We zijn al vroeg vertrokken in de ochtend naar de ferry in Wellington, beter op tijd dan te laat. Na een tijd wachten kregen we het startsein om de camper het laadruim in te rijden. Binnen parkeren we achter een andere camper en stappen uit. We lopen het dek op naar boven en bestellen een lekkere kop koffie. In ongeveer drieënhalf uur varen we vanuit de haven van Wellington naar de haven van Picton op het zuidereiland. Het laatste stuk varen we door de Queen Charlotte Sounds. Om ons heen prachtige groene bergen die zich opdoen uit de oceaan. Eenmaal in de haven van Picton lopen we de trappen af naar beneden waar 'Cardeck 3' zich bevindt. Het vrachtruim gaat open en we starten de camper en rijden het laadruim uit.
We vervolgen onze weg langs de bergkam van de Queen Charlotte Sounds. Hoe hoger we in de bergen komen des te mooier het uitzicht wordt. We stoppen bij campground Aussie Bay wat gelegen ligt aan het water beschut tussen de sound. Het uitzicht is prachtig met groene bergen op de achtergrond. Ik lieg niet als ik zeg dat dit water zo kristal helder is. Het heeft een blauwe groene gloed wat ik nog niet eerder zo heb gezien. Na even voor me uit te hebben gestaard is het tijd om de spullen uit te pakken en een hengeltje uit te slaan.
De komende dagen beloven goed weer te worden en besluiten we om naar het Abel Tasman National Park te rijden. Abel Janszoon Tasman was een Nederlandse ontdekkingsreiziger. Hij was de eerste Europeaanse zeevaarder die Nieuw Zeeland heeft ontdekt. Op 18 & 19 december 1642 kwam hij hier ten anker. Een aantal van zijn bemanningsleden werden bruut vermoord door de lokale Maori bevolking. Abel Tasman besloot weg te varen richting het noorden. Hij noemde zijn ontdekking Nova Zeelandia.
Het is een flink stuk door de bergen met als afsluiter nog een half uur over een gravelweg langs de bergkam. Niet geheel ongevaarlijk als we regelmatig zien dat men recentelijk de weg hier weer heeft vernieuwd. Daar waar stukken aarde en bomen naar beneden zijn gevallen die de weg compleet hebben verwoest. Ik vermoed dat dit tijdens zware regenval in de winter gebeurd moet zijn. Maar Jur rijdt uiterst voorzichtig en let heel goed op!
Toturanui Campground ligt gelegen tussen de bergen in een baai. We registreren ons bij de 'camp office' en zoeken een mooi plekje uit op een grasvlakte vlakbij de toiletblokken. Terwijl Jur uitrust van de lange rit loop ik even naar het strand. Het zand is hier goud geel van kleur en steekt prachtig af bij de groen blauwe oceaan. Ik loop een heel stuk langs de kust als ik plots iets kleins snel mijn kant op zie komen in het zand. Wanneer ik stil sta en mijn slippers naast me in het zand gooi, zie ik dat het een klein krabbeltje is. Normaal zijn krabben schuw en al zijdelings weggesprint voordat je erg in hebt, maar deze blijft rustig zitten en doet alsof mijn slipper zijn thuis is.
De volgende dag trekken we de wandelschoenen weer aan en lopen een deel van één van de bekendste wandelingen in Nieuw Zeeland. 'The Abel Tasman Coast Track'. Deze wandeling is in totaal zestig kilometer en kun je in drie tot vijf dagen uitlopen van boven naar beneden of andersom. Onderweg slaap je in je zelf meegebrachte tent op kampeergebieden langs de kust. Wij besluiten een deel van de track richting het noorden te lopen. Het eerste stuk is een zandbaai die we oversteken naar de overkant. Hier en daar moeten we springen over een aantal lage wateren. Het begint vloed te worden dus over een uur zal het hier grotendeels gevuld zijn met water.
