala Lumpur naar Sumatra. - Hallo nieuw visum - opnieuw 30 dagen om door Indonesië te reizen! Eenmaal op de airport van Medan (Sumatra) worden we opgepikt door de taxichauffeur. We delen de taxi met Danielle uit Engeland en Jasmine uit Zwitserland, zij doen morgen samen met ons dezelfde Jungletrekking. We rijden in zo'n drie uur naar Bukit Lawang. Onderweg zien we kilometers aan palmolieplantages. De palmenbomen staan kaarsrecht in verticale lijnen. Het is een prachtig gezicht zo'n palmbomen bos maar daar is alles wel mee gezegd. Deze plantages gaan ten koste van het regenwoud. 25% van het regenwoud in Indonesië is al verdwenen, vooral voor de aanleg van deze palmolieplantages. Het Gunung Leuser National Park in het noorden van Sumatra is beschermd natuurgebied en staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Hier zullen wij de jungle intrekken en op zoek gaan naar wilde dieren, in het bijzonder de orangoetang wat letterlijk betekend "mens van het bos".We staan in ons 'jungleoutfit' beneden tegenover de Guesthouse. Een langebroek met daaroverheen sokken, om de bloedzuigers en muskieten te weren. We doen de backpack op onze rug en zijn klaar om te vertrekken op onze stevige wandelschoenen. Onze gids Hari loopt voorop en achter ons assistent Ipnu. We lopen langs het dorp naar beneden tot we de wankelende hangbrug oversteken naar de overkant, de jungle in. Het is al een uur of 10 en het begint al flink warm te worden. Het duurt niet lang voordat we drijfnat zijn van het zweet. Hari en Ipnu hebben daarentegen nergens last van en stappen flink door. Bukit betekend heuvel en daar is niets aan gelogen. We klimmen flinke heuvels op, met smalle paden en traptredes die enkel gevormd zijn door de wortelen van bomen. Daarna volgen de stijle afdalingen, het is vasthouden aan de bomen en lianen eromheen om grip te houden. De druppels hangen aan mijn kin, poeh dit is een pittige hike met deze temperaturen. Na twee uur flink door te hebben gelopen, is het tijd voor een snack Hari en Ipnu halen verschillende soorten fruit uit hun backpack en maken deze schoon. We gaan zitten op een boomstronk, naast me zie ik een enorme mier die nieuwsgierig op mijn backpack klimt. De mieren lopen overal. 'They don't bite, only kiss' zegt Hari en hij begint te lachen. Ik geloof er niet veel van, en veeg ze snel van broek. En mijn twijfel wordt bevestigd wanneer niet veel later Jurgen een boom beet pakt en wordt gebeten door een mier. Na deze energie boost is het tijd om weer verder te gaan. Niet veel later roept Hari 'look there's a Thomas Leaf Monkey with a baby'. Ik zie de aap van boom naar boom slingeren en stopt vlak voor ons, op nog geen 1,5 meter afstand. Het is alsof ze haar baby aan ons wil laten zien. Wat bijzonder! Ik heb nog nooit een aap van zo dichtbij gezien. 'It's a very curious monkey' zegt Hari. Dat is ook wel te zien want ze vind ons net zo intressant als wij haar. We lopen een stuk verder en zien een orangoetang. De aap balanceerd met één poot op de grond en houdt zich vast aan een boom. Hari zegt dat we voldoende afstand moeten houden en ik maak snel wat foto's. De orangoetang slingert vervolgens verder de boom in en haar baby slingert speels heen en weer aan een tak. Het is tijd voor lunch, we krijgen nasi goreng met kroepoek in een bananenblad en rusten nog even uit. Het is rond een uur of half vier wanneer we aankomen bij de campside. We zijn allen erg blij want we zijn gebroken. Zes uur berg op en af met deze temperaturen en weinig pauzes, vergt heel wat van je lichaam. Rechts staat een tent van de crew, waarin wordt gekookt en geslapen. Links staat een tent met daarin twee kampeertentjes. Dit is onze slaapplek voor de nacht. In de tenten liggen twee matjes en een dekentje. Het kussen onbreekt. Ik rol vanavond mijn handdoek op en regenjas en maak hiervan een kussen bedenk ik. Verder op de heuvel zie ik een zijl horizontaal gespannen. 'There is the toilet for number 2, for number 1 here behind the tent' zegt Hari. We gooien de backpacks neer en verkleden ons in zwemkleding. Heerlijk zo'n frisse duik in de rivier en spoelen al het vuil en zweet van ons af. Ipnu haalt stukken hout uit de Jungle en maakt een kampvuur. De chef, die al in het kamp aanwezig was zegt ons dat het eten bijna klaar is. We eten op de grond op een grote roze mat. Het avondeten bestaat uit rijst, tofu, groentes en kroepoek. Het water wat we drinken is water uit de rivier wat eerst wordt gekookt. Het water heeft een vreemde rookachtige smaak door het vuur. Na het avondeten worden alle etensresten in een zak gedaan en de borden worden omgespoeld in de rivier. Het begint al schemerig te worden en Ipnu steekt de kaarsen aan. Het is gezellig en knus zo met elkaar rondom het kampvuur. Inmiddels is het snel pikkedonker in de Jungle. Ik loop naar de tent en pak mijn hoofdlamp uit mijn backpack want ik moet plassen. Achter de tent ga ik op zoek naar een plekje, al hurkend schijn ik geconcentreerd met mijn hoofdlamp om me heen of ik niks zie bewegen in de bosjes wat me gezelschap wilt houden. Hari pakt een spel kaarten en we spelen 'Shithead'. Ik had er nog nooit van gehoord maar het is een leuk kaartspel. We drinken thee en krijgen biscuits. Iedereen is gesloopt van deze dag, dus we besluiten niet te laat te gaan slapen. Morgen staat er immers weer een flinke trekking op ons te wachten. We poetsen onze tanden en kruipen de tent in, welterusten! 

