De volgende grote stad die we aan doen is Christchurch. De stad ligt gelegen op een breuklijn tussen twee aardkorsten en is al meerdere keren zwaar getroffen door aardbevingen. Op 22 februari 2011 werd de stad zwaar getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van richter. Er vielen daarbij 185 doden.
Bij een benzinepomp in de buurt vragen we of we onze gasfles kunnen vullen. Echter blijkt dat de fles al meer dan tien jaar oud is. De jongeman van de pomp zegt ons dat hij de gasfles niet mag vullen en dat deze allang vervangen had moeten worden, dus hang ik weer met de verhuurmaatschappij aan de telefoon. Gelukkig is er een vestiging hier in Christchurch en kunnen we daar direct naar toe om het te regelen. De camper bleek ook al over zijn service beurt kilometers te zitten en werd direct even nagekeken. Omdat het wel een tijd zou duren mochten we ergens lunchen op kosten van de verhuurmaatschappij. Dat is prima geregeld.
Het is alweer eind van de middag als we naar een mooie plek rijden net buiten de stad. Diamond Harbour, een freedom camping aan een mooi park met een aantal parkeerplaatsen en een toiletblok. De afgelopen weken app ik zo af en toe heen en weer met Jelena. Zij en haar vriend Jelmer hebben we in Borneo ontmoet tijdens een tour op de Kinabantan Rivier en zij zijn nu ook aan het roadtrippen door Nieuw Zeeland. We waren telkens ver van elkaar verwijderd maar we zijn nu bij elkaar in de buurt. Ik app Jelena de locatie door waar we staan en krijg een bericht terug "Gezellig! Je ziet ons morgen in de loop van de ochtend verschijnen".
Jelena en Jelmer komen al zwaaiend de parkeerplaats opgereden de volgende ochtend. Hoe leuk is het elkaar weer te zien na een aantal maanden! Na even wat bijkletsen en in elkaars camper gluren trekken we de wandelschoenen aan en beginnen aan de tocht naar Mount Herbert. We kruisen landweggetjes door valleien langs koeien en schapen. Ik vind het af en toe best spannend zo zonder hek dwars door grote grazende koeien, maar dit komt door een eerder avontuur in Drenthe. Ik liep toen samen met mijn schoonzus en Jur vroeg in de avond schemering langs een landweg bij het bos. We hoorde wat ritselen in de bosjes en dachten dat moet een hert zijn. Maar het bleek een koe die een aantal keer driftig heen en weer rennende onze kant op. Gelukkig zat er een hek tussen maar het was best wel beangstigend. We hadden in iedergeval een goed verhaal te vertellen toen we thuis kwamen haha. Gelukkig blijven de koeien rustig liggen en kunnen we er makkelijk langs lopen. De top van Mount Herbert lijkt veel verder dan gedacht en na tweeënhalf uur en prachtig uitzicht over de bergen en de baai vinden we het allemaal wel welletjes. Jur en Jelmer vinden dat het al biertijd is en we dalen langzaam weer naar beneden richting de campers.
We pakken de campingstoelen en tafel en gaan lekker zitten in het gras. Met een hapje en een drankje kletsen we honderd uit. Het gaat plots in een rap tempo. Ik zie de ene fles na de ander open gaan. "We moeten er vanaf hoor, want we vertrekken overmorgen naar Thahiti en we hebben nog zoveel staan" zegt Jelena lachend. De JBL box speelt op de achtergrond lekkere muziek. "Er mag gedanst worden hoor!" zeg ik. En de voetjes gaan van de vloer. Met onze blote voeten dansen we in het gras en proosten we op het leven en mooie reizen. Die avond is het nog lang gezellig. Ja.. dit missen we wel hoor af en toe, de gezelligheid met andere mensen en de energie die je daarvan krijgt. Super leuk dat we Jelmer en Jelena hier weer mochten treffen!
Wanneer ik de volgende dag opsta voelt mijn hoofd zwaar. Pfff dat ging iets te hard gisteren. We zijn het ook niet meer zo gewend dat vele alcohol drinken. Ach, maar we hebben een fantastische avond gehad dus de kater nemen we voor lief! We zeggen Jelena en Jelmer gedag en wensen hen een goede reis maar Thahiti. We rijden naar een camping aan de rand van de stad Christchurch. Vandaag doen we in ieder geval niet veel meer...
De volgende dag rijden we naar Hamner Springs waar we een prachtig uitzicht hebben over hoge bergen met sneeuw. Het begint alleen onwijs hard te regenen. "Hmm morgen ook regen, wat zullen we doen en waar schijnt de zon de komende dagen?" Bij ons veranderen de plannen met de minuut en zijn wij lekker wispelturig. We besluiten toch weg te gaan en als echte 'sun chasers' rijden we de zon tegemoet.
