Rond een uur of zes in de vroege morgen verlaten we de camping in Picton en rijden naar de haven. Dit keer hoeven we niet al te lang te wachten. Een uur later krijgen we het start signaal dat we mogen boarden. We rijden het laadruim van de ferry in en krijgen de instructies om op het bovendek te parkeren. Binnen in de kajuit bestel ik twee koffie en zoeken we een mooi plekje uit aan een tafel bij het raam. We varen de haven uit langs de prachtige Queen Charlotte Sounds de open zee op. Onderweg zien we nog een aantal dolfijnen opspringen uit het water. Na drieënhalf uur varen komen we weer aan op het noorder eiland in de haven van Wellington. Hier stonden we drie weken geleden om het riedeltje precies andersom te doen.
We rijden de drukke stad van Wellington uit. Onderweg doen we boodschappen bij de 'Pak'nSave' en tanken we de camper weer vol zodat we vandaag weer kilometers kunnen maken. We slaan de snelweg af en vervolgen onze route via binnenlandse wegen. De weg gaat dwars door grote vlaktes akkerbouw. In de verte staan koeien en schapen te grazen op de groene heuvels. Paarden en alpacas staan in de weide en wanneer we voorbij rijden kijken ze even op. Veel boederijen zijn hier nog in de victoriaanse stijl met rondon een gezellige veranda. Ik staar naar buiten en dwaal weg in mijn gedachten. In een ander leven had ik stiekem ook wel boerin willen zijn. Een stuk land ergens met een paar dieren. Wat kippen voor vers gelegde eieren en een stuk grond om eigen groentes te verbouwen. Klinkt toch fantastisch? Ik kan altijd zo heerlijk wegdromen als ik naar buiten kijk haha... Maar misschien ook niet. Een boerin kan niet zomaar op reis en haar boederij achterlaten, laat staan voor een jaar op wereldreis! Ach maar een mens moet kunnen dromen toch.
Tegen het eind van de middag vinden we een freedom camping aan de rand van de weg gelegen aan een kiezel meer. Er staan een aantal andere campers maar er is gelukkig nog genoeg plek.
De volgende dag rijden we in twee uur richting de westkust van het noorder eiland, nabij Hastings - Havelock. Daar bevind zich de berg 'Te Mata' waar we een mooie wandeling maken langs de berg omhoog. Het uitzicht is prachtig! Het is zou zo een scène kunnen zijn uit de film 'Lord of the Rings'. Om ons heen blatende schapen die op hun gemak op wat gras kauwen. Na het bereiken van de top volgt zich een smal pad naar beneden. Een hoop schapen drollen liggen her en der verspreid over het pad, die we behendig proberen te ontwijken. Maar ik zou onhandige Mandy niet zijn als ik het toch voor elkaar krijg uit de glijden over een verse drol! Daar lig ik dan op mijn achterwerk. Ik kijk Jur lachend aan die ik lachend 'nee' zie schudden met zijn hoofd. "Hoe krijg je het weer voor elkaar!".
Na ongeveer twee uur wandelen zijn we weer terug bij de camper en rijden we door naar Napier. Op de app Wikicamps heb ik gezien dat hier een snackbar zit genaamd 'The Frying Dutchman', waar je dus kroketten en frikandellen kunt eten. En laten we daar al een geruime tijd onwijs veel zin in hebben. Hongerig van de stevige wandeling lopen we de snackbar binnen en bestellen frikandellen, kroketten en een portie patat. Hmm... het zag er helaas beter uit dan dat het smaakte. De frikandel was een gefrituurde braadworst, de kroket was zacht en de vette friet droop van ellende van tafel haha. Jammer, maar toch geprobeerd. Niet zoals in Nederland, die vette hap moet nog even wachten.
Jurgen heeft een kampeerplek gevonden op Wikicamps ergens in een bos waar je in de avond een wandeling kunt maken en de Kiwi vogel kunt horen en misschien ook wel kunt zien. We rijden de volgende dag langs een prachtig bos naar de plek toe. Het valt me op dat hier niet veel mensen wonen én over het algemeen alleen Maori's. We zien ook een aantal typerende Maori gebouwen. Het is te herkennen aan het prachtige houtsnijwerk. Na ander half uur rijden verteld google ons links af te slaan de gravelweg op. De weg ziet er niet al te best uit. Hier en daar zijn de gaten opgevuld maar het is alsnog bijsturen om de gleuven en diepe kuilen te ontwijken. De camper klotst heftig van links naar rechts. Wanneer we aankomen op de kampeerplek is het er leeg en verlaten en omringd door diepe plassen gevuld met regenwater. We parkeren op een nog net een droog stukje gras. Ik loop naar het toilet hutje wat eveneens ook verlaten lijkt. Het handvat is bedekt met dikke lagen spinnenrag. "Hmm oké ik plas toch denk ik even in de bosjes hoor Jur haha". De veel belovende reacties over deze kampeerplek waren ook voor de corona tijd. Vermoedelijk komt er nu bijna niemand meer wat echt wel zonde is. Misschien is de wandeltrack door het bos dan ook niet meer zo onderhouden? Hmm dan lopen we daar vanavond in het pikke donker ook niet lekker. We besluiten maar even te lunchen en dan toch deze bijzondere plek te verlaten.
