Na de jungle in Bukit Lawang hebben we ons voorgenomen verder te reizen door Sumatra, echter komen we er achter dat reizen in Sumatra na covid helemaal niet zo gemakkelijk blijkt. Daar waar de lonly planet zegt welke bus je kunt pakken naar je volgende bestemming, blijkt deze bus bijvoorbeeld nu niet meer te rijden. Sumatra is een groot eiland en de afstanden tussen bepaalde steden zijn dus ook uren rijden. Nemen we de gok en reizen we de komende drie weken door Sumatra of gooien we het plan om? We besluiten het laatste en reizen van Medan (Sumatra) naar Yogjakarta (Java).
We vliegen weer met onze vertrouwde low cost maatschappij AirAsia. Inmiddels hebben we al aardig wat vluchten gehad met deze Transavia van Azië. In nog geen drie uur vliegen we naar Yogjakarta. Daar aangekomen pakken we een Grab (uber) naar het hostel. Ik voel me helaas al twee dagen niet fit, alles doet zeer en we zijn beide snotverkouden. Vermoedelijk te weinig weerstand, slaaptekort en al die airconditioners in vliegtuigen en taxi's, die op stand vriezer staan helpen ook niet mee. Het is al een uur of zes 's avonds wanneer we aankomen in het hostel in Yogjakarta. Op de bali ligt een gids met welke tours er worden aangeboden. Ik werp er snel een blik op. 'Borobudur sunrise tour starts 4 o'clock and back at 10 o'clock'. Een 6 uur durende tour en om 4 uur snachts vertrekken. Ik heb er geen energie voor en besluit het niet te doen. De man van het hostel zegt overigens dat een bezoek op de Borobudur vanwege covid niet is toegestaan. Je mag alleen aan de voorzijde door de tuin lopen, en dat allemaal wel voor de volle prijs. Nou dat komt dan even mooi uit, want over de stoepa's tussen de boedha beelden lopen terwijl de zonopkomt, daar ging ik eigenlijk voor.
De volgende dag vertrekken we vroeg naar het Lempuyangan treinstation van Yogjakarta. We pakken de trein naar Probollingo. De rit duurt 8 uur, maar het is allemaal prima geregeld. In de trein kun je koffie en wat te eten kopen. Alles wordt duidelijk aangegeven en omgeroepen. Het is weer eens wat anders dan vliegen en uiteraard een stuk goedkoper. Tijdens de reis luister ik muziek en tuur ik door het raam. We rijden langs rijstplantages en verschillende dorpen. Ik zie een hoop armoede, vuiligheid en afval. Jonge jongens die al rokend bij een oud spoor hangen. Hier op Java is men over het algemeen Moslim. Ik zie dan ook veel vrouwen met een hoofddoek en een enkele in een burka. De trein stopt zo nu en dan en er stappen mensen in en uit. Wanneer we bijna bij onze eindhalte Probollingo aankomen begint het keihard te plensen. We rennen zo snel als we kunnen met onze backpacks op onze rug de trein uit en het spoor over. Gelukkig staat de man van onze homestay ons al op te wachten.
Bij de homestay bestelling we snel wat te eten en krijgen uitleg over de tour voor morgen, nouja eigenlijk is deze al over een paar uur. Om 2 uur vannacht worden we opgehaald en rijden we naar de Bromo vulkaan. Snel proberen we nog wat slaap te pakken. Om 1.30 uur gaat de wekker. Ik voel me gebroken en nog steeds niet fit. Afgelopen dagen hebben we veel gereist en tel daar ook nog de intense jungletrekking bij op. Maar twee paracetamol doen wonderen en ik kleed me snel om. Een lange broek, een vest en wandelschoenen. Onze regenjassen stop ik voor de zekerheid ook in de rugzak, samen met wat snacks en twee flesjes water. We vertrekken samen op tour met Alessandro & Claudia uit Italië, zij verblijven ook in de Homestay.
