Op naar de kust! We vertrekken de volgende dag met bus van Ella naar Tangalle. Bij de bushalte wachten we op bus nummer 31. Een half uurtje later dan gepland komt de bus aangereden. Als we instappen zien we dat de bus stampvol zit. De backpacks en tassen plaatsen we voorin en dan lopen we wat verder door in het gangpad. We houden ons vast aan de reling en de bus vertrekt. "Dat is voor het eerst dat we dit meemaken, zo een volle bus" zeg ik tegen Jur die moeilijk gebukt staat. Jur is ook veelste groot om normaal te kunnen staan. Dit is een man achterin ook opgevallen en na kwartier gebaard hij naar ons en zijn stoel. Ik stoot Jur aan. "Die man gebaard wat naar je". Jur loopt erheen. De man staat op en Jur neemt plaats op zijn plek. Ik zie dat de twee direct een leuk gesprek aanknopen. Jur geeft me een duim omhoog. Mooi die heeft al een plekje, nu ik nog voor deze drie uur durende reis. Maar zoals gewoonlijk stappen mensen in en uit onderweg en na een half uurtje heb ik ook een plekje naast het raam.
Net iets voor de stad Tangalle stappen we uit en nemen een tuk tuk naar Rekawa Turtle Beach. We verblijven daar in een guesthouse vlakbij het strand, waar we vanavond als het goed is schildpadden eieren kunnen zien leggen. Deze tip hebben we gekregen van het duitse stel en we dachten dat is leuk, daar gaan we ook naar toe! In de avond eten we in het kleine restaurantje naast het guesthouse. Een moeder en haar zoon runnen dit knusse restaurant en alles wordt door moeder vers gekookt. Rond een uur of half negen lopen we samen met de eigenaar van ons verblijf naar het kantoortje van de 'turtle watching'. Tot onze verbazing zien we wel dertig tot veertig andere mensen wachten. In het kantoor kopen we een kaartje en worden dan ook naar buiten gestuurd te wachten. We krijgen er een beetje een naar gevoel van. "Ik dacht dat we ik kleine groepjes gingen?". Dat is tenminste wat ik gelezen had, maar niets is minder waar. Met de hele meute vertrekken we naar het strand. De gids is allerminst vriendelijk en schreeuwt dat we door moeten lopen en onze zaklamp dienen uit te schakelen.
Ongeveer een uur wachten we in het donker op het strand zonder enkele informatie en je kunt merken dat iedereen een beetje ongeduldig begint te worden. Dan roept de gids ineens "Hurry hurry follow me!". We volgen de gids in het donker over het strand. Hij stopt en schijnt met zijn rode licht in een kuil. In de kuil ligt een schilpad en één voor één legt ze haar eieren. Een aantal brutale Russische toeristen roepen luid en dringen zich voort naar de kuil. Daar nemen zij plaats op de rand en raken het dier aan. De gids zegt er helemaal niets van. We blijven even staan kijken, maar houden het dan heel snel voor gezien. Wat een mensenmassa en er word totaal geen rekening gehouden met de schildpad. Als we dit vooraf hadden geweten dan waren we natuurlijk nooit gegaan. Maar je kunt niet altijd alles weten van te voren.
De volgende dag vertrekken we vroeg in de ochtend met een tuk tuk naar Tangalle beach. Het ligt een kwartier verderop gelegen. Marvin, een vriend van Jur is een aantal dagen geleden ook in Sri Lanka aangekomen en we hopen hem te kunnen verassen in het hostel. Als we aankomen bij het hostel is hij alleen nèt naar zijn kamer, dus Jur besluit hem toch maar te appen dat we er al zijn. Marvin komt naar beneden gelopen en we nemen plaats aan een tafeltje op het terras van het hostel. Het is een mooie plek en ligt direct gelegen aan het strand, omringd door allemaal gezellige strand barretjes. We drinken gezellig een kop koffie en kletsen honderd uit.
Het helder blauwe zeewater lonkt en we kleden ons om en lopen naar het strand. De zee hier in het zuiden van Sri Lanka is beduidend een stuk wilder dan aan de oostkust. De wind is toegenomen. Grote golven volgen elkaar op en slaan woest om in een dikke laag shuim. Ik verlies haast mijn bikini top door alle kracht van het water. Jur moet lachen. "Ik ben zo terug en trek even mijn surf shirt aan, een stuk veiliger haha". Eenmaal terug op het strand tuur ik naar het water op zoek naar twee hoofden. "Ah daar zijn Jur en Marvin!". Ik loop het water in en neem een duik onder een golf. Al springend en duikend trotseren we het ruige zeewater. Af en toe met een "Oohhh" en "Aahhh" als er weer een driemeter hoge golf aan komt. En dan gebeurd het onvermijdelijke. Ik kom terrecht in een omslaande golf. Ik beland in de 'wasmachine' en ga drie keer over de kop onderwater...
Het gebeurde ook in Thailand een paar jaar geleden. Mijn brein sloeg direct op hol. "Ik ga verdrinken". Ik raakte in paniek, ik wilde eruit en er tegen vechten. Het had alleen weinig nut want de zee is zo krachtig en het leek wel minuten lang te duren voordat ik weer boven kwam. Toen ik eenmaal boven kwam stond ik te trillen als een rietje en ben ik direct de zee uitgerend en niet meer terug gekeerd. Jur zei toen "Het is niet erg als zoiets gebeurd. Geef je eraan over want je komt vanzelf weer boven water"....
Onderwater gaan Jur zijn woorden door mijn hoofd. 'rustig blijven je komt vanzelf weer boven'. Ik merk dat ik rustig wordt en me overgeef aan de zee. Ik kom weer boven water, weliswaar met drie slokken zeewater in mijn mond en neus maar met een gevoel van overwinning! Jur komt naar me toe gezwommen en moet lachen. "Gaat het?" vraagt hij. "Ja ik dacht aan wat je toen in Thailand zei en je hebt helemaal gelijk!".
"Ik heb toch altijd gelijk haha?" zegt Jur plagend. "Ja ja!" zeg ik en gooi een plons water naar hem.
De zee is geweldig, maar ik heb een haat liefde relatie met hoge golven. Geef mij maar de magische onderwater wereld. Snorkelen vind ik wel het allermooiste wat er is. Laat staan duiken?! Hmm die Padi moet er toch ooit maar eens van komen haha..