De abel tasman coast track volgt zich door de bergen langs de kust en stukken over zandstranden. Het is een vreemde gewaarwording wanneer we na een lang stuk wandelen door het groene junglebos ineens op een prachtig uitgestrekt goud zand strand komen. De wandeling is prima vol te houden want het wandelpad gaat van steile hellingen geleidelijk over in dalingen. De zee is vandaag ruig met hoge golven doordat er een flinke wind staat. De kalme kust van gisteren is vandaag veranderd in een woeste zee. We lopen helemaal naar 'Seperation Point' het uiterste punt. Je kunt hier volgens het bord nog een stuk via de steile rotsen naar beneden klimmen maar we zijn verstandig en doen het niet. De wind is vandaag zo sterk dat we dan wellicht omver geblazen worden. Bij de rots uitstulping zien we twee zeehonden sierlijk om elkaar heen zwemmen. Een mooie beloning van deze wandeling naar de top!
We dalen weer af en lopen de track terug naar naar beneden en volgen het bord 'Mutton Cove along the coast 20 minutes'. Prima dan hoeven we niet weer het hele rondje om de berg af te leggen. Eenmaal beneden lopen we een stuk over het strand totdat we zien dat de pijlen van de route zich volgen over een rots uitstulping waar de golven tegenaan slaan. Jur gaat voorop. Hij kijkt naar de golven en zoekt dan het juiste moment om te gaan. Ik kijk naar de golven maar ik zie niet wat hij ziet. Dit komt vast door zijn jarenlange ervaring in het windsurfen. Mijn natte schoenen omhuld met zand blijken weinig grip te geven op de rotsen. Ik probeer me goed vast te grijpen aan het graniet en mijn voeten in hetzelfde spoor te zetten als Jur. Onder me slaan de hoge golven om tegen de rotsen. Er steekt een halve palmstruik uit het gesteente, die ik stevig vastpak. Wanneer ik even opkijk zie ik dat Jur al over de rots is. Plotseling overvalt me het gevoel van angst en raak ik verstijfd. Jur zegt dat ik niet bang moet zijn dat is nergens voor nodig. Niet veel later sta ik gelukkig weer op de veilige kant naast hem met weliswaar trillende handen maar een gevoel van overwinning. "Waarom was je nou zo bang?" - "Ik weet het niet.. mijn brein verzint op dat moment honderd en één doemscenario's. Dat ik uitglij en val in die woeste zee en wordt mee gevoerd door de stroming". Hij moet lachen. "Natuurlijk niet!" Misschien heeft hij ook wel gelijk.
Is het mijn vrouwenbrein? Daar waar wij zo goed zijn van alles en nog wat te bedenken in onze gedachten wat er kan gebeuren en een man heeft dat niet? Een man die denkt niet, die gaat gewoon.. en gelukkig ook maar!
Het laatste stuk van de wandeling is in zicht. We lopen naar het stuk strand waar we in het begin zijn overgestoken. Het is weliswaar in de afgelopen vier uur vloed geworden en wordt het nu langzaamaan weer eb. Die kleine plassen water die we overgestapt waren zijn nu veranderd in wijde rivier. Dat wordt misschien nog even wachten? We doen alvast onze schoenen en sokken uit en leggen de rugtas op een stuk drijfhout op het zand. Jur trekt zijn shirt uit en neemt een duik in het water. Hij besluit door het water naar de overkant te lopen. Die vastberadenheid van hem vind ik stoer en aantrekkelijk. Ik zie in de verte dat het water niet verder komt dan zijn heupen. Bijna aan de overkant steekt hij zijn duim op en komt terug. Mooi daar kunnen we dus gewoon doorheen en hoeven we niet nog een uur te wachten. Met de backpack op Jur zijn buik en onze wandelschoenen hoog in de hand lopen we dwars door de rivier. Terug op de campground ploffen we moe maar voldaan neer op de kampeerstoelen naast onze camper. Pfff dat was me een avontuur!