Totaal zijn we zo'n twee weken op Nusa Lembongan, dat klinkt best lang en dat is het ook voor zo'n klein eiland. De meeste toeristen verblijven hier maar een paar dagen en reizen dan door naar Nusa Penida, het grotere eiland hiernaast. Wij hebben een dagtrip gedaan naar dit eiland. Voor nog geen €7 euro p.p. vaar je heen en weer en huur je ter plekke een scooter om het eiland rond te toeren. Maar waarom zijn we dan zo lang op Nusa Lembongan gebleven? Eigenlijk omdat we het zo naar ons zin hebben gehad bij Kadek & Dessy van The Lucky Cottage en het voelde alsof we deel waren van hun familie... Kadek & Daisy hebben drie kinderen, Deo van acht, Gauri van vrijf en Naura van drie. Waarvan de jongste echt een kleine deugniet is, maar dat is vrijwel iedere driejarige denk ik. De kinderen waren erg verlegen toen we hier net waren maar na een aantal dagen niet meer. Na een eindje scooteren besloot ik een frisse duik te nemen in het zwembad. Ik begroette de kinderen die wat verlegen aan het spelen waren rond het zwembad. Gauri liep naar haar moeder en wat ik van haar lichaamstaal kon aflezen is dat ze vroeg of ze ook mocht zwemmen. Ik zag de aarzeling bij Dessy, maar ze stemde toe. Gauri kwam met een glimlach terugrennen, het mocht eindelijk! Ik denk omdat we de enige gasten zijn. Alle drie de kinderen springen uitgelaten met kleding en al het water in. De meisjes in het ondiepere gedeelte, waar ze kunnen staan en Deo in het diepere gedeelte. Het blijken echte waterratten want ze zijn meer kopje onder dan boven. Ook al spreek ik de indonesische taal niet, een lach in welke taal dan ook betekend hetzelfde. We spetteren met water en maken plezier. Totdat Naura plots voor me staat en me diep in mijn ogen aankijkt. Ze legt haar kleine handjes op mijn wangen en glimlacht tevreden. Het vertrouwen is er.Heel vroeg in de morgen zijn we gaan vissen samen met Kadek zijn vader, hemzelf en zijn zoon. We begroeten zijn vader vriendelijk wanneer we in het donker op het bootje stappen. De man spreekt geen woord engels, maar knikt vriendelijk. Wanneer we wegvaren kleurt de horizon in oranje en paarse kleuren met op de achtergrond de vulkaan Agung. Ik voel de wind door mijn haren en ik geniet van de prachtige zonsopgang. Kadek zijn vader gooit de lijn uit, enkel een dun draad met haken en geeft deze aan Jur om vast te houden. Niet heel veel later heeft hij al beet en tot mijn verbazing haalt Kadek zijn vader de één na de andere tonijn uit het water. Hij gooit de nog spartelende vissen naast mijn voeten in de boot, het is een gek glibberig gevoel. Wat is het toch tof dat we zo mee mogen vissen, gewoon puur alleen met hen.Het is al een uur of acht en donker. Ik zie Kadek zijn vader en moeder door de poort komen lopen en niet veel later volgen ook zijn oom, tante en zijn broer met vrouw. De hele familie is er en eet gezellig mee. De kinderen lopen al spelend om de tafel heen op het terras terwijl Dessy in de keuken staat. Opa maakt samen met Kadek het vuur, op een soort van mand met stukken hout. De oude man zit gehurkt bij het vuur en grilt de tonijnen. Gehurkt zitten is echt typische Aziatisch. Kun je je dat voorstellen dat jouw oude opa al hurkend zit te eten? Hier is dat dus heel normaal. Dessy zet een flinke schaal met rijst op tafel, een bord gebakken groentes, een bord zelf gemaakte sambal en nog een bord met bananenchips en wat kroepoek. De tonijn is gaar en Kadek geeft ons een bord met daarop drie grote gegrilde tonijnen. We zeggen dat één echt voldoende is. 'Are you sure? You can have!' - 'Yes we are sure, give it to your family please'. Ze zijn zo gastvrij en geven het liefst alles weg aan hun gasten. Maar dit is echt niet nodig want er is genoeg voor iedereen. Kadek en Dessy komen samen met de kinderen bij ons aan tafel zitten. De rest van de familie zit hurkend rondom het vuur. Men eet hier niet met bestek maar met hun rechterhand. De linkerhand is 'vies' daarmee veeg je je kont af. Dessy geeft ons bestek maar we besluiten gewoon mee te doen en eten ook met ons rechterhand. Ze moeten hard lachen wanneer we er onhandig een zooitje van maken, maar ik zie ook de dankbaarheid in hun ogen dat we hun gewoontes respecteren en willen proberen.   