Het is inmiddels al een uur of vijf in de middag. De zon gaat pas om negen uur onder dus we kunnen nog even door. Rond een uur of zeven in de avond komen we aan in het plaatsje Kaikoura. We rijden naar een lookout op een berg. Ik maak er wat prachtige foto's. De zon staat al laag en dat maakt het alleen nog maar mooier. "Beautiful isn't it?" Zegt een mevrouw naast me. We raken wat aan de praat en zegt ons dat we hier in het stadje de aller beste 'fish & chips' kunnen eten. "It's the first shop when you go into town, you can't miss it". En zo gezegd zo gedaan rijden we het stadje in en bestellen een portie. De mevrouw had meer dan gelijk, nog niet eerder heb ik hier zo lekker fish&chips gegeten.
De freedom campings in Kaikoura staan helaas al vol en dus besluiten we nog een stuk verder te rijden. Voor het eerst rijden we in de avond schemering. De donkere schaduwen van de bergen en de mist die er om heen hangt heeft iets bijzonder moois en duisters tegelijk. Ik zou hier echt uren naar kunnen kijken. Na een tijdje wordt het echt donker. We moeten nog een stuk door de bergen. Geen lantaarnpalen langs de weg, enkel af en toe een verkeersbord. Jur rijd voorzichtig en zelfverzekerd en ik ben blij dat ik niet hoef te rijden. Ik zou met samen geknepen billen achter het stuur zitten met zulke kronkelige weggetjes en diepe donkere afgronden naast me. We komen aan bij weer een zogeheten 'Kiwicamp' in Blenheim als het al tegen elven is. Gelukkig is er nog een plekje waar we snel parkeren en ons klaar maken voor de nacht.
De volgende dag kan ik mijn nieuwe bril en zonnebril ophalen in Blenheim, super! Nog even langs het visitor center voor wat informatie. Een vrolijke duitse dame die hier al vijftien jaar woont staat ons te woord. Morgen willen we een deel van de 'Queen Charlotte Track' lopen. Ze geeft ons alle informatie die we nodig hebben en twee 'passes'. We zullen een deel lopen langs een weg die door locals wordt onderhouden en waar een klein bedrag voor wordt gevraagd. Na het vistor center rijden we naar de campsite Aussie Bay. Hier hebben we toen we net aankwamen op het zuidereiland ook gestaan. Het is een prachtige plek dus niet vervelend om naar terug te keren.
De volgende ochtend vertrekken we al om zes uur richting het begint punt van de Queen Charlotte Track. Het is 25 kilometer heen en terug. We parkeren de auto op de parkeerplaats en maken ons klaar. Crackers, gekookte eieren, appels en flessen water gaan mee. Het is een prachtige wandeling langs de kust, over heuvels door het bos. Af en toe hebben we een prachtig panorama uitzicht waar we wat foto's maken. We blijken flinke doorstappers want binnen vijf uur zijn we weer terug bij de camper en hebben dan precies 25 kilometer afgelegd. Onze voeten voelen we nu wel en Jur heeft twee grote blaren op zijn hielen. Nu op naar een camping om lekker te douchen en te relaxen de rest van de dag.
Een volgende dag rijden we naar Elainebay. Het is een stuk verder rijden door de bergen maar wel op een asfalt weg. Hier en daar zien we schade aan de weg, waar stukken van de weg compleet zijn verzakt. Na een rit van een half uur komen we aan op deze bijzonder plek. Ver weg van de bewoonde wereld. Het is een prachtige baai met maar een handvol huizen, voornamelijk zomerhuisjes. We parkeren op het vers gemaaide gras en kijken uit over de pier omringd door blauw groen water en heuvels op de achtergrond. Even later komen er nog wat campers aangereden. Tijd om de hengel weer eens uit de gooien en ik doe met Jur mee. Er is nog een man aan het vissen en we raken wat in gesprek. Ik vang een aantal kleine visjes als aas. In de avond proberen we het nog een keer. Voor mij dit keer geen geluk maar Jur en de andere man vangen de ene haai naar de andere. Het is de 'hondshaai'. Een kleinere haai maar wel een echte vechtersbaas. Jur hengelt de haai naar binnen en ik houd het dier stevig vast zodat hij de haak kan los wringen. De haai is prachtig gecamoufleerd en voelt ruw aan. Ik vind haaien echt fascinerende dieren! De haak blijkt muurvast in de kaken te zitten. De haai stribbelt fel tegen en rolt op zijn buik. De buik voelt gek genoeg juist onwijs zacht aan. Het duurt even voordat Jur de haak los krijgt. Poeh, hier wil je echt je vinger niet tussen hebben want dan ben je hem verzekerd kwijt! Bevrijd van de haak laat ik de haai weer rustig in het water zakken en zie het langzaam weg zwemmen de duisternis in.
De volgende dag rijden we weg van deze prachtige plek. Ik zou hier nog wel een aantal dagen kunnen zijn maar het is tijd om het zuider eiland te verlaten. We rijden vandaag naar een camping in Picton. Morgenvroeg varen we weer met de ferry naar het noorder eiland waar we nog zo'n vier weken verblijven.
