#4 Costa Rica | Het regenwoud zit vol verrassingen

We verlaten het regenwoud en spenderen een aantal dagen aan de kust. Het is een lange rit. Onderweg bewonder ik alles wat ik zie: de 'Finca's', oftewel boerderijen, waar witte bultrunderen staan te grazen in de wei. Een koe met een typerende grote bult in haar nek. De huizen met veranda's waar vaak complete bankstellen en eethoeken buiten staan. Het leven speelt zich hier vooral buiten af. Een oude grijze man met hoed steekt vanuit zijn schommelstoel zijn hand op. Ik glimlach en zwaai terug. Maar ik zie ook huizen, niet meer dan een paar planken en spaanplaten die fungeren als muur en dak. Door het kleine, donkere houten raam zie ik een matras staan met daarachter een oud fornuis. Voor de deur ligt veel rommel, en ik zie een klein jongetje, gekleed in een vuil shirt, spelen met wat speelgoed. Dit zijn toch weer van die momenten waarin ik besef hoe goed we het hebben in Nederland.

Na een paar dagen ontspannen aan de kust keren we terug naar het regenwoud. We zijn hier immers om zoveel mogelijk te genieten van de prachtige natuur en alle dieren. Het was een lange rit, zo'n vijf uur rijden. Ik moet zeggen dat ik trots ben op Jur. Hij draait nergens zijn hand voor om. Bergweggetjes vol gaten, steile afdalingen, rijden in de dichte mist of tijdens heftige regenval; hij blijft altijd de rust zelve.

Wanneer we het stadje Bijagua binnenrijden, besluiten we even wat te lunchen in een soda. Jurgen bestelt salschipapas, patat met stukjes worst met daaroverheen ketchup, de lokale kapsalon van Costa Rica. Ik ga voor de nacho's met kip en zwarte bonenpasta. De komende nachten verblijven we in een klein houten huisje, omringd door kleine kanalen. Hier wordt de tilapia gekweekt, die we uiteraard moesten proeven. Verser kan het niet; de vis werd voor ons uit het water gevist en direct in de pan klaargemaakt.

De volgende morgen gaat de wekker al om vier uur. Vermoeid zet ik hem uit. "Pff, volgens mij heb ik geen oog dichtgedaan." Vannacht sliep ik in het eenpersoonsbed naast dat van Jur. Nou ja, het was meer een kinderbed. Nu weet ik hoe Jur zich vaak voelt wanneer het bed veel te kort is voor zijn twee meter. Als het even kan, boeken we vaak een kamer met twee bedden omdat de bedden hier dikwijls kort en smal zijn. Romantisch is het niet, maar wel praktisch.

Om stipt vijf uur staan we voor de poort van het Tapir Valley Nature Reserve. Het is nog aardedonker wanneer het hek voor ons wordt geopend. Vandaag gaan we vogelspotten. Anthony, onze gids voor vandaag, en zijn vriendin staan ons al op te wachten bij de receptie. Ik verruil mijn wandelschoenen voor een paar rubberen laarzen. We hebben geluk vandaag: het is redelijk droog, gisteren regende het namelijk de hele dag.

Het is inmiddels half zes en licht. Dat gaat hier overigens heel snel, alsof je het lichtknopje aan- of uitdoet. Bij een struik vol kleine paarse bloemetjes stoppen we. Prachtig gekleurde kolibries vliegen als kleine helikopters heen en weer. Met hun snavel en lange tong halen ze nectar uit de bloemen. Het is een mooi gezicht, maar vooral een grappig geluid, want het snelle wapperen van hun vleugels klinkt als het gezoem van een grote kever. Na een uur lopen stoppen we bij een uitkijkplatform. Het is er druk met locals, die verrekijkers en telescopen bij zich dragen. Heel toevallig is het vandaag ook 'Global Big Day' voor vogelspotten over de hele wereld, wat betekent dat er via een app wordt bijgehouden welke vogels gespot worden. Ik raak wat aan de praat met bioloog en gids Esteban. Hij vertelt over de onderzoeken die hij doet naar de tapir en hoe het natuurreservaat tot stand is gekomen. Snel neem ik nog een laatste slok van mijn inmiddels lauwe koffie voordat het tijd is om weer verder te gaan.

's Avonds hebben we ook een nightwalk gepland met Anthony. Wederom trek ik bij de receptie weer een paar rubberen laarzen aan. Die zijn wel nodig, want het is hier behoorlijk modderig. Zodra we vertrekken, begint het keihard te regenen, en als het hier hard regent, komt het met bakken uit de hemel. Binnen een paar seconden ben ik doorweekt tot mijn onderbroek. Zelfs mijn regenjas kan zo'n watervloed niet aan. Onderweg zien we veel kikkers in het moeras. Anthony laat ons een nieuwe soort zien die hier in 2022 is ontdekt en vernoemd is naar de rivier Celeste. Dan roept Anthony ineens: "Guys, look, a fer-de-lance over here!" Jur rent snel naar Anthony toe. Weer voel ik de rillingen over mijn rug gaan. De slang beweegt zich sierlijk langs de hoge grassprieten van het pad. Wanneer de gids dichterbij komt en zijn zaklamp schijnt, komt het bruingevlekte schepsel geïrriteerd met zijn kop omhoog. "Jurgen, you can take a picture," zegt hij. Ik zie Jur dichterbij stappen, wat me nog nerveuzer maakt. "Doe voorzichtig en hou afstand," roep ik hem na door de harde regen. Jur maakt snel een foto, en op dat moment schiet de slang weer snel het struikgewas in.

Anthony krijgt via zijn walkietalkie een bericht en zegt wat terug in het Spaans. "They found a Tapir, come with me!" zegt hij en stapt flink door. Het is af en toe moeilijk hem bij te houden. Mijn laarzen zuigen zich vast in de dikke brei van modder. "Guys, overhere.. be quick!" Zo snel we kunnen, lopen we achter Anthony aan. We zien een glimp van de Tapir. Een grappig dier met een slurf. Ze lijken op een mix tussen een varken en een olifant. Anthony loopt verder, achter het dier aan, door de bosjes over een dichtbegroeid graspad dat, naar mijn mening, geen pad is. Na net de fer-de-lance gezien te hebben, maakt dit me toch een beetje benauwd. Via een kleine doorgang komen we uit bij de weg. "Ah, it's gone. Well, did you see it, guys?" vraagt Anthony. We knikken allebei. Via een andere weg lopen we terug naar het platform, waar we afsluiten met een kop thee, fruit en een stuk bananenbrood. Anthony pelt een banaan en legt deze neer. Direct komen er een aantal vleermuizen op af. "Take a slow-motion video with your phone, I promise it will be great." En gelijk heeft hij!

Terug bij de ingang nemen we afscheid. "Well it was a plessure, guys, I hope you liked it today," sluit Anthony af. We bedanken hem en lopen het pad af richting de auto. "En eindelijk je fer-de-lance gezien!" knipoog ik naar Jur.