Over een aantal dagen is er een grote ceremonie. Alle voorbereiden zijn al in volle gang. Dessy maakt iedere dag een aantal offermandjes en vult deze met bloemen en rijst. Kadek maakt van palmbladeren versiersels. Het is bijzonder om ze zo creatief aan het werk te zien voor de belangrijke dag. Kadek zegt dat er morgen een varken wordt geofferd en of we willen komen kijken. Ik aarzel een beetje, een varken te zien dat wordt geslacht staat nou niet echt hoog op mijn lijstje. De volgende dag tijdens het ontbijt horen we het gekrijs en gegil van een varken. 'Hoor daar eens, daar wordt er één geslacht' zeg ik. Na het ontbijt komt Kadek naar ons toe. 'Come with me you can see pig, it's fine, its already' ... terwijl Kadek een vinger langs zijn keel haalt. Het is een eer dat wij worden uitgenodigd en besluiten mee te gaan. We volgen Kadek naar zijn huis wat achter de accomodatie ligt. Wanneer we langs een smal pad lopen zie ik verderop achter een grote boom het huis. Naast het huis zie ik een groep mensen staan rondom het al dode dier. 'This my family and over there my house'. De familieleden wassen het varken en maken de huid schoon. Daarna wordt het onsmakelijk, de kop wordt eraf gehakt en daarna beginnen ze bij het opensnijden van de buik. Iedereen heeft een taak. We staan er op een afstand naar te kijken. 'You can make pictures' zegt Kadek trots. Oké dat hoeft nou niet perse van alle ingewanden denk ik. Voor ons is dit een bijzondere ervaring, voor hen heel normaal. Wij kopen een net verpakt varkenshaasje in de supermarkt en hier doen ze het op deze manier! That's the Indonesian life. De dag voordat we vertrekken nodigt Dessy me uit om mee te gaan naar de tempel. Ze brengt wat kleding mee van thuis die ik kan aantrekken naar de tempel. Een lange rok (sarong), een blouse en een ceintuur. Daarna doet ze op een traditionele manier mijn haar en steekt er een aantal bloemen in. Ik stap achterop bij haar op de scooter wat nog lastig gaat met zo'n lange rok. Ik zit zijdelings en houdt haar goed vast, achter ons volgt Kadek op zijn eigen scooter. Het is een klein stukje rijden. Onderweg wordt ik door veel locals aangekeken, sommige lachen vriendelijk en groeten opgewekt anderen staren me uitdrukkingsloos aan, wat wanneer we de tempel binnen stappen alleen nog maar erger wordt! Ik voel me een beetje ongemakkelijk en vraag of het echt wel oké is dat ik hier ben. 'Ofcourse no problem Mandy'. We gaan zitten op ons hurken en ik kijk vol bewondering om me heen. Geen toerist te zien, alleen ik met de lokale mensen van Nusa Lembongan. Ik bedenk me dat dit wel heel uniek is dat ik dit mag meemaken. Dessy geeft me een offermandje en er wordt al zingend wat geroepen op de achtergrond wat ik niet kan verstaan. Ze legt me uit een bloem te pakken en mijn handen al biddend voor mijn hoofd te houden. Ik kijk telkens naar haar en ze glimlacht goedkeurend. Na het bidden krijgen we heilig water over ons gesprenkeld en krijg ik wat water in mijn handen wat ik over mijn hoofd moet gooien. Als laatste moet ik een beetje rijst uit een kommetje pakken en midden op mijn voorhoofd en in mijn hals drukken. 'Its done the praying, did you like it Mandy'? 'Yes I do!' Zeg ik uitgelaten en bedank hen voor deze onwijze bijzondere ervaring..De dag van afscheid nemen is aangebroken. Het is heel vroeg in de ochtend, Dessy bakt voor de allerlaatste keer haar heerlijke bananenpannekoeken en drinken we ons laatste kop koffie op het terras. Kadek en Deo zie ik aan komen lopen in de verte en ik zwaai. Niet veel later volgt oma met de twee meisjes. Wat ontzettend leuk dat iedereen nog even gedag komt zeggen. We pakken onze laatste spullen en nemen afscheid, het valt me zwaar. Ik zie dat Dessy ook vecht tegen haar tranen. We geven elkaar een dikke knuffel en zeggen gedag tegen de kinderen. We stappen de pickup truck in en zwaaien elkaar nog lang na.  'Goodbye family, we will meet again!'.

