#6 Costa Rica | ¡Pura Vida!

De volgende morgen verlaten we het dorpje Tortuguero. Al vroeg zitten we in het bootje terug naar La Pavona, waar onze auto geparkeerd staat. Arjai en Tim reizen met ons mee. Arjai komt uit Engeland en studeert in de hoofdstad San José. In een dorp verderop zetten we hem af bij het busstation, waar hij de bus naar San José neemt. Tim komt uit Duitsland en is op rondreis door Centraal- en Zuid-Amerika. Hij rijdt met ons mee naar onze volgende bestemming, Cahuita, waar hij de bus verder zal nemen om uiteindelijk de grens naar Panama over te steken.

Na een autorit van drie uur komen we aan in het kleine dorpje Cahuita. We zetten Tim af bij het busstation en zwaaien hem uit. Op nog geen paar honderd meter ligt het hostel waar we verblijven, en om de hoek bevindt zich het National Park. De temperatuur aan de Caribische kust is hier hoger, en in de maanden september en oktober is het hier ook een stuk droger dan in andere delen van Costa Rica.

We zijn nog altijd op zoek naar slangen, of in ieder geval Jurgen iets meer dan ik haha. Dus gaan we vanavond weer een nightwalk maken. Om zes uur staat de gids ons al op te wachten bij de ingang van het National Park. Hij schudt ons vriendelijk de hand, terwijl hij een tang in zijn rechterhand vasthoudt. "Nice to meet you, I'm Chris, but they call me Snake Chris," zegt hij, terwijl hij de tang omhoog houdt. "I'm a professional guide, but the village people also call me when they find snakes in their gardens or homes." Ik merk dat hij een accent heeft; Chris vertelt dat hij oorspronkelijk uit Oostenrijk komt, maar nu al zo’n elf jaar in Costa Rica woont. Inmiddels woont ook zijn broer hier. "I brought my brother with me so he can help spot animals. What do you hope to see tonight?" Jurgen roept meteen: "Snakes!". "Well, I’ll do my best to spot them, let's go." zegt Chris, waarna hij zich omdraait en voor ons uit loopt.

Nog geen vijf minuten later roept Chris: "Well guys, you’re lucky! Look here, a beautiful yellow eyelash pitviper!" Op nog geen meter afstand zien we de felgele slang, enigszins verborgen in een hoge struik. Chris kijkt om zich heen en pakt een lange stok van de grond. "Wait, let me carefully put it on this stick, so you can see it closely and take good pictures." Voorzichtig grijpt hij de slang met de tang uit de struiken en legt hem op de stok. De slang buigt zich sierlijk om de stok heen. Jur pakt zijn camera en begint foto's te maken. "Wauw, dit is gaaf!" zegt hij. Na de fotosessie legt Chris het 'fotomodel' weer netjes terug in de struiken.

Even verderop zien we grote tarantula’s uit hun holletjes kruipen. Chris pakt een klein stokje, legt het voorzichtig op de spin en tilt hem op tussen zijn voor- en achterpoten. "Look guys, you can see the fangs and the venom." Ik zie twee grote giftanden, met op beide een druppel gif. "Wow, this is crazy but so cool to see," zeg ik. Chris moedigt ons aan om voorzichtig de buik van de spin aan te raken. Ik aarzel even. "It's ok," zegt Chris. Kort raak ik de spin aan en voel een rilling over mijn rug; verrassend voelt de spin heel zacht aan. Haha, wie kan nou zeggen dat hij een tarantula heeft geaaid?

Onderweg zien we kleine schorpioenen op de bomen, die oplichten onder een UV-zaklamp; een waar spektakel. Ook komen we grote Braziliaanse zwerfspinnen tegen, perfect gecamoufleerd op oude bananenbladeren langs het pad. Deze spinnen staan in de top vijf van de meest giftige spinnen ter wereld en jagen op de grond op insecten, andere spinnen en soms zelfs muizen. Op de weg terug zien we nog kaaimannen in het riviertje en een luiaard in de bomen.

De volgende dag wandelen we door het nationale park van Cahuita en na een lekkere lunch rijden we weer naar La Fortuna. Onze accommodatie in La Fortuna doet een beetje denken aan Center Parcs. De huisjes liggen midden in de natuur. Ons huisje ligt vlak naast de vlindertuin, dus ik besluit daar even een kijkje te nemen. Verschillende vlinders in allerlei kleuren fladderen om me heen.

"Hola Senorita, beautiful butterflies, isn’t it? Have you already seen our nursery?" vraagt iemand met een gebrekkig Engels accent. "No, not yet," antwoord ik. "I can show you if you want," zegt hij. Ik knik en volg hem naar een klein gebouw naast de vlindertuin, waar hij van alles uitlegt over de verschillende rupsen. Aan een wand hangen cocons, die uiteindelijk zullen ontpoppen tot een van de prachtige vlinders die hier te zien zijn.

We verblijven nog twee nachten aan de voet van de vulkaan. De lodge bevindt zich in het Arenal Volcano National Park en is het enige hotel binnen het nationale park. In 1978 werd het gebouwd als onderzoekscentrum voor wetenschappers die hier verbleven om vulkaanactiviteit te bestuderen. Inmiddels is het uitgegroeid tot een volwaardig hotel met alle bijbehorende faciliteiten.

Vanaf het balkon hebben we een prachtig uitzicht op de vulkaan en de tuin, waar enkele grote trumpet trees staan. Deze bomen zijn geliefd bij luiaards, maar ook bij vele soorten vogels. De verrekijker ligt altijd klaar, want regelmatig zie ik felgekleurde vogels voorbijvliegen. Op de stam van een palmboom zien we de koningsspecht ijverig timmeren. Niet veel later worden we verrast door de indrukwekkende chestnut-mandibled toekan en de keel-billed toekan, met hun schitterend gekleurde snavels. Ze landen in de trumpet trees, pakken zaden met hun snavel, gooien ze de lucht in en vangen ze vervolgens weer op. Wat een prachtig schouwspel!

De volgende ochtend doen we het rustig aan en genieten we van een uitgebreid ontbijt in het restaurant. De lucht is stralend blauw, en we besluiten na het ontbijt een duik te nemen in het zwembad. Bij het zwembad ontmoeten we een ander Nederlands stel, Barbara en Miquel. Het is altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen en verhalen met elkaar te delen.

De laatste twee dagen van onze reis verblijven we in de buurt van het Carara National Park, waar onze reis begon. De lodge ligt op een heuvel en biedt een prachtig uitzicht over het landschap en de Pacifische kust in de verte. Beneden aan de heuvel bevindt zich een hoog observatieplatform.

Geelvleugelara’s vliegen hier regelmatig voorbij, vaak met luid gekrijs. Net als veel andere vogels zijn geelvleugelara’s monogaam en blijven ze hun hele leven bij dezelfde partner. Je ziet ze dan ook meestal in paren voorbijvliegen.

Maar aan ons avontuur door Costa Rica komt nu echt een eind. Zaterdagochtend vliegen we terug naar Nederland. De vier weken zijn voorbijgevlogen. We hebben prachtige avonturen beleefd en indrukwekkende dieren gezien! En al deze momenten hebben we kunnen vastleggen op schitterend beeldmateriaal, om voor altijd te bewaren.

- ¡Pura Vida! – Het levensmotto van de Costa Ricanen, daarmee sluiten we ons avontuur af. 

– Geniet en haal alles uit het leven -

Groet,

Jurgen & Mandy