Als ik de volgende ochtend wakker wordt kijk ik op mijn telefoon. Acht uur. "Zo we hebben wel tien uur geslapen" zeg ik tegen Jur. "Dat hadden we dan vast nodig" zegt hij. Gelukkig voelen we ons weer redelijk fit. Na een warme douche kleden we ons aan en lopen naar beneden. We nemen plaats in het keukentje achter de lobby van het hotel. Dezelfde vrouw die ons gisteren avond incheckte is ook alweer van de partij. Ze serveert ons een royaal ontbijt met fruit, toast, pannenkoeken en omelet. Er staat zelfs een potje pindakaas op het plateau waar ik natuurlijk gretig gebruik van maak!
Na het heerlijke ontbijt buiken we eerst nog wat uit op de kamer voordat we op pad gaan. We lopen naar het War Renmants Museum. Ook in Ho Chi Minh stad is het uitkijken als je wilt oversteken want ook al lopen we op een zebrapad, voorrang verlenen is hier niet vanzelfsprekend! Een leuk weetje: Er bevinden zich zo'n 8 miljoen scooters alleen al in Ho Chi Minh City. Nu begrijp je wel wat voor een kermis zich afspeelt hier elke dag op straat. Gigantisch veel scooters en auto's gaan hier al toeterend voorbij. Bij de ingang van het museum kopen we een kaartje en lopen de poortjes door. We zijn nu op de buitenplaats van het museum waar een aantal legervoertuigen staan. Deze ze zijn van het Amerikaanse leger destijds. Mijn oog valt direct op de gigantische Chinook, wat een apparaat! Ik maak wat foto's en loop een rondje. Als ik nog eens een wens zou mogen doen voordat ik de pijp uit ga, is het wel vliegen in een Chinook. Jep een bucketlist ding.
We lopen verder naar binnen waar veel foto's en verhalen te lezen zijn over de Vietnamese Oorlog van 1955 tot 1975. De meest lugubere foto's hangen aan de muur, gemaakt door fotografen destijds in het veld. Ondanks dat is het wel een interessant en leerzaam museum. Na een tijd rond gelopen te hebben lopen we weer richting de uitgang. "Zo nu tijd voor een lekker bakkie koffie ergens". In de avond gaan we op zoek naar een leuk tentje om te eten. Ik kijk mijn ogen uit als we door een straat lopen vol met barretjes en discotheken. Felle gekleurde knipperlichten, neonletters en knetter harde muziek galmt uit de speakerboksen. En dat alles door elkaar heen. "Het lijkt wel of we op de kermis joh" zeg ik tegen Jur. Overal worden we aan gesproken en vraagt men of we bij hun wat komen eten en drinken. Zoals we dit allemaal wel kennen als we op vakantie gaan. We vinden uiteindelijk een leuk tentje in een wat rustigere straat waar we wat eten bestellen.
De volgende ochtend staat er een tour op het menu naar de Cu Chi tunnels. Het ligt op zo'n anderhalf uur rijden vanaf Ho Chi Min stad. We hebben een 'small group tour' geboekt en blijken, samen met een stel uit Noorwegen de enige te zijn vandaag. Dat is mooi! De tourguide legt ons het één en ander uit in het taxibusje. 'Quang' spreekt goed engels en hij is enthousiast. Eerst volgt er een ritje langs een kunstfabriek waar gehandicapten, slachtoffers van 'Agent Orange' schilderijen maken van eierschalen en stukjes schelp. Agent Orange is een erg giftige stof. Het kan allerlei vormen van kanker, blindheid, huidziektes of aangeboren misvormingen veroorzaken. De VS gebruikte het product tijdens de Vietnam oorlog om het woud en de landgewassen te vernietigen.
In de kunsthal wordt laten zien hoe men te werk gaat van stap tot stap. Het is wel leuk om te zien en best een priegel werkje. In de laatste ruimte hangem prachtige schilderijen. Natuurlijk hoopt men dat je wat koopt, maar een schilderij gaat echt niet passen in onze backpack haha. We stappen het taxibusje weer in en rijden naar de Cu Chi tunnels. Als we uitstappen staan er wederom weer een aantal Amerikaanse legervoertuigen van vliegtuigen tot aan tanks. Waarvan allen aangetast of verwoest door kogels en rakketen. Quang gaat ons voor door het woud richting de tunnels. Een interessante vraag: Hoe kon men ademen onder de grond? Quang wijst naar grote termietheuvels waar een klein gat in de zien is. De Viet Cong soldaten in die tijd maakte via een uitgeholde bamboo stok in deze termietheuvel een luchtgat. Slim en totaal onopvallend!
We lopen verder naar de eerste tunnel. We lopen de tunnel in via de stenen trap. Op onze hurken waggelen we zo'n vijf meter onder de grond om verderop weer naar buiten te stappen. Het lukt zelfs Jur om door de tunnel te kruipen op zijn hurken. Ja inmiddels is hij best lenig geworden! Na al dat naar beneden en boven kruipen in zijn bed al die maanden in de camper! De tunnels zijn trouwens groter gemaakt voor toeristen, zodat we de tunnels van binnen kunnen zien. Wij westerse mensen zouden in de oorspronkelijke tunnels echt niet passen. Wat verderop vraagt Quang of we een ingang kunnen spotten van een andere tunnelcomplex. Hij schuift wat bladeren opzij en een klein luik komt tevoorschijn. Hij maakt het luik open en wurmt zich erin, schuift wat bladeren op het houten luikje en houdt het boven zijn hoofd. Langzaam verdwijnt hij in het gat en plaats het deksel weer op zijn plek. Er is helemaal niets meer van te zien!
Verderop zie ik een ander luik open gaan en het hoofd van Quang verschijnen. "Now it's your turn" zegt hij tegen ons. "Ga jij maar, want daar pas ik echt niet in. Dan film ik het" zegt Jur. Ik aarzel even. Ik houdt totaal niet van kleine ruimtes en deze tunnel is nog veel kleiner en nauwer. "Is it dark inside?" vraag ik aan Quang. "No there is light" zegt hij. Gelukkig, oké nou daar gaan we. Precies zoals Quang heeft gedemonstreerd verdwijn ik in het luik.
Ik sluit het luik boven mijn hoofd en volg het licht naar de andere kant. Doordat deze tunnel is afgesloten met deksels voel ik hier echt het gebrek aan zuurstof en voel de druk op mijn borst. "Hoe hebben deze mensen hier toch in kunnen leven? Snel door waggelen naar de andere kant". Ik zie licht aan het eind van de tunnel, daar waar het luik al is opengemaakt. Te snel wil ik naar buiten stappen en stoot hard mijn hoofd. Ik zie Jur alweer lachen. "Oh oh je bent ook zo onhandig".
We bezoeken nog wat grotere tunnels waar tentoon gesteld wordt doormiddel van poppen hoe het moet zijn geweest in die tijd. Er is een keuken, een ziekenboeg, een wapenkamer en een vergaderzaal.
We lopen door naar het laatste gedeelte waar de 'booby traps' tentoongesteld worden die werden gebruikt. Quang verteld hoe deze werken en wat voor schade het bracht aan het lichaam. Het zijn luiken waar men in viel en scherpe pinnen vervolgens het lichaam doorboorde. Brrrr, daar wil je echt niet instappen!
De tour is tot een einde gekomen en we stappen allen weer in het taxibusje terug naar Ho Chi Min stad. Dat was een super interessante dag vandaag!