Het was geen enkel probleem voor Kadek & Daisy, van The Lucky Cottage in Nusa Lembongan om ons op te komen halen met de scooter. De backpack van Jur ging voorop de scooter bij Kadek en Daisy achterop met op haar rug mijn kleine rugtas. Jur met zijn kleine rugtas voor op zijn borst en ik achterop met mijn grote backpack. Gaat dit wel lukken op de scooter is wat ik dacht. Nouja het zal toch moeten, want er rijden hier geen auto's op Nusa Lembongan. Enkel een paar pickup wagens met daarop bankjes aan weerszijden om toeristen mee te vervoeren. Het was een uitdagende rit want de wegen zijn hier slecht, en dan bedoel ik niet alleen hier en daar een flink gat in het asfalt maar ook losse stenen, grevel of helemaal verdwenen asfalt. In Nederland zou Rijkswaterstaat zich achter de oren krabben, maar dit is Azië, hier kan alles en dat is prima. Zolang je maar voorzichtig bent, en dat is Jur want hij rijdt. Ik klamp me stevig om hem vast en we rijden achter Kadek & Daisy aan. 'How long do you stay on Nusa Lembong' is wat ze vragen. 'Two week in Nusa Lembongan' zeggen we en leggen erna ons verhaal uit over de wereldreis die we maken. Ik zie de verbazing in hun donkerbruine ogen. 'How much money is that for one year!?' - 'You can buy here 5 houses for that amount of money!' zegt Kadek. Voor hen is een wereldreis maken moeilijk te begrijpen. Wanneer we vertellen wat het gemiddelde salaris is in Nederland, wat de vaste lasten zijn en wat bijvoorbeeld boodschappen kosten, zie ik nog meer vraagtekens in hun ogen. 'Oh wauw so expensive in Holland!'We hebben vier fantastische dagen. Niets is teveel gevraagd en elke ochtend staat er een heerlijke kop koffie met ontbijt voor ons klaar. Elke dag wordt er gevraagd of we lekker hebben geslapen en krijgen we een dikke glimlach van hun drie kinderen. Het een warm familie bad waar je in terrecht komt. Het kan niet meer stuk wanneer Jurgen en ik beide een taart net kaarsjes krijgen voor onze verjaardag en er 'happy birthday' wordt gezongen. Persoonlijke aandacht is waar ze voor staan en dat is denk ik ook waarom hoog scoren op Booking.com. We vragen of er nog een cottage beschikbaar is aankomende week en dat is geen enkel probleem. Sterker nog we zijn dan de enige. Oké mooi dat staat alvast vast. Tijd om nu twee nachten ergens ander te verblijven want dat hadden we al geboekt. Door het lezen van een bekende nederlandse 'reisblog' zijn we bij Komodo Garden terrecht gekomen. Zeven tropische rietenhuisjes op palen rond een groots zwembad. Het ziet er fraai uit en is populair volgens Booking. Aan het zwembad is het druk en hoor ik dat er Nederlands gesproken wordt. Na een kletspraatje in het zwembad kom ik er achter dat de meeste van hen hier ook terecht zijn gekomen door de bekende reisblog. Há, ik ben natuurlijk niet de enige die googled! Wanneer ik de volgende ochtend naar de veranda wandel om een tafeltje uit te zoeken voor het ontbijt, struikel ik bijna over iemand. Het meisje ligt midden op de veranda op een yogamat met haar camera op haar gericht. 'Ook een goedemorgen beste kijkers' denk ik terwijl ik langs de camera loop om bij een tafeltje te komen. Ik kan er wel om lachen maar stiekem ben ik blij dat we morgen weer naar The Lucky Cottage gaan.