Na een uur rijden stappen we over in en Jeep, deze zal ons verder brengen naar de top. We zijn uiteraard niet de enige, overal zie ik Jeeps in allerlei verschillende kleuren. Het is zaterdag en ook de lokale bevolking weet de Bromo te vinden. Het is een drukke bedoeling als we aankomen bij de Sunrise Point. Het is inmiddels 4 uur en de chauffeur vertelt ons 6 uur hier weer terug te zijn bij de auto. We maken een foto van het kenteken van de Jeep anders vinden we deze nooit meer terug. We lopen een smal pad op in het pikkedonker totdat we bij de plek aankomen, waar we straks de zon zien opkomen. Poeh, niet gedacht dat het zo koud zou zijn! Ik kruip dicht tegen Jur aan en we houden elkaar warm. De ander half uur wachten in de kou is meer dan de moeite waard. De horizon kleurt in een fenomenale kleurenpalet met een wolkendeken tussen de vulkaan. Het is een adembenemend uitzicht. Dan wordt Jur plots op zijn schouder getikt. 'Hello sir can I make picture with you?'. De lokale man komt enthousiast tussen ons staan en zijn vrouw maakt een foto. Oh nee... we hebben alle slapende honden wakker gemaakt en iedereen wil nu met ons op de foto. Ach waarom ook niet? We kijken elkaar aan en we proesten het uit van het lachen. Jur valt ook wel op met zijn twee meter schoon aan de haak tussen al die kleine mensjes. Oké en dan is het genoeg, we piepen er snel tussenuit en lopen terug naar de Jeep.
We rijden terug de berg af over de kilometers aan zandzee. De chauffeur stopt en wijst naar links. 'You can walk all the way there to the volcano crater, meet me here again at 8 o'clock'. Het is een flinke klim en we stoppen een aantal keer want de ijle lucht is zeer benauwend. Bovenaan kijken we de krater in en zien de zwavelpluimen omhoog schieten. Je hoort de vulkaan flink borrelen. Ik geniet van het moment, nog nooit heb ik een vulkaan van zo dichtbij gezien, het is werkelijk bijzonder!
We rijden inmiddels weer terug naar de homestay. Het is moeilijk onze ogen open te houden. Rond een uur of 10 zijn we terug en genieten we van een ontbijtje van arabisch brood en roerei. We pakken snel de backpacks in en nog geen uur later zitten we weer in de auto. We delen samen met Alessandro en Claudia de transport van Probollingo naar Ketapang. We rijden de straat nog niet uit en ik zie dat het koppel al in slaap is gevallen achterin de auto. Het wordt een lange rit. Ik sluit mijn ogen en probeer ook wat te slapen.
In de buurt van Ketapang zet de taxi chauffeur het koppel af bij een hotel. We nemen afscheid van hen en rijden verder. Jur en ik zijn volhardend en willen vandaag nog de ferry naar Bali pakken. We zijn nu zo dichtbij. We moeten dus nog even door...
Bij de haven kopen we een ticket voor de ferry. De man achter de bali zegt dat de boot direct vertrekt en wijst ons de weg. Met onze backpacks op onze rug lopen we richting de boot. Een luide scheepshoorn klinkt. 'Oh nee vertrekt hij al, moeten we nu gaan rennen?' Maar dan hoor ik direct na de scheepshoorn 'Hello Tourists' via de luidspreker. Ik kijk naar boven en achter de ramen van de stuurhut zie ik de captain lachen en zwaaien. We zwaaien al lachend terug en lopen langs de auto's via het laadruim naar boven het deck op. Ik gooi de backpack van me af en plof buitenadem neer op een stoel. Wat een mazzel dat de ferry direct vertrekt! Ik kijk naar het vermoeide gezicht van Jur. 'Nog even doorbijten schat dan kunnen we weer even uitrusten'.
