We hebben gisteren een scooter gehuurd en zijn gaan touren naar Amed, richting het oosten. We hebben het waterpaleis van de vroegere Koning bezocht. (20e eeuw) Onderweg wordt je geconfronteerd met leegstaande winkeltjes en hotels. Corona heeft hier flink zijn sporen achter gelaten. Hier en daar zijn er weer wat winkels geopend.
Het stuk ernaartoe is niet toeristische, we rijden langs veel hutten en kleine huisjes waar schoolkinderen in uniform enthousiast naar ons zwaaien en roepen 'hello 'hello! Deze basisschoolkinderen rijden overigens allemaal op een scooter, dat is hier gewoon. Vrouwen die hun stoepje met een aantal zelf-gebonden-takken vegen en mannen die op het land werken of aan scooters, het voornaamste vervoermiddel hier. Overal zien we kippen en (zwerf)honden lopen. Soms moet je uitkijken dat je ze niet aanrijd want ze steken kris kros de weg over. Af en toe zie ik een rookpluim waar iemand zijn afval aan het verbranden is. Plastic afvalhopen zijn onvermijdelijk. Na een tijdje touren brak de hel los en begon het keihard te regenen, warme regen en niet onaangenaam aangezien het hier 35 graden is. Wanneer we door de plensbui rijden zien we daar een klein bloot jongetje helemaal blij in de regenbui staan te springen. Wauw, hoe primitief is het leven hier en besef ik dat we het zo onwijs goed hebben in Nederland. Op dat moment voel ik een golf van vragen door me heen. Zijn ze gelukkig? Hoe zien die hutjes er van binnen uit? Hoe leven ze? Hoe slapen ze? Hoe koken ze? Waar doen ze hun behoefte, in een gat in de grond? En hoe kijken ze naar ons?
Het is hier heerlijk vertoeven in Balidroomvillas. Een onwijs luxe villa met eigen zwembad en voor een vergoeding zelfs butlerservice mocht je dat willen. Al die luxe is straks wel over dus nog even genieten van deze relaxte sfeer en faciliteiten. Wat vannacht heel fijn was. Ik werd wakker van onwijze buikpijn en moest tot 2x keer toe rennen naar de wc en weer rennen naar bed omdat ik helemaal duizelig werd. Wat een ellende! Ik had het daarna ineens heel koud en begon te rillen, dus pakte ik mijn vest, yogabroek en vond ik snel in het donker een paar thermosokken. Gelukkig viel ik erna weer in slaap. In de ochtend werd ik wakker en voelde ik me gelukkig weer redelijk goed. Ik keek opzij en zag Jurgen heerlijk liggen onder het dunne laken, daarna keek ik naar mezelf en begon te lachen. Daar lag ik dan als een soort van opgebaarde sneeuwpop haha. Een acute voedselvergiftiging? Op zulke momenten voel je je echt even naar en ben ik altijd blij dat ik niet alleen ben. Maar ook dat kan gebeuren tijdens het reizen, het eten van ander voedsel dan dat je gewend bent en misschien net niet goed bereid. Maar wanneer dat over is ben je het ook snel weer vergeten en gaan we gewoon weer door!
Voor vanmiddag hebben we een floating snacktable besteld en in de avond Megibung, een balinesche rijsttafel op een traditionele manier, super leuk! Morgen gaan we hier weg en doen we een tour langs een aantal bezienswaardigheden zoals de Lempuyang Tempel (gate to heaven) en richting Ubud en de prachtige rijstvelden. Vervolgens laten we ons afzetten in Kuta, een badplaats aan de westkust. Daar slapen we 1 nacht, want de volgende dag vliegen we naar het eiland Flores.