Wanneer je Indonesië binnen reist koop je bij immigratie op de luchthaven een VOA (visum on arrival) Helaas was dit voor corona voor de Nederlandse reizigers nog gratis maar betaalde wij nu $35 p.p. (Dit kan in de loop van tijd natuurlijk weer veranderen). Je krijgt simpelweg een stempel in je paspoort, met een begin en einddatum. Het visum on arrival is 30 dagen geldig.En zo geschiedde en kochten we een VOA op de luchtenhaven. Ik maakte snel een foto van een poster waarop in drie stappen stond beschreven 'how to extend your visa'. Dit was de bedoeling uiteindelijk voor ons. Eén maand Indonesië is te kort om alles te kunnen zien. We dachten dit een week voordat het visum verloopt wel even snel te kunnen regelen op de luchthaven. 'Hup een nieuwe stempel, en we kunnen weer door reizen'. Klinkt wel logisch toch? Nee, dit bleek na onderzoek toch even wat ingewikkelder te zijn. Het duurt maar liefst 14 dagen om het visa te verlengen, met daarbij afgifte van je paspoort. Je krijgt dan wel een officieel document dat je je paspoort hebt afgegeven bij de immigratiedienst en kun je erna wel vrij door Indonesië reizen. Wij vroeger ons af waarom dit zo lang moet duren? Een andere optie was een agent in armen nemen die alles voor je regelt en het proces kan versnellen. Dit natuurlijk wel voor een bepaalde prijs. We kregen via via een nummer van een agent en na wat WhatsApp contact toch maar even langs het kantoor in Sanur. Waarbij de agent eerst via de app liet weten dat het versnelt zou kunnen in ongeveer drie dagen, was dit tijdens ons bezoek op het kantoor weer veranderd.We begrepen er niet veel van. 'Hopefully i can collect your fingerprint on friday and then the other week on friday pickup, but can not guaranty'. Het was maandagmiddag. Dus dat zou betekenen dat het 14 dagen zou gaan duren. Maar zeker weten wist de mevrouw het ook niet. We wilden een duidelijk antwoord en afspraak maar dat zat er niet in. Met het vooruitzicht te reizen maar Nusa Lembongan (een eiland onder bali) zagen we het niet zitten om voor een 'fingerprint' heen en weer te moeten reizen met de boot en in het ongewisse te zitten. Dus het plan voor nu, we vliegen uit!9 juni verloopt ons visum en vliegen we naar Kuala Lumpur - Maleisië. We verblijven daar één nacht en vliegen dan weer terug naar Indonesië. De snelste en makkelijskte manier, maar misschien niet de voordeligste. Wel minder rompslomp en toch wel een fijn gevoel je paspoort niet te hoeven afstaan. Daardoor wel een 'change in plans'. We vliegen naar Medan - Sumatra, wat overigens al op de planning stond, alleen verblijven we daar nu vier weken. We skippen Java & Lombok. Jammer maar het geeft niet, je moet flexibel zijn. Stiekem wil ik ooit nog terug naar Indonesië, want het is écht een fantastische mooi land en de locals zijn zo ontzettend vriendelijk. Het is dus wel leuk om nog plekken te moeten ontdekken en niet alles al te zien! In Sumatra staan Jungle tochten, vulkaan beklimmen en watervallen bezoeken op het menu. Een hoop natuur & avontuur. Maar voordat de wandelboots en afritsbroeken aangaan voor de Jungle, nog eerst even heerlijk genieten van het eiland leven hier op Nusa Lembongan! 

De laatste dag van de cruise is aangebroken. Het is vroeg in de ochtend. Ronnie vertelt dat we eerst gaan snorkelen bij Turtle Point en erna zullen ontbijten.Turtle Point maakt zijn naam meer dan waar want we spotten veel schildpadden. Een enkele zwemt naar de oppervlakte om even adem te happen. Er staat een sterke stroming en het is hard werken om tegen de stroming in te zwemmen. Eenmaal aanboord hebben we er allemaal honger van gekregen en staat ons weer een heerlijk ontbijt te wachten. We varen naar een van de laatste bestemmingen om daar nog te snorkelen. Bij de tweede snorkeltrip blijf ik op de boot. Het is mooi geweest denk ik en het is heerlijk om nog even te genieten op de boot. De laatse paar dagen flitsen voorbij in mijn gedachten en bedenk ik me hoeveel we hebben meegemaakt. Het lijkt daardoor wel alsof we twee weken zijn weggeweest! Al die dagen zonder Wi-Fi, even afgesloten van de buitenwereld en dat voelde best fijn eigenlijk. We varen naar Lepirate Island en dat is de eindbestemming waar Jur en ik nog één nacht verblijven als afsluiter. Dit zat niet bij de cruise en hebben we apart bijgeboekt. Het is een klein tropisch eiland met wat strand hutjes, een beachbar en een klein restaurant, meer is er niet. We gaan allemaal van boord en drinken nog gezellig met elkaar een cocktail aan de beachbar.

