De plekken in Jur zijn rechteroksel zijn roder en dikker en het is nu ook onstaan in zijn linker oksel. De pijn is heftiger en we maken ons zorgen, want de antibiotica kuur lijkt niet te werken. Het is rot want Jur mag niet zwemmen en hij kan zijn armen amper omhoog bewegen. De afgelopen dagen waren dus best saai voor hem. Toch maar weer terug naar de dokter in de kliniek hier op het eiland waar ze overigens heel goed Engels spreken. Daar wordt hij nogmaals onderzocht door dokter Fransesca. Ze vertelt dat het vermoedelijk Hidradenitis Suppurativa is, iets wat hardnekkig en moeilijk te behandelen is. Jur moet de antibioticakuur met twee dagen verlengen. Als er geen verbetering komt moet hij voor een second opinion naar het ziekenhuis zodat er een chirurg naar kan kijken.
Inmiddels heeft Jur al contact met de verzekering en de artsen van interpolis adviseren hem om naar een volksziekenhuis te gaan in Bali voor nader onderzoek. Zodoende nemen we de volgende ochtend vroeg de boot richting Bali. Een half uur later staan we aan wal en nemen we een taxi naar het ziekenhuis 'Kasih Ibu'. Waar Dessy gisteren raar van stond te kijken. "Why you go to Kasih Ibu? I think you must go to international hospital is better for you". Eenmaal in het ziekenhuis worden we doorgestuurd naar het internationale gedeelte verderop. Daar krijgt Jur een formulier toegereikt om in te vullen. De mevrouw verteld de prijs voor het consult. "Oké yes that is fine" zegt Jur en zet een handtekening. De vrouw neemt het formulier weer in ontvangst. "Wait here for dokter". We nemen plaats op de stalen rij stoelen in de gang.
Na een tijdje wachten wordt Jur naar binnen geroepen. Ik loop met hem mee en neem plaats op een kruk. De behandelkamer ziet er donker en rommelig uit. Er zit een zuster naast me op een kruk achter de computer. Ze kijkt niet op en tikt driftig door op het toetsenbord. Jur neemt plaats op het bed. Zijn bloedruk, temperatuur en saturatie worden opgemeten door een zuster. Alles blijkt in orde, dat is fijn! Even later komt de dokter binnen in haar witte jas. De vrouw zegt weinig en kijkt wat nors. Vluchtig kijkt ze naar Jur zijn beide oksels en zegt ons dat de chirurg er naar moet kijken. "Just wait outside".
Een uur later wordt Jur weer naar binnen geroepen. Hij neemt plaats op het bed en trekt zijn shirt uit. De chirurg kijkt en zegt wat in gebrekkig engels. We kunnen hem moeilijk verstaan en daardoor amper begrijpen. Komt het er op neer dat hij het mes erin wil zetten? Hij praat druk in het Indonesische tegen de dokter. Jur en ik kijken elkaar vragend aan. We begrijpen niks van wat hij zegt. Dan begint de chirurg ineens over een andere antibiotica. Jur zegt dat hij dat eerst wil proberen. Want om nou hier ter plekke meteen te gaan snijden. Nee doe maar niet...
We stappen het ziekenhuis weer uit en rijden in een taxi naar de haven, waar we de boot weer terug nemen naar Nusa Lembongan. Jur is weer druk aan het bellen met de verzekering. Na het lezen van het medische rapport, wat we mee hebben gekregen van Kasih Ibu wordt duidelijk dat het om een drainage gaat om het pus te verwijderen en om een biopsie af te nemen. We lezen ook nog iets over abces vorming op het formulier? De interpolis arts geeft daarom aan dat dit wel verstandig is om te doen en dat het een kleine ingreep betreft. "Ohhhh oké dat is dus wat de chirurg bedoelde!". Door de taalbarrière begrepen we er echt geen pepernoot van en dachten wij dat het om een hele operatie ging.
De volgende dag vertrekken we weer naar Bali met de boot. Dit keer gaan we op aanraden van de kliniek naar het internationale ziekenhuis wat écht voor toeristen is en waar ze goed engels spreken. De kliniek heeft voor ons een afspraak gemaakt met een chirurg. We slapen twee nachten in een hotel want morgen om 18.00 uur heeft Jur pas een afspraak in het ziekenhuis. We hebben dan vandaag mooi de tijd om ons visum te verlengen.
Wonder boven wonder zijn de plekken veel minder rood en dik de volgende ochtend. Misschien door de andere antibiotica? In de namiddag rijden we met een taxi naar Nusa Dua BIMC Hospital. We stappen uit en lopen via de schuifdeuren naar binnen. "Wauw net een hotel lobby, doe maar sjiek" knipoog ik naar Jur. We worden vriendelijk begroet door de receptioniste achter de bali. In perfect Engels vraagt ze Jur een formulier in de vullen. Ze vraagt ons nog even te wachten in de lobby. We nemen plaats in de grijze fauteuil stoelen. Voor ons staat een glazen tafel met daarop een grote vaas met witte orchideeën. Een grijs wollig vloerkleed ligt gespreid onder de tafel en aan het plafond hangen sfeervolle lampen. Links op de muur hangt een digitaal schilderij waar één voor één alle doktoren worden voorgesteld. Aandachtig kijk ik naar het bewegende beeld. "Ik zie die van jou er niet tussen staan". Voordat ik me zin kan afmaken wordt Jur al geroepen door een zuster. "Sir Jurgen can you come with me. First I will check your vitals. You can come too Madam". We lopen met de zuster mee een kamer in. Jur wordt wederom weer gecheckt. "Zo dit is nu al de vierde keer in een week" zegt Jur. "Everything perfect Sir" zegt de zuster "Wist ik al" zegt hij lachend.
We worden door de zuster verwezen naar een andere kamer om daar te wachten op de chirurg. In de smalle kamer staat een bed en een aanrecht met een wasbak. Jur neemt plaats op het bed en ik ga zitten op de kruk in de hoek. De zuster komt binnen met verpakt materiaal en legt dit op een tafeltje naast het bed. Ik zie een sterielbakje, verband en andere medische spullen. "Voor als-ie lekker gaat snijden" zeg ik plagend tegen Jur. Niet veel later stapt de chirurg binnen en stelt zich netjes aan ons voor. Hij vraagt Jur eerst te vertellen wat er is voorgevallen. Ook geeft Jur aan dat het sinds twee dagen ineens een stuk minder is geworden. De chirurg vraagt Jur zijn armen in de lucht te steken en kijkt aandachtig naar zijn oksels en drukt en duwt hier en daar. "This are your lymphe nodes not abcess. They are working hard against the bacteria that's why it's swollen". Hij verteld ons dat het een bacteriële infectie betreft, dat de nieuwe antibiotica aanslaat en het er nu rustig en goed uitziet. Niet nodig om nu een biopsie af te nemen en te snijden.
Door het warme tropische klimaat hier gaan de poriën open staan. Daardoor kunnen er makkelijk bacteriën de haarzakjes in en kan er zo een bacteriële infectie onstaan vertelt hij. De chirurg adviseert Jur nog een paar dagen door te gaan met de kuur en zijn oksels goed schoon te houden. Na flinke zweet buien is douchen het advies. Met een nieuwe tas met pillen stappen we het ziekenhuis uit. "Laten we hopen dat dit het laatste bezoek was, ik ben er wel een beetje klaar mee" zegt Jur.
Hij heeft gelijk. Het is ook niet leuk als je helemaal niks kan en pijn hebt. Laten we hopen dat het over een paar dagen helemaal weg is zodat we weer wat kunnen ondernemen.