Net onder Roturua ligt Lake Okara. Dit keer geen freedom camping maar een DOC camping van de overheid waar we voor een paar dollar mogen overnachten. Het is een prachtige plek aan een meer omringd door gras en er is een toiletblok. We pakken de klapstoelen uit de camper en gaan lekker in het zonnetje zitten. Langzaam vult de plek zich met andere kampeerders. Er loopt een stel voorbij en ik hoor dat zij Nederlands tegen elkaar spreken. "Hé ook Nederlands" zeg ik en we raken aan de praat. We pakken onze stoelen op en gaan gezellig bij Suzanne en Frank zitten. Suzanne verteld dat haar zusje hier woont en dat ze haar sinds de coronatijd niet meer heeft gezien. Ze zullen bij haar zusje en haar nieuw zeelandse vriend gezellig de feestdagen vieren.
Het stel is net een week van start en reizen in een kampeerauto. Achterin de auto is een zitje met een tafel. De tafel kun je inklappen zodat je van de achterbank een bed kunt maken. In de achterbak is een klein keukentje gemaakt met een wasbak en een kraan en deze is aangesloten op een jerrycan water. Hier en daar zie ik nog wat opbergruimte en voor de ramen hangen gezellige schuifgordijntjes. Je ziet deze leuke kampeerautos hier naast de vele campers en caravans ook regelmatig voorbij rijden.
Inmiddels is het al een uur of zeven. "Wat doen jullie eigenlijk met het avond eten? Misschien kunnen we samen eten? Wij hebben curry." Zegt Frank.
"Haha dat is toevallig wij ook!"
"Wacht maar voor ons is het makkelijker koken in de camper met twee gaspitten. Als jullie de rijst koken doen wij de rest" zegt Jur. Die avond eten we gezellig in de auto aan tafel bij Frank & Suzanne. Ik vind het eigenlijk best leuk zo'n kampeer auto en praktisch is-ie ook nog eens!
De volgende ochtend vertekt het stel naar Lake Taupo. Snel wisselen we nog Polarstaps en Instagram met elkaar uit voordat we hen uitzwaaien. Zelf rijden we niet veel later naar het nabijgelegen 'Waimangu Volcanic Valley'. Een vulkanische vallei die is onstaan door een vulkanische eruptie van Mount Tarawera in het jaar 1886. Hierdoor zijn er een aantal kraters en hot springs ontstaan. Jaren daarna zijn er nog een aantal uitbarstingen geweest. Op de dag van vandaag is het een toeristisch park en kun je hier doorheen wandelen.
Bij de entree van het park laten we ons ticket zien. Ik krijg een map overhandigd van de dame achter de balie, waarop staat beschreven wat we allemaal kunnen zien. Het is een 'self guided tour' dus we kunnen alles op ons eigen gemak bekijken. Via een grindpad lopen we de vallei in. We passeren als eerst de zuiderlijke crater. Het water ziet mosgroen en dit komt door de algen en mineralen in het water. Een stuk verder gelegen ligt de Echo Crater gevuld met water. Men noemt dit de 'Frying Pan Lake'. Het water van dit meer is 55 graden Celsius en heeft een PH waarde van 3,5 en is dus enorm zuur. Het is de grootste hot spring ter wereld! De sterkte zwavel lucht trekt mijn neus in. Bah, de geur van rotte eieren die ontgaat je hier zeker niet haha. Rook trekt zich op vanuit het meer en hier en daar zien we het water borrelen met aan de overkant de stomende Cahedral Rocks. Daar waar rookpluimen ver naar boven reiken. Het is een bijzonder mooi gezicht en ik raak niet uitgekeken. Rond de jaren 1900 was de Waimangu geiser hier voor een aantal jaar sterk actief en koste een aantal toeristen zelfs het leven rond die periode. De geiser bereikte een hoogte van 460 meter wat door huidige actieve geisers op de dag van vandaag niet geëvenaard kan worden. Het water wat uit de geiser werd gespoten bevatte veel modder en stenen. Hoe angstaanjagend moet dat wel niet geweest zijn wanneer dit plotseling gebeurde. De geiser is gelukkig nu niet meer actief en kunnen we hier rustig door het park lopen.
Via het smalle pad lopen we weer verder tot we bij het uitkijkpunt komen over de 'Inferno Crater'. Het hoogtepunt van dit vulkanische park en ik snap wel waarom. De kleur van het kratermeer is werkelijk ijsblauw en het doet haast pijn aan je ogen zo fel het afsteekt bij het zonlicht. Aan de rand van het blauwe meer zie ik stoom wolkjes opkomen uit de grond. Er liggen hier diep onder het meer geisers verborgen. Wauw, wat is de natuur toch wonderlijk! Na een poosje dit schouwspel te hebben bewonderd wandelen we verder via Mount Hazerd langs andere hotsprings en terassen die gevormd zijn door lava. Het eindpunt is Lake Rotamahana. Het luide gekwaak van kikkers komt ons tegemoet en we zien een aantal dikke kikkers verscholen zitten tussen het riet. We gaan zitten op een bankje uitkijkend over het blauwe meer en lunchen wat voordat weer langzaam naar het begin punt lopen van dit prachtige vulkanische park.