Wanneer de zon langzaam opkomt en ik wegdroom bij het uitzicht van de zonsopkomst, geef ik Jur een dikke zoen. 'Gefeliciteerd lieverd!' Vandaag is het zijn 30e verjaardag, die we vieren op deze prachtige plek. Al verder varend wordt om 7.00 uur het ontbijt geserveerd en genieten we van scrambled eggs op geroosterd brood en vers fruit met muesli. Na het ontbijt verschijnt iedereen in zijn zwemkleding want we zijn bij Manta Point aangekomen. Ronnie zegt 'its wildlife hopefullly we will see Manta but can not guaranty'. Ik hoor een medepiraat zeggen 'oh if not you can wear a manta-suit en swim in the ocean Ronnie'. De grappen worden alweer gemaakt. Niet heel veel later roept Ronnie 'look over there Manta!'. Ik voel me enthousiast worden en kan niet wachten het water in te springen. Met duikbril en flippers springen we één voor één het water in. Het is wat troebel onder water maar al snel spot ik de eerste Manta. Nu zie ik pas hoe groot ze eigenlijk zijn. Ik kijk naar links en zie er nog twee. De manta's zwemmen sierlijk langs ons heen om vervolgens te verdwijnen in de diepe zee.. Na de lunch varen we naar Pink Beach. Een strand met een roze gloed, dit komt door roze koraaldeeltjes in het zand. Het is een idylische plek. Fluweel zacht zand en een helblauwe turquoise zee. Precies zoals je een tropisch eiland zou omschrijven. We verblijven er even om te zwemmen en wat te drinken. In de namiddag relaxen we op de boot, om me heen zie ik mijn iedereen stuk voor stuk in slaap doezelen. Ik kan zelf ook amper mijn ogen openhouden. Heerlijk zo even relaxen en dutten op deze prachtige plek. Na enige tijd horen we Ronnie roepen 'shark look there!' We springen allemaal enthousiast op om over de rand van de boot te turen. 'It's a Whitetip Reef shark, not dangerous you guys can snorkel here if you want'. Dat laten Jur en ik ons niet twee keer zeggen en zo snel we kunnen trekken we onze flippers aan en zetten ons duikbril op. De anderen kijken wat verbaasd naar ons wanneer we als twee idioten zo snel mogelijk het water in springen. We merken dat het donkerder wordt onder water omdat het al laat in de middag is. Na enige tijd snorkelen wil ik bijna opgeven. Die haai is al gevlogen denk ik. Totdat we beide opschrikken. Daar is-ie!  Nee, dit is een andere een veel grotere! Jur grijpt zijn go pro. De haai zwemt op nog geen twee meter afstand vluchtig langs ons heen.. Ik voel de adrenaline gieren door mijn lijf. Wauw machtig! We komen boven en geven elkaar een high five. Op de boot is iedereen enthousiast wanneer we het filmpje laten zien en vertellen hoe dichtbij de haai voorbij zwom. Jur geeft een rondje en zegt 'I could not wish for a better birthday, cheers guys!'. Dit was een moment om nooit meer te vergeten!

We zijn al vroeg uit de veren want om half vijf in de ochtend wordt de motor gestart en varen we verder. Julian is ook al wakker, we drinken samen een kop koffie en praten na over de dag ervoor. Langzaam wordt het licht en zien we de zon al een klein stukje opkomen. Na een stuk varen komen we aan bij Paddar Island. We stappen allen in het kleine bootje en varen naar het strand. De ranger vertelt dat ons 800 traptreden te wachten staan, maar dat er tussendoor uitrust punten zijn. Ik heb een shirt aan met lange mouwen, wat misschien toch niet zo handig blijkt te zijn want als snel wordt het warmer. Na een hoop zweet druppels te hebben weggeveegd komen we aan bij het bovenste punt. Het uitzicht is werkelijk adembenemend! We maken wat foto's en besluiten daarna weer naar beneden te lopen voordat het echt heet begint te worden. We zijn de eerste die alweer beneden staan, verassend haha. We worden in het kleine bootje terug naar de boot gevaren. Eenmaal op de boot trek ik mijn zwemkleding aan en duiken we samen de zee in. Fijn na al dat zweet. Na een half uur veranderd de zee in een plastic soep door het getij. Het is niet voor te stellen dat we hier net heerlijk hebben gezwommen. Men gooit hier van alles de zee in, ondanks dat de crew wat plastic uit de zee pobeert te vissen is het dweilen met de kraan open.. We varen verder richting Komodo Island. Ik voel het enthousiasme en adrenaline van iedereen, op dit eiland zullen we de komodovaraan zien. Het speeksel van de Komodo bevat maar liefs 60 bacterieen, waardoor zijn prooi een langzame dood tegemoet gaat. Klinkt wel angstaanjagend niet? De ranger geeft ons een korte briefing en draagt een grote stok met zich mee. 'Stay close together' is wat hij zegt. Achter ons loopt een andere ranger, als hekkensluiter. Al snel komen we de eerste komodo varaan tegen. Indrukwekkend wat een beest! Toch kreeg ik al snel de indruk dat de ranger wist waar het dier lag en had ik het vermoeden dat het verzwakt was of werd gevoerd. Eenmaal aan het eindpunt zien we maar liefst vier Komodovaranen en roepen we uitgelaten naar elkaar 'look there is another one!' van een kleine tot de allergrootste, volgens de ranger. Het logge dier lag stilletjes onder de boom. 'Do you want to have picture with Komodo'? Vraagt de Ranger. Aarzelend zeg ik 'Sure'. Het voelde een beetje vreemd aan..

