#5 Costa Rica | Van hangbruggen naar mangroves

De volgende morgen hangt er een dichte mist in de vallei en de regen valt nog steeds met bakken uit de hemel. Het heeft sinds gisteravond niet meer opgehouden met regenen. We pakken onze nog vochtige kleding van de nachtwandeling in en checken uit. De vriendelijke vrouw van de lodge zegt ons gedag en zwaait ons na wanneer we vertrekken.

Het is ongeveer twee uur rijden naar het Tirimbina Nature Reserve in Sarapiquí, een plek waar we in 2018 ook zijn geweest. Een leuk weetje: in 2019 heeft de bekende Britse bioloog Sir David Attenborough hier ook gelogeerd. De documentaire Life in Color is hier opgenomen en is te zien op Netflix. Het reservaat ligt midden in het weelderige regenwoud, aan de gelijknamige rivier Tirimbina. Je kunt hier diverse wandelroutes volgen door het regenwoud; een ander deel is afgesloten voor toeristen en wordt gebruikt voor onderzoek en educatie.

Bij aankomst in het reservaat krijgen we de sleutels van onze lodge en zetten we onze backpacks neer. We ruilen direct onze slippers in voor wandelschoenen.

Om het regenwoud in te komen, moeten we eerst de 240 meter lange hangbrug oversteken die over de rivier hangt. Ik zie dat de hangbrug er nog net zo krakkemikkig uitziet als in 2018. Hier en daar zie ik dat er inmiddels wel een aantal platen zijn vervangen. "Hmm, hij zal vast nog stevig genoeg zijn," bedenk ik me. Zodra ik mijn voeten op de brug zet, voel ik hem flink heen en weer wiebelen en ik hoor de ijzeren beugels piepen en kraken. Ver onder mij zie ik door de kleine gaten in de ijzeren platen de rivier, die met veel lawaai langs grote keien stroomt. Haha, je moet echt geen hoogtevrees hebben om deze brug te trotseren! In het regenwoud zien we allerlei kleurrijke vogels, zoals de breedsnavelmomot. Dan horen we ineens het gebrul van de brulapen en wanneer we teruglopen over de brug, zien we ze hoog in de bomen genieten van het zonnetje.

We besluiten die avond toch een nightwalk te doen in de hoop weer een slang te vinden. We zien grote vogelspinnen die uit hun holletjes kruipen op zoek naar insecten, een snappingturtle, kogelmieren en de Middellandse boomstekelstaart (Coendou mexicanus). Dat is een kleine stekelvarkensoort, ze hebben een wollige vacht vermengd met scherpe stekels. Het leuke van de nightwalks met een gids is dat je ook allerlei nieuwe dingen leert. Zo kleven de horizontale draden van een spinnenweb, maar de verticale niet. De spin verlaat altijd zijn web of kruipt naar zijn prooi via de niet-kleverige draden. Wist jij dit?

Wanneer we in de ochtend een kop koffie drinken op het terras bij onze lodge, zien we iets wegspringen in de bosjes. Het blijkt een pijlgifkikkertje te zijn. De kikker is niet groter dan drie centimeter, maar valt op door zijn felgroen met zwart gevlekte kleur. Een bijzonder beestje, het lijkt meer op een kleine alien met zijn gifzwarte ogen. Hoewel hij er prachtig uitziet, is hij behoorlijk giftig.

Van Sarapiquí rijden we verder richting het oosten. Onderweg zien we de uitgestrekte Chiquita-bananenplantages. Zodra we zijn aangekomen in het plaatsje La Pavona, parkeren we de auto en kopen we een ticket voor de boot. Een kleine, smalle boot brengt ons door de mangroven naar het dorpje Tortuguero, dat alleen per boot en vliegtuig bereikbaar is. Alleen al de boottocht is een beleving op zich! Wanneer de boot flink vaart maakt door de bochten van de rivier, hangen we zo schuin dat je het water bijna kunt aanraken. Dan ineens vermindert de schipper vaart en roept: "Aquí, un cocodrilo!" Op een boomstam zie ik een krokodil stilletjes liggen, zijn bek gesloten, met tanden die als puntige speren uitsteken. Na een klein uur bereiken we de kleine haven van het dorp, waar veel andere boten aangemeerd liggen. We stappen uit en lopen naar het hostel.

De volgende ochtend staat er een kanotocht door de mangrove op de planning. We vertrekken al vroeg in de ochtend. Arjai en Tim, die ook in het hostel verblijven, gaan mee. Bij de receptie staat de gids al te wachten. Als we aankomen in het haventje, stappen we allemaal in de kano en peddelen weg richting de mangroves. Onderweg stopt de gids bij elke leguaan die hij ziet, wat ons allemaal wel een beetje begint te vervelen. Maar even later zien we ook nog een aantal vogels, waaronder de groen blauwe ara, een tropische otter, de Jesus Christ hagedis (ja, die kan over water lopen), en als kers op de taart, op maar een paar centimeter afstand, een grote kaaiman met zijn bek open!

Om negen uur staan we weer met beide benen op de oever en besluiten we eerst ergens een lekkere kop koffie te drinken en wat te ontbijten. Daarna lopen we naar de ingang van het nationale park, waar je een wandelpad kunt volgen door een stuk regenwoud langs het strand. Maar wanneer we bij de ingang aankomen, wordt ons verteld dat het pad gesloten is omdat er een poema is gespot. "Try to come back after lunch; maybe the trail is open again," zegt de dame achter de balie.

Zo gezegd, zo gedaan. In de middag staan we weer bij de ingang van het park. Het pad is weer geopend, maar er wordt ons wel gezegd voorzichtig te zijn. Onderweg op het pad komen we een ander Nederlands stel tegen en raken aan de praat. We besluiten gezellig met elkaar verder te lopen.

Via een zijpad komen we uit op het strand. Ik zie een aantal diepe kuilen in het zand. De zeeschildpadden zijn hier verantwoordelijk voor. Jaarlijks komen zij hier aan land om hun eieren te leggen. Er liggen ook veel schildpaddenkarkassen en botten op het strand. Deze zijn waarschijnlijk opgegeten door jaguars, want niet alleen de poema, maar ook de jaguar leeft hier in dit gebied. Het zijn echter moeilijk te spotten dieren, omdat ze zich vaak diep in de jungle verschuilen.

In de verte, bij de waterlijn, zien we een groepje mensen staan. Wanneer we dichterbij komen, zien we nog net hoe een aantal kleine babyschildpadjes hun eerste stappen richting de zee zet. Hoe leuk is dat om te zien! Maar dan begint het toch heel donker te worden. Een dikke deken van donkergrijze wolken vormt zich boven ons hoofd. Het ziet er behoorlijk dreigend uit. Dan ineens, vlak achter ons boven zee, zien we een aantal flinke bliksemschichten naar beneden komen, gevolgd door een hoop gedonder. "Wauw, wat gaaf!" roep ik. Dikke spetters beginnen naar beneden te kletteren. "Laten we teruggaan, op het strand is het niet veilig met onweer," zegt Jur. Met z'n vieren lopen we snel door richting de uitgang van het park.