Een vierdaagse cruise naar de Komodo eilanden, iets waar we zo naar uit hebben gekeken! Hieronder de link van Lepirate Explorer Cruises.

Een Homestay is een verblijf bij de locals zelf. Zij verhuren vaak een aantal kamers in het het huis of appartementen complex van hunzelf. We verblijven bij Pesona Bali Restaurant in Labuan Bajo op het eiland Flores. Het is een kleine kamer, er staat een bed en een tafeltje met een stoel. Aan de wand hangt een spiegel en in de badkamer is een toilet, wastafeltje en een douche. Geen warm water, maar het is er schoon en het uitzicht over de kust is verbluffend! Misschien belangrijker nog is dat de eigenaar, zijn vrouw en kinderen super vriendelijk en behulpzaam zijn. Steeds meer realiseer ik me van wat heb je nu eigenlijk echt nodig? Een bed, een douche, een toilet. Een airco is vaak ook wel aangenaam omdat het hier zo'n 35 graden is en we anders als blanke westerling wegsmelten tot een hoopje plas met twee ogen.Een aantal jaar geleden toen ik aan mijn eerste reis begon naar Costa Rica, was ik heel onwennig. Ik had veel te veel kleding en spullen in mijn backpack, zoals een föhn. Een föhn serieus? Ik kan er nu om lachen. Ik had toen werkelijk geen idee. Sommige accomodaties waar we destijds verbleven maakte me onzeker als backpacker rookie. Geen warm water? Ohnee! Geen spiegel? Ohnee! Geen stroom? Ohnee! en ga zo nog maar even door... Nu denk ik als het er maar schoon is en mocht het een keer minder schoon zijn, prima dan ga ik toch onder mijn eigen lakenzak liggen. Je wordt makkelijker van reizen, maar je moet ook wel anders houdt je het niet vol. Daarnaast leer je de kleine dingen waarderen. Zoals vandaag bijvoorbeeld...

De Pura Lempuyang tempel, is een Balinese Hindu tempel, met ertegenover de Gate of Heaven. Toen ik deze tempel op internet had gegoogled, dacht ik dit wil ik graag met mijn eigen ogen zien. Dus gingen wij er naar toe. Het was niet zo ver van onze accomodatie ongeveer een half uur. Eenmaal aangekomen kopen we een ticket voor de shuttlebus voor 45.000 IDR (€2,95) p.p. en stappen in. Na een smalle maar stijle weg naar boven komen we bij het loket aan en kopen een entreeticket voor 55.0000 IDR (€3,60) p.p. De sarong (omslagdoek) zit er gratis bij. We krijgen aanwijzingen hoe verder te lopen en wordt ons nog snel gewezen op de huisregels. Een sarong dragen is verplicht, geen blote schouders. Vrouwen die ongesteld zijn mogen niet naar de tempel en ga vooral nergens opzitten. Ik krijg een nummer op een briefje in mijn hand voor het maken van een foto zegt de beste man. Oké het zal wel denk ik, prima en we lopen verder. Eenmaal na een stijle klim komen we aan bij de ingang van de tempel en kijk ik mijn ogen uit. Aan de overkant zie ik de Gate of Heaven uitkijkend op vulkaan Agung, echt prachtig! Maar sjonge wat een mensen hier. Was ik naïef? Misschien.. Ik begreep al snel wat het nummer betekende wat ik had gekregen. Je kunt de perfecte foto laten maken bij de Gate of Heaven aan de overkant van de tempel. Ik zie dat ik nummer 72 heb en hoor dat 46 wordt omgeroepen. Oké nou maar eerst eens even kijken hoe dit gaat. Ik zie een stelletje naar voren komen en zij gaan staan bij de gate. Een pose hier, een pose daar, nog 1 zus en nog 1 zo. Wauw het lijkt wel ingestudeerd! Nee niet één foto maar tien, deze fotosessie duurde mintens al 5 minuten. Ik kijk naar rechts en zie een hele groep mensen wachtend onder de overkapping. Nee laat maar zitten. Vele van hen zijn all dressed up voor dit gebeuren. Haar nog net niet in de krullers en het decolleté is open voor toeschouwers. Alles voor de beste instagram foto! Deze mensen wachten 3 uur enkel voor een foto. Dat zij er 3 uur voor moeten wachten dat zien wij niet op hun instagram. Zullen ze zich ook verdiept hebben in de tempel zelf? Waar die voor staat? Geen idee.. We maken snel wat foto's wanneer mensen net weglopen en de volgende voor de fotosessie komt. Bij de tempel zelf aan de overkant is het wat rustiger en kunnen we ook snel wat foto's maken. Ja snel.. 'hup maak-die-foto-en wegwezen-mentaliteit' daar houden wij van! We lopen terug en we zien een terrasje uitkijkend op de Mount Agung, waar je voor nog geen euro naar boven mag lopen, wat kan drinken en een foto kan maken. Er is hier niemand. Er staat ook een schommelbank met bloemen, Jur zegt ga maar zitten dan maak ik een foto. De man vraagt aan hem of hij er niet bij wil, nee dat hoeft niet. Hij hoeft niet overal mee op de foto, wat ik ook begrijp en hij vindt het leuker om dan van mij een foto te maken.

We hebben gisteren een scooter gehuurd en zijn gaan touren naar Amed, richting het oosten. We hebben het waterpaleis van de vroegere Koning bezocht. (20e eeuw) Onderweg wordt je geconfronteerd met leegstaande winkeltjes en hotels. Corona heeft hier flink zijn sporen achter gelaten. Hier en daar zijn er weer wat winkels geopend. Het stuk ernaartoe is niet toeristische, we rijden langs veel hutten en kleine huisjes waar schoolkinderen in uniform enthousiast naar ons zwaaien en roepen 'hello 'hello! Deze basisschoolkinderen rijden overigens allemaal op een scooter, dat is hier gewoon. Vrouwen die hun stoepje met een aantal zelf-gebonden-takken vegen en mannen die op het land werken of aan scooters, het voornaamste vervoermiddel hier. Overal zien we kippen en (zwerf)honden lopen. Soms moet je uitkijken dat je ze niet aanrijd want ze steken kris kros de weg over. Af en toe zie ik een rookpluim waar iemand zijn afval aan het verbranden is. Plastic afvalhopen zijn onvermijdelijk. Na een tijdje touren brak de hel los en begon het keihard te regenen, warme regen en niet onaangenaam aangezien het hier 35 graden is. Wanneer we door de plensbui rijden zien we daar een klein bloot jongetje helemaal blij in de regenbui staan te springen. Wauw, hoe primitief is het leven hier en besef ik dat we het zo onwijs goed hebben in Nederland. Op dat moment voel ik een golf van vragen door me heen. Zijn ze gelukkig? Hoe zien die hutjes er van binnen uit? Hoe leven ze? Hoe slapen ze? Hoe koken ze? Waar doen ze hun behoefte, in een gat in de grond? En hoe kijken ze naar ons? Het is hier heerlijk vertoeven in Balidroomvillas. Een onwijs luxe villa met eigen zwembad en voor een vergoeding zelfs butlerservice mocht je dat willen. Al die luxe is straks wel over dus nog even genieten van deze relaxte sfeer en faciliteiten. Wat vannacht heel fijn was. Ik werd wakker van onwijze buikpijn en moest tot 2x keer toe rennen naar de wc en weer rennen naar bed omdat ik helemaal duizelig werd. Wat een ellende! Ik had het daarna ineens heel koud en begon te rillen, dus pakte ik mijn vest, yogabroek en vond ik snel in het donker een paar thermosokken. Gelukkig viel ik erna weer in slaap. In de ochtend werd ik wakker en voelde ik me gelukkig weer redelijk goed. Ik keek opzij en zag Jurgen heerlijk liggen onder het dunne laken, daarna keek ik naar mezelf en begon te lachen. Daar lag ik dan als een soort van opgebaarde sneeuwpop haha. Een acute voedselvergiftiging? Op zulke momenten voel je je echt even naar en ben ik altijd blij dat ik niet alleen ben. Maar ook dat kan gebeuren tijdens het reizen, het eten van ander voedsel dan dat je gewend bent en misschien net niet goed bereid. Maar wanneer dat over is ben je het ook snel weer vergeten en gaan we gewoon weer door! Voor vanmiddag hebben we een floating snacktable besteld en in de avond Megibung, een balinesche rijsttafel op een traditionele manier, super leuk! Morgen gaan we hier weg en doen we een tour langs een aantal bezienswaardigheden zoals de Lempuyang Tempel (gate to heaven) en richting Ubud en de prachtige rijstvelden. Vervolgens laten we ons afzetten in Kuta, een badplaats aan de westkust. Daar slapen we 1 nacht, want de volgende dag vliegen we naar het eiland Flores.